Ἀληθοῦς ἐλευθερίας ἀρχικώτατ' ἀρχιγέτα,
Ἰησοῦ, τυραννοπλῆκτα, καὶ τυραννοκαθαιρέτα,
Βασιλεῦ δικαιοσύνης, ἀδιάδοχε ὁ μέλλων,
Ἥλιος εἰς κοινωνίας νυκτοβίους ἀνατέλλων,
Νὰ ἀνυψωθῇς ἀστράπτων ὑπεράνω τῶν ὀρέων,
Φῶς ἀπ' ἄκρων ἕως ἄκρων γῆς περάτων διαχέων,
Παρών ἤδη ἐν τῷ κόσμῳ, τὴν μεγάλην Σου ρομφαίαν,
Δὸς εἰς στρατιώτας ὅσοι τὴν ἁγίαν Σου σημαίαν
Φέροντες νῦν ἀνὰ χεῖρας θέλουσι τῇ Σῇ δυνάμει
Τοῦ ἐχθροῦ τὸ κράτος ὅπως ὅσον τάχιον συντάμει·
Ἵνα ἔλθη ἐν ἀνθρώποις ὁ αἰών Σου ὁ χρυσοῦς,
Καὶ ἀναδειχθῇ ἐν πᾶσι Βασιλεύς, ὁ Ἰησοῦς.
Εἰς ὑπερκοσμίους σφαίρας, οὐρανούς πνευμάτων θείων,
Ἐπ' ἐκλάμπρων θρόνων ἔχων ὑπερβάλλον μεγαλεῖον,
Ἦν καθήμενος ὁ Ἄρχων τῶν ἁπάντων, ὁ Νικήσας
Κόσμον τε καὶ κοσμοκράτην, καὶ θανὼν καὶ ἀναζήσας.
Φωταυγῆ λευκὴν νεφέλην ἦτο περιβεβλημένος,
Καὶ δι’ ἴριδος,—συμβόλου τῆς εἰρήνης,—ἐστεμμένος.
Ἄγγελον βουλῆς μεγάλης, μυριάδες μυριάδων
Ἄγγελοι περιεκύκλουν χιλιάδες χιλιάδων
Καὶ Αὐτὸν ἐξυπηρέτουν τὸν εἰς δοῦλον καταστάντα
Καὶ εἰς πρῶτον ἐξ ἐσχάτων ἄνω πάντων ἀναβάντα.
Πρὸ Αὐτοῦ ἐλθόντες τότε τρεῖς ἐκ τούτων λειτουργοί
Ἀστραπόμορφοι, ἐλάλουν, ἱστοροῦντες τὰ ἐν γῇ.
Τὴν κατάστασιν ὁ πρῶτος ἐξιστόρει τῆς θρησκείας
Καὶ τὰς τῶν ψευδῶν ποιμένων πονηρίας καὶ κακίας·
Τὴν κατάστασιν ὁ ἄλλος τῆς παιδείας διηγήθη·
Καὶ τὰ τῶν διδασκομένων καὶ τῶν διδασκόντων ἤθη.
Τὴν κατάστασιν ὁ τρίτος ἔδειξε τῆς πολιτείας
Καὶ τὰς ἐν αυτῇ κακίας, ἀδικίας, δυναστείας.
Ὄτε δ’ ἔπαυσαν λαλοῦντες, τότ’ αἱ τάξεις τῶν ἁγίων
Τῶν νῦν μετ’ Αὐτοῦ παρόντων Ἀποστόλων καὶ ὁσίων
Καὶ λοιπῶν λελυτρωμένων, ἔκραξαν μεγαλοφώνως
Πρὸς τὸν Κύριον τῆς δόξης, τὸν θεὸν τὸν ἀπ’ αἰῶνος,
Ὅστις ἔτεινε τὰ ὦτα πρὸς τὸν λόγον εὐμενῆ,
Παρομοίως δ’ ἠκροῶντο σὺν Αὐτῷ οἱ οὐρανοί.
«Ὕπατε ἀρχιερέων, διδασκάλων Βασιλέων,
«Ὁ Ἀμνὸς ὁ ἐσφαγμένος καὶ ὁ ἐξ Ἰούδα Λέων,
«Καὶ ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία, ἕως πότε ἐπηρμένος
«Θὰ ἀνάσσῃ ἐν ἀνθρώποις δράκων ὁ κατηραμένος,
«Διαστρέφων τὰς καρδίας ἐκτυφλῶν τὰς διανοίας
«Καὶ εἰς ὄλεθρον κρημνίζων ὅσας σύρει κοινωνίας;
«Ἕως πότε πλάναι, φθόνοι, δόλοι, φόνοι, φαῦλα πάθη,
«Τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὀδύνης θὰ βυθίζωσι τὰ βάθη;
«Ἤδη ὁ καιρὸς ἐπέστη ἵνα παταχθῇ ὁ δράκων
«Καὶ τὰ ὑπ’ αὐτὸν θηρία γένωνται βορὰ κοράκων·
«Ἵνα Σὺ εἰς χεῖρας λάβῃς τὰς ἡνίας τῶν λαῶν,
«Καὶ καθοδηγήσῃς πάντας εὐπραγοῦντας εἰς Θεόν.
«Σὺ ἐν ταῖς Σχολαῖς ἁρμόζει νὰ παιδεύῃς τὰ παιδία,
«Ἐγκολπούμενος καὶ θάλπων ὡς ἡ ὄρνις τὰ στρουθία
«Σύ ἐν τοῖς ναοῖς ἁρμόζει τὰς ψυχάς νὰ καθαρίζῃς,
«Καὶ πνευματικὴν ὑγείαν τοῖς νοσοῦσι νὰ χαρίζῃς·
«Σὺ νὰ θεωρῆσαι πρέπει καὶ ἐντὸς τῶν βασιλείων
«Ὁ Κανὼν τῆς ἐνεργείας καὶ ὁ Νόμος ὁ ἰσχύων·
«Βασιλεῖς, Ἀρχιερεῖς τε, καὶ διδάσκαλοι καὶ ὅσοι
«Διοικοῦσι κοινωνίας, εἰς Σὲ πρέπει νὰ ὁρῶσι·
«Καὶ ἡ τροχιὰ ἑκάστου κέντρον πρέπει Σὲ νὰ ἔχῃ,
«Ὅπως πέριξ τοῦ ἡλίου κέντρου πᾶς πλανήτης τρέχει.
«Βασιλεὺς, Ἀρχιερεύς τε Ὕπατος Καθηγητής,
«Σὺ λαούς καὶ ἔθνη πρέπει, Λόγε, νὰ ποδηγετῇς».
Τότ’ ἀγάπη, ἀδελφότης, εὐπραγία, κακῶν παῦλα·
Τότε πίπτει ἡ κακία, καὶ οἱ φαῦλοι καὶ τὰ φαῦλα·
Τότε πόλεμοι καὶ μάχαι βροτοκτόνοι καταργοῦνται,
Τότε ξίφη εἰς δικέλλας γεωργῶν μεταποιοῦνται·
Τότ’ ἑνότης, αἰσθημάτων, νοημάτων βουλημάτων,
Τότε σύμπνοια ἀπ’ ἄκρων ἕως ἄκρων γῆς περάτων.
Τότε φεύγει ἡ πτωχεία, ἡ ἀρά, ἡ ἀθλιότης,
Τότ’ εὐδαιμονεῖ καὶ χαίρει ἀληθῶς ἡ ἀνθρωπότης·
Τότ’ ὁ οὐρανὸς ἐπάνω, ἡ γῆ κάτω μειδιῶση·
Τότε ψάλλουσιν αἱ αὖραι, ὄρη καὶ βουνοὶ σκιρτῶσι·
Τότ’ εἰς ἄβυσσον ὁ δράκων δεδεμένος θὰ ριφθῇ·
Κι’ ὁ Χριστὸς Κύριος πάντων καὶ Θεὸς θὰ λατρευθῇ.