Κλάους Σλούτερ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Κλάους Σλούτερ (ολλανδικά: Claus Sluter, περ. 1340-1406) ήταν Φλαμανδός γλύπτης, ο σημαντικότερος της εποχής του, ο οποίος άσκησε μεγάλη επιρροή κατά τη μετάβαση από τη Διεθνή Γοτθική τεχνοτροπία στην περισσότερο νατουραλιστική Αναγεννησιακή. Συγκεκριμένα, ήταν ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές του βορειοευρωπαϊκού ρεαλισμού και εξέχουσα προσωπικότητα της Σχολής Γοτθικής Τέχνης της Ντιζόν.[1]
Κλάους Σλούτερ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | περ. 1340 Χάαρλεμ, Ολλανδία |
Θάνατος | 1406 Ντιζόν (;) |
Κατοικία | Ντιζόν, Βουργουνδία |
Εθνικότητα | Φλαμανδός |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | Γλύπτης της διεθνούς γοτθικής τεχνοτροπίας |
Γνωστός για | … το γεγονός ότι απομακρύνθηκε από τις επικρατούσες γαλλικές νόρμες της εποχής για να δημιουργήσει ένα προσωπικό, μνημειακό, νατουραλιστικό ύφος. |
Αξιοσημείωτο έργο | Πηγάδι του Μωυσή, Ταφικό μνημείο του Φιλίππου Β' |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Οι μορφές του είναι νατουραλιστικές και εκφραστικές, περισσότερο γήινες παρά εξιδανικευμένες. Η τέχνη του άσκησε επιρροή σε μια ολόκληρη γενιά ρεαλιστών ζωγράφων όπως ο Γιαν βαν Άικ, ο Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν, ο Ματίας Γκρύνεβαλντ, ο Άλμπρεχτ Ντύρερ και ο Λούκας Κράναχ ο πρεσβύτερος, αλλά και γλυπτών όπως ο Χανς Μούλτσερ. Το διασημότερο έργο του καλλιτέχνη που διασώζεται μέχρι τις ημέρες μας είναι το «Πηγάδι του Μωυσή» (1395-1403), κατόπιν παραγγελίας για το Καρθουσιανό Μοναστήρι της Σαμπμόλ, το οποίο σήμερα φιλοξενείται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης Ντιζόν.[1]