Εκτοπίσεις της Σαμψούντας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι εκτοπίσεις της Σαμψούντας του Εύξεινου Πόντου υπήρξαν σειρά από καταναγκαστικές πορείες θανάτου που οργανώθηκαν από το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ (μετέπειτα Ατατούρκ) με σκοπό την εξόντωση των Ελλήνων της πόλης και των περιχώρων της. Το εγχείρημα αυτό συνοδεύτηκε από λεηλασίες, πυρπολήσεις οικισμών, βιασμούς και σφαγές. Ως απόρροια αυτών οι Έλληνες της Σαμψούντας και όσοι προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στην πόλη αυτή, περίπου 24.500 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, εκτοπίστηκαν βίαια προς το εσωτερικό της Μικράς Ασίας το 1921-1922. Οι βιαιοπραγίες αυτές καταγράφηκαν από μέλη αμερικανικών ανθρωπιστικών οργανώσεων και από αξιωματούχους των Η.Π.Α., της Ρωσίας και άλλων χωρών που επισκέφθηκαν την περιοχή.
Οι εκτοπίσεις αυτές ήταν τμήμα της γενοκτονίας που εξαπέλυσε το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα εναντίον των Ελλήνων του Πόντου την περίοδο 1914-1923, με συνολικό απολογισμό θυμάτων περίπου 350 ως 363 χιλιάδες ανθρώπους. Ήταν επίσης τμήμα του τελευταίου σταδίου της ευρύτερης Γενοκτονίας των Ελλήνων που εξαπέλυσε ο Μουσταφά Κεμάλ, με την άφιξή του στη Σαμψούντα τον Μαϊο του 1919.[1][2][3][4][5][6][7]. Σύμφωνα με πιο μετριοπαθή υπολογισμό τα θύματα περιορίζονται σε περίπου 100 ως 150 χιλιάδες.[8]