Ζωγραφική en plein air
πρακτική ζωγραφικής στην ύπαιθρο / From Wikipedia, the free encyclopedia
En plein air ; Γαλλικά για "υπαίθρια", ή ζωγραφική στην ύπαιθρο, ονομάζεται η ζωγραφική που πραγματοποιείται σε εξωτερικούς χώρους.
Αυτή η μέθοδος έρχεται σε αντίθεση με τη ζωγραφική σε εργαστήριο ή τους ακαδημαϊκούς κανόνες που μπορούν να δημιουργήσουν μια προκαθορισμένη άποψη. Η θεωρία της ζωγραφικής «En plein air» πιστώνεται στον Πιερ-Ανρί ντε Βαλανσιέν (Pierre-Henri de Valenciennes) (1750-1819), ο οποίος, για πρώτη φορά την αναφέρει σε πραγματεία με τίτλο Éléments de perspective pratique, a l'usage des artistes, suivis de réflexions et conseils à un élève sur la peinture, et particulièrement sur le genre du paysage, (1799), [1] όπου ανέπτυξε την έννοια της προσωπογραφίας με την οποία ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει απευθείας σε καμβά επί τόπου (in situ) στο τοπίο.
Η μέθοδος αυτή επέτρεψε στον καλλιτέχνη να αποτυπώσει καλύτερα τις μεταβαλλόμενες λεπτομέρειες των καιρικών συνθηκών και του φωτός. Η εφεύρεση φορητών καμβάδων και καβαλέτων επέτρεψε στην πρακτική να αναπτυχθεί ιδιαίτερα στη Γαλλία και στις αρχές της δεκαετίας του 1830 η Σχολή ζωγραφικής της Μπαρμπιζόν σε φυσικό φως άσκησε ιδιαίτερη επιρροή. [2]
Μεταξύ των πιο σημαντικών χαρακτηριστικών αυτής της Σχολής ήταν οι τονικές ιδιότητες, το χρώμα, οι χαλαρές πινελιές και η απαλότητα της φόρμας. Αυτές ήταν παραλλαγές που σχετίζονταν ιδιαίτερα με τη Σχολή του Ποταμού Χάντσον (Hudson River) στα μέσα του 19ου αιώνα και τον ιμπρεσιονισμό. [3]