Παπαδική Οκτώηχος
μουσικό σύστημα της Βυζαντινής περιόδου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Οκτώηχος, ή Οκτάηχος, ή Οκταηχία (Διεθνώς: Octoechos, Προφορά: Oktōēchos, Νέα Ελληνικά: Οκταηχία, Αρχαία Ελληνικά: Ὀκτώηχος → από το ὀκτώ + ἦχος, Σλάβικα: Октоихъ Οκτώηχ → από το Окто οκτώ + ихъ ήχος, ή Осмогласникъ Οσμογκλάσνικ → από το о́семь οκτώ + гласъ φωνή) είναι το όνομα του μουσικού συστήματος των οκτώ ήχων που χρησιμοποιείται για τη σύνθεση εκκλησιαστικών ψαλμών στη Βυζαντινή, Συριακή, Κοπτική, Αρμενική, Λατινική και Σλαβική εκκλησία. Η Παπαδική Οκτώηχος εντάσσεται χρονικά μέχρι τον 18ο αιώνα.[1] Σε μια τροποποιημένη μορφή της η Οκτώηχος εξακολουθεί να θεωρείται ως το θεμέλιο της παράδοσης των μονοφωνικών Ορθόδοξων ψαλμωδιών, και σήμερα είναι γνωστή ως Νεοβυζαντινή Οκτώηχος.
Μέχρι το 1204 ούτε η Αγία Σοφία ούτε οποιοσδήποτε άλλος καθεδρικός ναός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχε εγκαταλείψει τις συνήθειες του, και η Αγιοπολίτικη Οκτώηχος τέθηκε σε χρήση σχεδόν μαζί με το μικτό τυπικό της Κωνσταντινούπολης,[2] όταν το Πατριαρχείο και η Αυλή του επέστρεψαν από την εξορία τους στη Νίκαια το 1261.