Ο Στρατός της εποχής των Παλαιολόγων
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Στρατός των Παλαιολόγων αναφέρεται στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) υπό την κυριαρχία της δυναστείας των Παλαιολόγων, από τα τέλη του 13ου αι. έως τα μέσα του 15ου αιώνα. Ο Στρατός ήταν μία άμεση συνέχεια των δυνάμεων της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, οι οποίες ήταν συνέχεια του ισχυρού Στρατού των Κομνηνών του 12ου αι. Κάτω από τον πρώτο Αυτοκράτορα της δυναστείας των Παλαιολόγων, τον Μιχαήλ Η΄, ο ρόλος του Στρατού έπαιρνε ολοένα και πιο επιθετικό ρόλο, ενώ οι ναυτικές δυνάμεις της Αυτοκρατορίας -που είχαν αποδυναμωθεί στις ημέρες του Ανδρόνικου Α΄ Κομνηνού- ενισχύθηκαν, για να συμπεριλάβουν χιλιάδες εξειδικευμένους ναυτικούς και περίπου 80 πλοία. Λόγω της έλλειψης γης για την υποστήριξη του Στρατού, η Αυτοκρατορία είχε ανάγκη από τη χρήση μεγάλου αριθμού μισθοφόρων.
Ο Ρωμαϊκός Στρατός της Υστεροβυζαντινής περιόδου | |
---|---|
Αυτοκρατορική σημαία (βασιλικόν φλάμουλον) | |
Προκάτοχος | Στρατός των Κομνηνών |
Διάδοχος | μερικούς απορρόφησε ο Οθωμανικός Στρατός, άλλοι έγιναν κλέφτες. |
Περιοχές δράσης | Βιθυνία, δυτική Μ. Ασία, Θράκη, Μοριάς, Μακεδονία, Ήπειρος, Κριμαία. |
Μέγεθος | 20.000 άνδρες (το 1279).[1] |
Όταν όμως ο Ανδρόνικος Β΄ ανέβηκε στον θρόνο το 1282, ο Στρατός περιέπεσε σε αχρηστία και οι Ρωμαίοι υφίσταντο συχνά ήττες στα χέρια των εξ ανατολών αντιπάλων τους, αν και συνέχιζαν να απολαμβάνουν επιτυχίες εναντίον των Λατινικών εδαφών στην Ελλάδα. Περίπου από το 1350 η αναποτελεσματική οικονομική οργάνωση της Αυτοκρατορίας και η ανίκανη κεντρική κυβέρνηση έκαναν τη συγκέντρωση στρατευμάτων και των προμηθειών για τη διατήρησή τους σχεδόν αδύνατη και η Αυτοκρατορία βασίστηκε σε στρατεύματα που προέρχοντο από Σέρβους, Βούλγαρους, Ενετούς, Λατίνους, Γενουάτες και Οθωμανούς, για να διεξάγει εμφυλίους πολέμους που διήρκεσαν για το μεγαλύτερο μέρος του 14ου αι. Οι Τούρκοι επέτυχαν να εγκαταστήσουν μία βάση στην Καλλίπολη. Μέχρι τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, οι Οθωμανοί είχαν αποκόψει την Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, από την υπόλοιπη Ρωμανία. Το 1453 δόθηκε η τελευταία αποφασιστική μάχη από τον Στρατό των Παλαιολόγων, όταν η πρωτεύουσα πολιορκήθηκε και λεηλατήθηκε, αφού αλώθηκε στις 29 Μαΐου.