Φιλιππίνες
νησιωτικό κράτος της νοτιοανατολικής Ασίας From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Φιλιππίνες (φιλιππινέζικα: Pilipinas, αγγλικά: Philippines,[9] επίσημα, η Δημοκρατία των Φιλιππίνων (φιλιππινέζικα: Republika ng Pilipinas, αγγλικά: Republic of the Philippines), είναι νησιωτική χώρα στη νοτιοανατολική Ασία. Βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό και αποτελείται από περίπου 7.641 νησιά τα οποία ομαδοποιούνται σε τρία μεγάλα γεωγραφικά διαμερίσματα: η Λουσόν στον βορά, τα νησιά Βισάγιας στο κέντρο και το Μιντανάο στον νότο. Οι Φιλιππίνες βρέχονται από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα δυτικά, τη Θάλασσα των Φιλιππίνων στα ανατολικά και τη Θάλασσα της Κελέβης στα νοτιοδυτικά. Δεν συνορεύει εδαφικά με καμία χώρα, όμως μοιράζεται θαλάσσια σύνορα με την Ταϊβάν στα βόρεια, την Ιαπωνία στα βορειοανατολικά, το Παλάου στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, την Ινδονησία στα νότια, τη Μαλαισία στα νοτιοδυτικά, το Βιετνάμ στα δυτικά και την Κίνα στα βορειοδυτικά. Οι Φιλιππίνες καλύπτουν μια έκταση 300.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και, το 2024, είχαν πληθυσμό περίπου 112.884.800[4] ανθρώπων, καθιστώντας την τη 12η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο. Στις Φιλιππίνες κατοικούν πολλές διαφορετικές εθνότητες, η καθεμία με διαφορετικό πολιτισμό και γλώσσα. Η Μανίλα είναι η πρωτεύουσα της χώρας, ενώ η μεγαλύτερη πόλη είναι η Κέζον, η οποία εντάσσεται στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Μανίλας.
| Δημοκρατία των Φιλιππίνων
Republika ng Pilipinas Republic of the Philippines | |||
|---|---|---|---|
| |||
Εθνικό σύνθημα: Maka-Diyos, Maka-Tao, Makakalikasan, at Makabansa[1] ("Για τον Θεό, τον Λαό, τη Φύση και τη Χώρα") | |||
 Η θέση των Φιλιππίνων (πράσινο) | |||
| Μανίλα 14°35′0″N 121°00′0″E | |||
Μεγαλύτερη πόλη | Κέζον | ||
| Φιλιππινέζικα, αγγλικά και 19 αναγνωρισμένες περιφερειακές γλώσσες (Μαγκιντανάο κ.ά.)[2] | |||
| Ενιαία προεδρική συνταγματική δημοκρατία | |||
| Μπονγκμπόνγκ Μάρκος Σάρα Ντουτέρτε Μιγκζ Ζουμπίρι Μάρτιν Ρομουάλντεζ | |||
| Σχηματισμός της Δημοκρατίας - Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από την Ισπανία - Συνθήκη των Παρισίων/Ισπανική εκχώρησηα - Πρώτη Φιλιππινέζικη Δημοκρατία - Ομοσπονδία των Φιλιππίνων - Ανεξαρτησία από τις Η.Π.Α.β -Ισχύον Σύνταγμα | 12 Ιουνίου 1898 10 Δεκεμβρίου 1898 21 Ιανουαρίου 1899 14 Μαΐου 1935 4 Ιουλίου 1946 2 Φεβρουαρίου 1987 | ||
| • Σύνολο • % Νερό | 300.000 km2 (73η) 0,61[3] (εσωτερικά ύδατα) | ||
| Πληθυσμός • Εκτίμηση 2024 • Απογραφή 2020 • Πυκνότητα | 112.884.800[4] (12η) 109.035.343[5] 376,3 κατ./km2 (36η) | ||
| ΑΕΠ (ΙΑΔ) • Ολικό (2018) • Κατά κεφαλή | 960,7 δισ. $[6] (29η) 9.862 $ (118η) | ||
| ΑΕΠ (ονομαστικό) • Ολικό (2018) • Κατά κεφαλή | 371,8 δισ. $ (39η) 3.430 $ (126η) | ||
| ΔΑΑ (2021) |  0,699[7] (116η) – μεσαίος | ||
| Νόμισμα | Πέσο Φιλιππίνων (PHP) | ||
| Σταθερή Ώρα Φιλιππίνων (UTC +8) | |||
| Internet TLD | .ph | ||
| Οδηγούν στα | Δεξιά[8] | ||
| Κωδικός κλήσης | +63 | ||
^ α) Οι Φιλιππινέζοι επαναστάτες κήρυξαν την ανεξαρτησία από την Ισπανία στις 12 Ιουνίου του 1898, αλλά η Ισπανία παραχώρησε τα νησιά στις Ηνωμένες Πολιτείες για 20.000.000$, με τη Συνθήκη των Παρισίων στις 10 Δεκεμβρίου του 1898, γεγονός που οδήγησε τελικά στον πόλεμο των Φιλιππίνων με τις Ηνωμένες Πολιτείες. ^ β) Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγνώρισαν την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων στις 4 Ιουλίου του 1946. Αυτή η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή αντιστοιχεί στην Ημέρα Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α., η οποία τηρούνταν στις Φιλιππίνες ως Ημέρα Ανεξαρτησίας μέχρι τις 12 Μαΐου του 1962, οπότε και επιλέχθηκε να εορτάζεται η ανακήρυξη του Εμίλιο Αγκουινάλδο. | |||
Το αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων κατοικήθηκε από πολύ παλιά, αρχικά από τους Νεγρίτος (αγγλικά: Negritos), ενώ στη συνέχεια από διαδοχικά μεταναστευτικά κύματα Αυστρονησιακών λαών. Οι Αυστρονησιακοί λαοί αποτελούν και σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των εθνοτικών ομάδων των Φιλιππίνων. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η υιοθέτηση του Ανιμισμού, του Ινδουισμού και του Ισλάμ δημιούργησε πολλά νησιωτικά βασίλεια. Η άφιξη του Φερδινάνδου Μαγγελάνου, ενός Πορτογάλου εξερευνητή που υπηρετούσε το Ισπανικό Στέμμα, σηματοδότησε την αρχή της Ισπανικής αποικιοκρατίας. Το 1543, ο Ισπανός εξερευνητής Ρουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος ονόμασε το αρχιπέλαγος «Las Islas Filipinas» προς τιμήν του Φιλίππου Β' της Ισπανίας. Ισπανοί έποικοι ξεκίνησαν να μεταναστεύουν στις Φιλιππίνες μέσω του Μεξικού το 1565, με αποτέλεσμα οι Φιλιππίνες να γίνουν μέρος της Ισπανικής Αυτοκρατορίας για περισσότερα από 300 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, διαδόθηκε ευρύτατα ο καθολικισμός ενώ η Μανίλα έγινε ένα σημαντικότατο λιμάνι για το εμπόριο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το 1896, ξεκίνησε η Φιλιππινέζικη Επανάσταση, η οποία στη συνέχεια περιπλέχτηκε με τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο του 1898. Με το τέλος αυτού του πολέμου, η Ισπανία παραχώρησε την επικράτεια των Φιλιππίνων στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι 20.000.000 $, παρόλο που οι Φιλιππινέζοι επαναστάτες είχαν μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία τους. Ο Φιλιππινοαμερικανικός Πόλεμος, που ακολούθησε, έληξε με τη νίκη των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί διατήρησαν τον έλεγχο των Φιλιππίνων μέχρι την εισβολή των Ιαπώνων τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που οδήγησε στην Ιαπωνική Κατοχή. Μετά την απελευθέρωση, οι Φιλιππίνες έγιναν ανεξάρτητες το 1946 ως ενιαίο και κυρίαρχο κράτος. Μετά την ανεξαρτησία ακολούθησε μία τεταμένη πολιτική περίοδος με αποκορύφωμα την επιβολή μίας δικτατορίας υπό τον Φερδινάντο Μάρκος το 1972. Τελικά, μία επανάσταση το 1986 αποκατέστησε τη δημοκρατία, η οποία διατηρείται έως και σήμερα.
Οι Φιλιππίνες είναι μια αναδυόμενη αγορά και μια πρόσφατα βιομηχανοποιημένη χώρα, με την οικονομία της να μετατοπίζεται από τον γεωργικό τομέα, στον τομέα των υπηρεσιών και της μεταποίησης. Είναι ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Ένωσης των Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, του φόρουμ της Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού και της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Ασίας, ενώ είναι μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων από το 1993. Η θέση της χώρας στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού και κοντά στον ισημερινό την καθιστά επιρρεπή σε σεισμούς και τυφώνες. Η χώρα διαθέτει μια ποικιλία φυσικών πόρων και φιλοξενεί μία παγκόσμιας σημασίας πλούσια βιοποικιλότητα.
Ο Ισπανός εξερευνητής Ρουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του το 1542, ονόμασε τα νησιά Λέιτε και Σαμάρ «Felipinas» (Φιλιππίνες) προς τιμήν του, τότε διαδόχου του θρόνου, Φιλίππου Β' της Ισπανίας. Τελικά το όνομα " Las Islas Filipinas " θα χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τις ισπανικές κτήσεις του αρχιπελάγους.[10] Πριν από την καθιέρωση της ισπανικής κυριαρχίας, χρησιμοποιήθηκαν για τις Φιλιππίνες και άλλα ονόματα όπως το Islas del Poniente («Νησιά της Δύσης») ή το όνομα του Μαγγελάνου για τα νησιά, Σαν Λάζαρο.[11][12][13][14]
Προϊστορία και προαποικιακή περίοδος
Δείτε επίσης: Μαλακάς και Μαγκαντά
Αρχαιολογικές ανακαλύψεις υποδεικνύουν ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή από το 50.000 π.Χ. Η αυτόχθονη φυλή Νεγρίτος είναι αυστραλο-μαλαισιανής καταγωγής και έφτασε στις Φιλιππίνες τουλάχιστον πριν 30.000 χρόνια. Αυστρονήσιοι πληθυσμοί, που προέρχονται από αυτόχθονες της Ταϊβάν που μετανάστευσαν από την ηπειρωτική Ασία πριν 6.000 χρόνια, αποίκησαν τις Φιλιππίνες και στη συνέχεια μετανάστευσαν στην Ινδονησία, τη Μαλαισία καθώς και στην Πολυνησία και τη Μαδαγασκάρη.[15]
Οι Φιλιππίνες είχαν πολιτιστικούς δεσμούς με τη Μαλαισία, την Ινδονησία και την Ινδία από την αρχαιότητα και εμπορικές σχέσεις με την Κίνα και την Ιαπωνία ήδη από τον 9ο αιώνα.
Το Ισλάμ έφτασε στις Φιλιππίνες από έμπορους και προσηλυτιστές από τη Μαλαισία και την Ινδονησία. Τον 13ο αιώνα το Ισλάμ εδραιώθηκε στο αρχιπέλαγος Σούλου, από εκεί εξαπλώθηκε στο Μιντανάο και έφτασε στη Μανίλα το 1565. Οι τοπικοί πληθυσμοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ δημιούργησαν μουσουλμανικές κοινότητες, δεν υπήρξε όμως ένα ενιαίο κράτος κυρίαρχο στην περιοχή. Όταν έφτασαν οι Ισπανοί τον 16ο αιώνα, η πλειονότητα των 500.000 κατοίκων ζούσαν σε ανεξάρτητους οικισμούς.
Ισπανική Αποικιοκρατία
Πλέοντας για λογαριασμό της Ισπανίας, ο Πορτογάλος εξερευνητής Φερδινάνδος Μαγγελάνος και το πλήρωμά του έφθασαν στο αρχιπέλαγος το 1521. Ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε από τους γηγενείς πολεμιστές στο νησί Μακτάν. Ο στρατηγός Μιγκέλ Λόπεθ ντε Λεγκάθπι (Miguel López de Legazpi) έφθασε από το Μεξικό το 1565 και διαμόρφωσε τις πρώτες ισπανικές κτήσεις στο Σεμπού και προετοίμασε το έδαφος για την αποίκιση. Το 1571 καθιέρωσε τη Μανίλα ως πρωτεύουσα της νέας ισπανικής αποικίας.
Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι βάφτισαν τους περισσότερους από τους κατοίκους. Στα επόμενα 333 έτη, οι Ισπανοί στρατιώτες καταστέλλουν τις διάφορες τοπικές επαναστάσεις και αποκρούουν διάφορες εξωτερικές απειλές κατά της αποικίας. Τέτοιες απειλές προήλθαν από τους Βρετανούς, τους Κινέζους, τους Ολλανδούς, τους Γάλλους, τους Ιάπωνες και τους Πορτογάλους. Η σημαντικότερη απώλεια για την Ισπανία ήταν η προσωρινή κατάκτηση της πρωτεύουσας Μανίλα, από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου των επτά ετών. Οι Φιλιππίνες κυβερνήθηκαν ως περιοχή της Νέας Ισπανίας από το 1565 έως το 1821. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Μανίλα με το Ακαπούλκο στο Μεξικό πραγματοποιούνταν μια φορά ή δύο φορές το χρόνο, αρχίζοντας προς το τέλος του 16ου αιώνα.
Στην Ισπανία αναπτύχθηκε το Κίνημα Προπαγάνδας, στο οποίο μετείχε ο Φιλιππινέζος εθνικιστής Χοσέ Ριθάλ (Jose Rizal), τότε φοιτητής στην Ισπανία. Σκοπός ήταν να ενημερωθεί η κυβέρνηση για τις αδικίες της διοίκησης στις Φιλιππίνες καθώς επίσης και τις κακοποιήσεις του γηγενούς πληθυσμού. Στο 1880 και το 1890, οι προπαγανδιστές διεκδίκησαν πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και απαίτησαν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στην Ισπανία. Ανήμπορος να πετύχει τις μεταρρυθμίσεις, ο Ριθάλ επέστρεψε στη χώρα για να τις διεκδικήσει τοπικά. Στη συνέχεια συνελήφθη και εκτελέσθηκε για προδοσία στις 30 Δεκεμβρίου 1896. Νωρίτερα εκείνο το έτος, είχε ήδη ξεκινήσει ένα επαναστατικό κίνημα από τον Αντρές Μπονιφάτσιο (Andrés Bonifacio) και συνεχίστηκε από τον Εμίλιο Αγκουινάλδο (Emilio Aguinaldo), ο οποίος εγκαθίδρυσε μια επαναστατική κυβέρνηση.
Αμερικανική αποικιοκρατία
Ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος άρχισε στην Κούβα το 1898 και έφθασε σύντομα στις Φιλιππίνες, όταν ο Τζόρτζ Ντιούι (George Dewey) επικράτησε των Ισπανών στη ναυμαχία του κόλπου της Μανίλα. Ο Αγκουινάλδο κήρυξε την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων στις 12 Ιουνίου 1898 και έγινε αρχηγός του κράτους. Ως συνέπεια της ήττας της στον πόλεμο, η Ισπανία παραχώρησε τις Φιλιππίνες, μαζί με την Κούβα, το Γκουάμ και το Πουέρτο Ρίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1899, ο πόλεμος συνεχίστηκε μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και των Φιλιππινέζων επαναστατών, οι οποίοι συνέχισαν τη βία των προηγούμενων ετών. Οι ΗΠΑ κήρυξαν το τέλος του πολέμου, όταν συνελήφθη ο Αγκουινάλδο από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 23 Μαρτίου 1901, αλλά η εξέγερση συνεχίστηκε έως το 1913 και κόστισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Φιλιππινέζους.[16] Η θέση της χώρας ως αποικίας άλλαξε, όταν ιδρύθηκε η Κοινοπολιτεία των Φιλιππίνων, το 1935, η οποία παρείχε μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση. Τα σχέδια για την αύξηση της ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας διακόπηκαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εισέβαλε η Ιαπωνία και κατέλαβε τα νησιά, παρότι ηγέτης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας ήταν ο Στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ. Στην περιοχή των Φιλιππίνων διεξήχθησαν μερικές από τις σφοδρότερες μάχες και ναυμαχίες του Πολέμου. Αφότου νικήθηκαν οι Ιάπωνες το 1945, οι Φιλιππίνες επέτυχαν ανεξαρτησία από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 4 Ιουλίου 1946.
Μετά την Ανεξαρτησία
Από το 1946, το πρόσφατα ανεξάρτητο Φιλιππινέζικο κράτος έχει να αντιμετωπίσει την πολιτική αστάθεια με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες.
Το 1965 εκλέχτηκε πρόεδρος ο Φερδινάντο Μάρκος, το κύριο πρόσωπο της ιστορίας των Φιλιππίνων για τα επόμενα 20 χρόνια. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στην αρχή της δεκαετίας του 1970 γνώρισε οικονομική ανάπτυξη που ήταν η δεύτερη στην Ασία, μετά την Ιαπωνία. Στις 26 Ιανουαρίου του 1970, ημέρα μεγάλης διαδήλωσης 20.000 φοιτητών, εργατών και αγροτών στη Μανίλα, σκοτώθηκαν τέσσερις φοιτητές και τραυματίστηκαν συνολικά 530 άτομα. Εν όψει των εκλογών για την ανάδειξη των 320 αντιπροσώπων στη Συνταγματική Συνέλευση, η οποία θα αναλάμβανε την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1935, οι διαδηλωτές ζητούσαν υπερκομματική ιδιότητα των υποψηφίων και κυρίως να μην προέρχονται από το κυβερνών Εθνικιστικό Κόμμα, δικαίωμα ψήφου από τα 18 και περιορισμό της προεδρικής θητείας σε δύο μόνο περιόδους. Όταν ο πρόεδρος Φερδινάντο Μάρκος και η σύζυγός του Ιμέλντα Μάρκος δέχτηκαν επίθεση έξω από το μέγαρο της Γερουσίας, επακολούθησαν συμπλοκές με εκατοντάδες τραυματίες. Η εκρηκτική κατάσταση έφτασε στην κορύφωσή της στις 30 Ιανουαρίου, όταν 15.000 άτομα συγκρότησαν νέα διαδήλωση, η οποία κατέληξε σε νέα αιματοχυσία. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν για μία εβδομάδα και στις 2 Φεβρουαρίου ο πρόεδρος Μάρκος δεσμεύτηκε να μη θέσει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία και αποχή των βουλευτών του κόμματός του από τις εκλογές για τη Συνταγματική Συνέλευση. Όμως ούτε οι δεσμεύσεις του ούτε ο κυβερνητικός ανασχηματισμός και η αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας έφεραν αποτέλεσμα. Οι ταραχές συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του 1970, όχι μόνο στη Μανίλα αλλά και σε άλλες περιοχές της νησιωτικής χώρας. Στη Λουσόν δράση ανέπτυξαν ο φιλοκινεζικός Νέος Λαϊκός Στρατός και ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, που προήλθαν από τη διάσπαση του κομμουνιστικού ανταρτικού κινήματος Χουκ, ενώ στο μεγαλύτερο νησί, το Μιντανάο, το αριστερό αποσχιστικό Κίνημα των Μελανοχιτώνων συγκρούστηκε με τον κυβερνητικό στρατό. Οι Μελανοχίτωνες ήταν κυρίως Μόρος, δηλαδή μουσουλμάνοι -4.000.000 σε σύνολο πληθυσμού 38.000.000. Η έκρυθμη κατάσταση παρατάθηκε για πολλά χρόνια στις Φιλιππίνες, με την ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τη Δύση, όπου όμως, η ανισότητα και η διαφθορά του καθεστώτος Μάρκος, που παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1986, ευνόησαν την ανάπτυξη του αντιαμερικανισμού και των ακραίων κινημάτων[17].
Ο Μάρκος κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις 21 Σεπτεμβρίου 1972 και κυβέρνησε τη χώρα δικτατορικά. Στις 21 Αυγούστου 1983 δολοφονήθηκε ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Νινόι Ακίνο κατά την επιστροφή του από εξορία στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 1986, ο Μάρκος επέτρεψε αιφνιδιαστικά να γίνουν πρόωρες εκλογές, μετά από μεγάλες διαμαρτυρίες. Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία και ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτικών στασιαστών και στρατιωτικών που έμειναν πιστοί στο Μάρκος. Οι στασιαστές υποστηρίχθηκαν από διαδηλωτές και ακολούθησαν παραιτήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων. Η Κορασόν Ακίνο, η χήρα του Νινόι Ακίνο, αναγνωρίστηκε ως νικήτρια των πρόωρων εκλογών. Ανέλαβε την κυβέρνηση και ξεκίνησε τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Ο Μάρκος, η οικογένειά του και μερικοί από τους συμμάχους του κατέφυγαν στη Χαβάη. Οι διαδηλώσεις που οδήγησαν στην πτώση του Μάρκος από την εξουσία έμειναν γνωστές ως η Επανάσταση της Λαϊκής Δύναμης.[18]
Μετά τα γεγονότα του 1986 και την επιστροφή στη δημοκρατία, τις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων δυσχεραίνουν το υπέρογκο εθνικό χρέος, η διαφθορά, προσπάθειες πραξικοπήματος και ένα ισλαμικό αυτονομιστικό κίνημα. Η οικονομία βελτιώνεται κατά τη διάρκεια της θητείας του Φιντέλ Ράμος, ο οποίος εκλέχτηκε το 1992. Στη συνέχεια όμως η χώρα επλήγη από την ασιατική οικονομική κρίση του 1997. Ένα νέο επαναστατικό κίνημα οδήγησε στην πτώση του επόμενου προέδρου, Τζόζεφ Εστράδα. Η κυβέρνηση της Προέδρου Γκλόρια Αρόγιο κατηγορήθηκε για διαφθορά και νοθεία στις εκλογές. Το 2009 πέθανε η Κορασόν Ακίνο και τον επόμενο χρόνο ο γιος της, Μπενίνιο, εξελέγη στο ύπατο αξίωμα.
Οι Φιλιππίνες είναι ένα αρχιπέλαγος που αποτελείται από περίπου 7.640 νησιά,[19][20] που καλύπτουν μια συνολική έκταση περίπου 300.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών θαλασσών.[21][22][23] Η ακτογραμμή της είναι 36.289 χιλιόμετρα, η πέμπτη μεγαλύτερη στον κόσμο. [24] Η ΑΟΖ των Φιλιππίνων καλύπτει 2.263.816 τετραγωνικά χιλιόμετρα.[25] Τα νησιά του αρχιπελάγους βρέχονται από τη Θάλασσα των Φιλιππίνων στα ανατολικά,[26][27] τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα δυτικά,[28] και τη Θάλασσα της Κελέβης στα νότια.[29] Το νησί Βόρνεο βρίσκεται μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιοδυτικά,[30] και η Ταϊβάν βρίσκεται ακριβώς στα βόρεια. Αντίστοιχα, το Σουλαουέζι της Ινδονησίας βρίσκεται στα νοτιοδυτικά και η Δημοκρατίας του Παλάου βρίσκεται στα ανατολικά.[31][32]
Το υψηλότερο βουνό των Φιλιππίνων είναι το Όρος Άπο. Έχει ύψος 2.954 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και βρίσκεται στο νησί Μιντανάο. [33] Στα ανατολικά του αρχιπελάγους, εκτείνεται η τάφρος των Φιλιππίνων, με το βαθύτερο σημείο να βρίσκεται 10.540 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.[34][35][36] Οι έχουν επίσης πολλά ποτάμια, με τον μεγαλύτερο ποταμό να είναι ο Καγκαγιάν στη βόρεια Λουσόν, έχοντας μήκος περίπου 520 χιλιόμετρα.[37] Η μεγαλύτερη λίμνη είναι η Λαγκούνα ντε Μπέι, από την οποία πηγάζει ο ποταμός Πασίγκ που εκρέει, με τη σειρά του, στον Κόλπο της Μανίλας,[38][39][40] Επίσης, αξιοσημείωτος είναι και ο υπόγειος ποταμός Πουέρτο Πρινσέσα, ο οποίος ρέει για 8,2 χιλιόμετρα κάτω από τη γη, πριν εκβάλλει στον ωκεανό. Ο ποταμός αυτός αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. [41]
Καθώς οι Φιλιππίνες βρίσκονται στις δυτικές παρυφές του Δακτυλίου της Φωτιάς, αντιμετωπίζουν συχνά σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις.[42] Η περιοχή των Φιλιππίνων είναι σεισμικά ενεργή και έχει δημιουργηθεί σταδιακά από πλάκες που συγκλίνουν η μία προς την άλλη από πολλαπλές κατευθύνσεις.[43][44][45] Κατά μέσο όρο, πέντε σεισμοί καταγράφονται καθημερινά, αν και οι περισσότεροι είναι πολύ μικρής έντασης και δεν γίνονται αντιληπτοί.[46][45] Οι τελευταίοι μεγάλοι σεισμοί ήταν ο σεισμός του Κόλπου του Μόρο του 1976 και ο σεισμός της Λουσόν του 1990. [47] Ακόμα, υπάρχουν πολλά ενεργά ηφαίστεια όπως το ηφαίστειο Μαγιόν, το Όρος Πινατούμπο και το ηφαίστειο Τάαλ.[48] Η έκρηξη του Πινατούμπο τον Ιούνιο του 1991 ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη επίγεια ηφαιστειακή έκρηξη του 20ου αιώνα.[49] Λόγω των παραπάνω, οι Φιλιππίνες είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός γεωθερμικής ενέργειας στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η γεωθερμική ενέργεια καλύπτει το 18% των αναγκών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.[50]
Η χώρα διαθέτει πολύτιμα[51] κοιτάσματα ορυκτών ως αποτέλεσμα της πολύπλοκης γεωλογικής δομής και της υψηλής σεισμικής δραστηριότητας.[52][53] Οι Φιλιππίνες πιστεύεται ότι έχουν τα δεύτερα μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού μετά τη Νότια Αφρική, μεγάλες ποσότητες κοιτασμάτων χαλκού,[54] και τα μεγαλύτερα κοιτάσματα παλλαδίου στον κόσμο.[55] Άλλα ορυκτά περιλαμβάνουν χρωμίτη, νικέλιο και ψευδάργυρο. Παρόλα αυτά, τα φαινόμενα ανομίας που παρατηρούνται, η κακή διαχείριση, η αντίδραση από αυτόχθονες κοινότητες και οι προηγούμενες περιπτώσεις περιβαλλοντικών καταστροφών, έχουν ως αποτέλεσμα αυτοί οι ορυκτοί πόροι να παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητοι έως και σήμερα.[54][56]
Βιοποικιλότητα
Οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα με μεγάλη βιοποικιλότητα.[57][58] Υπάρχουν οκτώ καταγεγραμμένοι τύποι δασών σε όλες τις Φιλιππίνες, οι οποίοι περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, πευκοδάση και μαγκρόβια δάση. [59] Μέχρι το 2021, στις Φιλιππίνες είχαν απομείνει μόνο 7 εκατομμύρια εκτάρια δασικής έκτασης, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις (περίπου το 23% της συνολικής έκτασης της χώρας), αν και οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το πραγματικό ποσοστό είναι πιθανότατα πολύ χαμηλότερο.[60] Η αποψίλωση των δασών, συχνά αποτέλεσμα της παράνομης υλοτομίας, είναι ένα οξύ πρόβλημα στις Φιλιππίνες. Η δασική κάλυψη μειώθηκε από το 70% της συνολικής έκτασης των Φιλιππίνων, το 1900, σε περίπου 18,3% το 1999.[61]
Περίπου 1.100 είδη σπονδυλωτών της ξηράς μπορούν να βρεθούν στις Φιλιππίνες, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 100 ειδών θηλαστικών και 243 ειδών πτηνών που δεν πιστεύεται ότι υπάρχουν αλλού.[62][63] Στις Φιλιππίνες ανακαλύπτονται συνεχώς νέα είδη φυτών και ζώων. Δεκαέξι νέα είδη θηλαστικών ανακαλύφθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια.[64] Επιπλέον, τμήματα των θαλασσών των Φιλιππίνων περιέχουν τη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών στον κόσμο. [65]
Στα μεγάλα ερπετά περιλαμβάνονται ο κροκόδειλος των Φιλιππίνων[66] και ο κροκόδειλος του αλμυρού νερού.[67] Ο μεγαλύτερος κροκόδειλος σε αιχμαλωσία, γνωστός με το όνομα Λολόνγκ, συνελήφθη στο νησί Μιντανάο,[68] και πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 2013, από πνευμονία και καρδιακή ανακοπή.[69] Εθνικό πουλί αποτελεί ο αετός των Φιλιππίνων, που έχει το μακρύτερο σώμα από κάθε άλλο αετό: γενικά έχει μήκος από 86 έως 102 cm, βάρος 4 έως 8 kg και άνοιγμα φτερών από 184 έως 220 cm.[70][71] Είναι ενδημικός στα τροπικά δάση της Λουσόν, του Σαμάρ, του Λέιτε και του Μιντανάο.[72] Οι Φιλιππίνες έχουν τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό ενδημικών πτηνών στον κόσμο (πίσω από την Ινδονησία και την Αυστραλία) με συνολικά 243 ενδημικά πουλιά.[63]
Η αιγιαλίτιδα ζώνη των Φιλιππίνων έχει έκταση έως και 2.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μέσα σε αυτήν βρίσκεται μία μοναδική ποικιλία θαλάσσιας ζωής,[73] ένα σημαντικό τμήμα του Κοραλλιογενούς Τριγώνου (περιοχή μεταξύ Φιλιππίνων, Ινδονησίας και Παπούας Νέας Γουινέας όπου βρίσκεται μία μεγάλη ποσότητα κοραλλιογενούς υφάλων).[74][75] Ο συνολικός αριθμός κοραλλιών υπολογίστηκε σε 500 και θαλάσσιων ειδών ψαριών σε 2.400 αντίστοιχα.[62] Νέα είδη ανακαλύπτονται έως και σήμερα συνεχίζονται.[76][77][78][79][80] Ο ύφαλος Τουμπατάχα στη θάλασσα Σουλού ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1993.[81] Τα νερά των Φιλιππίνων διατηρούν επίσης την υδατοκαλλιέργεια ψαριών, πολλών ειδών καβουριών, στρειδιών και φυκιών.[82] Ένα είδος στρειδιού, το Pinctada maxima, παράγει μαργαριτάρια που έχουν φυσικά χρυσαφί χρώμα.[83] Τα μαργαριτάρια αυτά έχουν ανακηρυχθεί ως «Εθνικό στολίδι».[84]
Με περίπου 13.500 είδη φυτών στη χώρα, από τα οποία τα 3.200 είναι μοναδικά,[62] τα τροπικά δάση των Φιλιππίνων διαθέτουν μια σειρά από χλωρίδα,[85] συμπεριλαμβανομένων πολλών σπάνιων τύπων ορχιδέας [86] Πολλά είδη στις Φιλιππίνες απειλούνται με εξαφάνιση. Οι επιστήμονες λένε ότι η Νοτιοανατολική Ασία, στην οποία ανήκουν οι Φιλιππίνες, αντιμετωπίζει ένα καταστροφικό σενάριο: έως το τέλος του 21ου αιώνα, ενδέχεται να έχουν εξαφανιστεί έως και το 20% των ειδών, εν μέρει λόγω της καταστροφής των οικοτόπων που προκύπτει από την αποψίλωση των δασών.[87]
Κλίμα
Οι Φιλιππίνες έχουν ένα ζεστό και υγρό τροπικό κλίμα. Υπάρχουν πρακτικά τρεις εποχές: μια ζεστή ξηρή εποχή από τον Μάρτιο έως τον Μάιο, μια περίοδο βροχών από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο, και μια δροσερή ξηρή εποχή από τον Δεκέμβριο έως τον Φεβρουάριο. Ο νοτιοδυτικός μουσώνας διαρκεί από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, ενώ ο βορειοανατολικός μουσώνας από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται συνήθως από 21°C έως 32°C. Ο πιο δροσερός μήνας είναι ο Ιανουάριος, ενώ ο πιο ζεστός είναι ο Μάιος.[88]
Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου 26,6 °C. Σε κάθε περιοχή στις Φιλιππίνες, η θερμοκρασία επηρεάζεται περισσότερο από το υψόμετρο και λιγότερο από γεωγραφικό μήκος ή πλάτος (αν βρίσκεται ανατολικά ή δυτικά, βορειότερα ή νοτιότερα, αντίστοιχα). Συνήθως, οι παραθαλάσσιες περιοχές έχουν όλες παρόμοιες θερμοκρασίες. Αντίθετα, η μέση ετήσια θερμοκρασία του Μπάγκιο, πόλης της νήσου Λουσόν που βρίσκεται σε υψόμετρο 1500 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, είναι 18.3°C, καθιστώντας τον δημοφιλή προορισμό τις ζεστές εποχές.[88] Η ετήσια βροχόπτωση διαφέρει από μέρος σε μέρος. Μπορεί να φτάσει τα 5.000 χιλιοστά στις ανατολικές νήσους αλλά λιγότερο από 1.000 χιλιοστά σε μερικές από τις απάνεμες κοιλάδες.[89]
Λόγω της θέσης τους, τα νησιά του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων αντιμετωπίζουν από 15 έως 20 τυφώνες ετησίως, κυρίως από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο.[89][90] Οι Φιλιππίνες είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στην κλιματική αλλαγή και συγκαταλέγονται στις δέκα πιο ευάλωτες χώρες του κόσμου στους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής.[91]
Οι Φιλιππίνες είναι μία προεδρική δημοκρατία.[92] Ο πρόεδρος εκτελεί τόσο χρέη αρχηγού κράτους όσο και χρέη αρχηγού κυβέρνησης,[93] ενώ είναι επίσης ο ανώτατος διοικητής των ενόπλων δυνάμεων.[92] Ο πρόεδρος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία για μία μοναδική εξαετή θητεία. Δεν έχει δηλαδή, το δικαίωμα να επανεκλεγεί.[94] Ο πρόεδρος διορίζει και προεδρεύει του υπουργικού συμβουλίου.[95]:213–214 Ο νυν πρόεδρος Ροντρίγκο Ντουτέρτε εξελέγη για μια εξαετή θητεία ως πρόεδρος το 2016.[96] Το διθάλαμο κοινοβούλιο (Κογκρέσο) αποτελείται από τη Γερουσία, την άνω βουλή, όπου οι γερουσιαστές που εκλέγονται για εξαετή θητεία, και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, που υπηρετεί ως η κάτω βουλή, και στην οποία οι βουλευτές εκλέγονται για τριετή θητεία.[97] Η πολιτική των Φιλιππίνων τείνει να κυριαρχείται από άτομα με γνωστά ονόματα, όπως μέλη πολιτικών οικογενειών (οικογενειοκρατία) ή διασημότητες.[98][99]
Οι γερουσιαστές εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα από μία ενιαία πανεθνική περιφέρεια[97] ενώ οι βουλευτές εκλέγονται και από μονοεδρικές περιφέρειες, επίσης με πλειοψηφικό σύστημα. [95]:162–163 Η δικαστική εξουσία ασκείται από τα δικαστήρια, επικεφαλής των οποίων είναι το Ανώτατο Δικαστήριο, που αποτελείται 15 συνολικά δικαστές.[100] Οι δικαστές αυτοί διορίζονται από τον πρόεδρο έπειτα από υπόδειξη του Δικαστικού και Δικηγορικού Συμβουλίου. [92] Η πρωτεύουσα των Φιλιππίνων είναι η Μανίλα και η πολυπληθέστερη πόλη είναι η πόλη Κουεζόν. Η τελευταία βρίσκεται στην ευρύτερη Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας (γνωστή ως Metro Manila - «Μέτρο Μανίλα»). Συνεπώς οι δύο πόλεις δεν αποτελούν ξεχωριστά αστικά συγκροτήματα.[101]
Από τη διακυβέρνηση του Ράμος και μετά (δεκαετία του 90'), έχουν γίνει προσπάθειες αλλαγής του πολιτειακού συστήματος των Φιλιππίνων από ενιαίο κράτος, που είναι σήμερα, σε ομοσπονδιακό και από το προεδρικό σε κοινοβουλευτικό, χωρίς όμως επιτυχία.[102] Η διαφθορά στις Φιλιππίνες αποτελεί ένα διαχρονικό πολύ σημαντικό πρόβλημα,[103][104][105] την οποία ορισμένοι ιστορικοί αποδίδουν στο σύστημα διακυβέρνησης που τέθηκε σε εφαρμογή κατά την περίοδο της Ισπανικής αποικιοκρατίας.[106]
Εκλογές
Δείτε επίσης: Γενικές εκλογές Φιλιππίνων 2022
Στις Φιλιππίνες πραγματοποιούνται προεδρικές και βουλευτικές εκλογές. Δεδομένου ότι η θητεία του προέδρου και του αντιπροέδρου είναι 6ετής, προεδρικές εκλογές γίνονται κάθε 6 χρόνια. Η πιο πρόσφατη προεδρική εκλογή έγινε τον Μάιο του 2022, άρα οι επόμενες προεδρικές εκλογές προγραμματίζονται για το 2028. Βουλευτικές εκλογές διεξάγονται κάθε τρία χρόνια. Σε κάθε βουλευτικές εκλογές εκλέγονται το σύνολο των βουλευτών της Βουλής των Αντιπροσώπων και τα μισά μέλη της Γερουσίας. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν επίσης τον Μάιο του 2022, άρα οι επόμενες προγραμματίζονται για το 2025. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι άνω των 18 ετών.
Διεθνείς σχέσεις
.jpg)
Ως ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών,[107] η χώρα έχει εκλεγεί 4 φορές στο Συμβούλιο Ασφαλείας.[108][109] Η χώρα συμμετέχει ενεργά σε ειρηνευτικές αποστολές, ιδιαίτερα στο Ανατολικό Τιμόρ.[110][111] Πάνω από 10 εκατομμύρια Φιλιππινέζοι ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό.[112][113]
Οι Φιλιππίνες είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ΕΧΝΑ).[114] Έχει φιλοξενήσει πολλές συνόδους κορυφής της ΕΧΝΑ και συμβάλλει ενεργά στον καθορισμό των πολιτικών της Ένωσης.[115][116] Είναι επίσης μέλος της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Ασίας,[117] της Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού, της Ομάδας των 24 (ομάδα αναπτυσσόμενων χωρών από όλον τον κόσμο) και του Κινήματος των Αδεσμεύτων.[118] Η χώρα επιδιώκει επίσης να αποκτήσει καθεστώς παρατηρητή στον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας.[119][120]
Οι Φιλιππίνες έχουν μακρά σχέση με τις ΗΠΑ, που καλύπτει πολλούς τομείς όπως της οικονομία, και την ασφάλεια.[121] Μια αμοιβαία αμυντική συνθήκη μεταξύ των δύο χωρών υπογράφηκε το 1951 και ανανεώθηκε αργότερα με συμφωνίες το 1999 και το 2016.[122] Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, Οι Φιλιππίνες υποστήριξαν τις αμερικανικές πολιτικές και συμμετείχαν στους πολέμους της Κορέας και του Βιετνάμ.[123][124] Επίσης, οι ΗΠΑ είχαν παράσχει πολιτική υποστήριξη στον δικτάτορα Φερδινάντο Μάρκος, λόγω της αντικομμουνιστικής του πολιτικής του στάσης.[125]
Υπό τον Πρόεδρο Ντουτέρτε, οι δεσμοί με τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποδυναμωθεί[126] ενώ ενισχύθηκαν οι αγορές στρατιωτικού εξοπλισμού από την Κίνα και τη Ρωσία.[127][128] Επίσης ο Ντουτέρτε έχει δηλώσει ότι οι Φιλιππίνες δεν θα συμμετάσχουν σε κανέναν άλλο πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. [129] Παρόλα αυτά, το 2021, ο υπουργός εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν δήλωσε ότι οι ΗΠΑ υπερασπιστούν, εάν χρειαστεί, τις Φιλιππίνες καθώς και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.[130]
Οι Φιλιππίνες αποδίδουν μεγάλη σημασία στις σχέσεις τους με την Κίνα και έχουν δημιουργήσει σημαντική συνεργασία με τη χώρα.[131][132][133][134][135][136] Η Ιαπωνία επίσης έχει βοηθήσει σημαντικά την ανάπτυξη των Φιλιππίνων.[137][138][139] Αν και, λόγω της Ιαπωνικής Κατοχής στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν εντάσεις μεταξύ των χωρών, μεγάλο μέρος της εχθρότητας προς την Ιαπωνία έχει ξεθωριάσει. [140]
Οι ιστορικοί και πολιτιστικοί δεσμοί εξακολουθούν να επηρεάζουν τις σχέσεις με την Ισπανία.[141][142] Οι σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής διαμορφώνονται από τον μεγάλο αριθμό Φιλιππινέζων που εργάζονται σε αυτές τις χώρες[143] και από ζητήματα που σχετίζονται με τη μουσουλμανική μειονότητα στις Φιλιππίνες.[144]
Οι Φιλιππίνες έχουν αξιώσεις στα νησιά Σπράτλυ, ένα αμφισβητούμενο αρχιπέλαγος βραχονησίδων και ατολών, μεταξύ Φιλιππίνων, Κίνας, Μαλαισίας, Μπρούνεϊ, Ταϊβάν και Βιετνάμ. Η μεγαλύτερη νησίδα που ελέγχουν οι Φιλιππίνες είναι το νησί Τίτου, το οποίο περιέχει και το μικρότερο χωριό των Φιλιππίνων.[145][146]
Στρατός
Οι Ένοπλες Δυνάμεις των Φιλιππίνων αποτελούνται από τρεις κλάδους: την Πολεμική Αεροπορία, τον Στρατό και το Ναυτικό.[147] Στις Φιλιππίνες η στράτευση δεν είναι υποχρεωτική.[148] Την ασφάλεια των πολιτών διαχειρίζεται η Εθνική Αστυνομία των Φιλιππίνων υπό τις διαταγές του Υπουργείου Εσωτερικών και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.[149][150] Το 2018, δαπανήθηκαν για τις Ένοπλες Δυνάμεις 2,843 δισεκατομμύρια δολάρια[151] ή το 1,1% του ΑΕΠ.[152]
Διοικητική διαίρεση
Οι Φιλιππίνες διοικούνται ως ενιαίο κράτος όπου οι περιφέρειες έχουν λίγες αρμοδιότητες, με εξαίρεση την Αυτόνομη Περιοχή Μπανγκσαμόρο στο Μουσουλμανικό Μιντανάο.[153] Παρόλα αυτά, έχουν γίνει αρκετά βήματα προς μεγαλύτερη αποκέντρωση εντός του ενιαίου συστήματος.[154][155] Ένας νόμος του 1991 μεταβίβασε ορισμένες εξουσίες στις τοπικές αυτοδιοικίσεις.[156] Η χώρα χωρίζεται σε 17 περιφέρειες, 81 επαρχίες, 146 πόλεις, 1.488 δήμους και 42.036 Μπαρανγκάι. Το τελευταίο είναι το μικρότερο επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης και έχει μακρά ιστορία, που ξεκινά πριν την έλευση των Ισπανών.[157]
Η Επιτροπή για τον Πληθυσμό υπολόγισε τον πληθυσμό της χώρας σε 107.190.081 άτομα, για τις 31 Δεκεμβρίου 2018, με βάση την τελευταία επίσημη απογραφή του 2015 που διενεργήθηκε από τη Στατιστική Αρχή των Φιλιππίνων.[158] Μεταξύ των ετών 1990 και 2008, ο πληθυσμός των Φιλιππίνων αυξήθηκε κατά περίπου 28 εκατομμύρια, μία αύξηση της τάξεως του 45%.[159] Η πρώτη επίσημη πληθυσμιακή απογραφή στις Φιλιππίνες πραγματοποιήθηκε το 1877 και κατέγραψε πληθυσμό 5.567.685 ατόμων.[160]
Ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού ήταν 2,34% μεταξύ 1990 και 2000, ενώ μειώθηκε σε περίπου 1,90% για την περίοδο 2000–2010.[161] Οι προσπάθειες των αρχών να μειώσουν την αύξηση του πληθυσμού ήταν ανέκαθεν ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα.[162] Η διάμεση ηλικία του πληθυσμού είναι τα 22,7 έτη με το 60,9% του συνολικού πληθυσμού να έχει ηλικία 15 έως 64 ετών. Το προσδόκιμο ζωής είναι συνολικά 69,4 έτη. Συγκεκριμένα, για τις γυναίκες είναι 73,1 έτη και για τους άνδρες 65,9 έτη.[163] Το ποσοστό της φτώχειας[lower-greek 1] μειώθηκε στο 21,6% το 2015 από 25,2% που ήταν το 2012.[165]
Το ένα τρίτο του πληθυσμού κατοικεί στη Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας και τις περιφέρειες γύρω από αυτήν.[166] Επίσης, αξιωσημείοτο είναι το γεγονός ότι η Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας είναι η πολυπληθέστερη από τις τρεις επίσημα αναγνωρισμένες μητροπολιτικές περιοχές των Φιλιππίνων[167] και η 5η πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο.[168] Σύμφωνα με την απογραφή του 2015 είχε πληθυσμό 12.877.253 κατοίκων που αποτελούν σχεδόν το 13% του συνολικού πληθυσμού.[169] Συμπεριλαμβανομένων των προαστίων στις γειτονικές επαρχίες, ο πληθυσμός της αστικής περιοχής της Μανίλας είναι περίπου 23.088.000.[168] Το ποσοστό αστικοποίησης είναι 51,2%.[169] Η Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας συνεισέφερε κατά 468,4 δισεκατομμύρια ₱ το 2009, δηλαδή το 33% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.[170]
Εθνικές ομάδες
Οι Φιλιππίνες χαρακτηρίζονται από αξιοσημείωτη εθνοτική ποικιλομορφία, που είναι αποτέλεσμα των πολλών νησιών του αρχιπελάγους, καθώς και των μεγάλων θαλασσών και των οροσειρών που χωρίζουν τα νησιά.[93] Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το 24,4% των Φιλιππινέζων είναι Ταγκαλόγκ, το 11,4% Βισάγια, 9,9% Κεμπουάνο, 8,8% Ιλοκάνο, 8,4% Χιλιγκάινον, 6,8% Μπαϊκόλ, 4% Γουαράι, και το 26,2% ανήκουν σε κάποια άλλη φυλή,[171] που μπορούν να αναλυθούν περαιτέρω για να προκύψουν πιο ευδιάκριτες μη φυλετικές ομάδες όπως οι Μόρο, οι Καπαμπαγάν και άλλοι.[172] Υπάρχουν επίσης πολλοί αυτόχθονες πληθυσμοί.[173]
Οι Νεγρίτος θεωρούνται ως ένας από τους αρχαιότερους κατοίκους των νησιών των Φιλιππίνων.[174] Αυτοί οι αυτόχθονες κάτοικοι είναι μια αυστραλιανή ομάδα και αποτελούν ζωντανά υπολείμματα της πρώτης ανθρώπινης μετανάστευσης από την Αφρική στην Αυστραλία που πιθανότατα εκτοπίστηκαν από μεταγενέστερα μεταναστευτικά κύματα.[175] Τουλάχιστον κάποιοι από τους Νεγρίτος διατηρούν πρόσμειξεις με το εξαφανισμένο ανθρώπινο είδος Ντενίσοβαν στο γονιδίωμά τους.[176][177]
Γλώσσες
Η βάση δεδομένων Ethnologue απαριθμεί 186 γλώσσες στις Φιλιππίνες, από τις οποίες οι 182 είναι ζωντανές, ενώ οι υπόλοιπες 4 δεν έχουν πλέον κανέναν γνωστό ομιλητή. Οι περισσότερες γλώσσες αποτελούν μέρος του Φιλιππινέζικου κλάδου των Μαλαιο-Πολυνησιακών γλωσσών, που ανήκουν με τη σειρά τους στην οικογένεια των Αυστρονησιακών γλωσσών.[173][178] Υπάρχουν επίσης πολλές γλώσσες των Νεγρίτος που έχουν μοναδικά λεξιλόγια τα οποία επέζησαν από τον αυστρονησιακό πολιτισμό.[179]
Τα Φιλιππινέζικα και τα Αγγλικά είναι οι επίσημες γλώσσες της χώρας.[180] Τα Φιλιππινέζικα ομιλόνται κυρίως στη Μανίλα και τη γύρω περιοχή, και είναι μια τυποποιημένη εκδοχή της γλώσσας Ταγκαλόγκ. [181] Τόσο τα Φιλιππινέζικα όσο και τα Αγγλικά χρησιμοποιούνται στην κυβέρνηση, την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και τις επιχειρήσεις, αν και σε κάθε περιοχή χρησιμοποίείται συχνά και επίσημα η τοπική γλώσσα.[182] Το σύνταγμα των Φιλιππίνων προβλέπει την προώθηση της ισπανικής και της αραβικής γλώσσας σε εθελοντική και προαιρετική βάση.[180] Τα ισπανικά ήταν η lingua franca των Φιλιππίνων έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά έκτοτε μειώθηκε πολύ στη χρήση.[183] Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ισπανικά δάνεια στις φιλιππινέζικες γλώσσες.[184][185] Τα αραβικά διδάσκονται κυρίως στα ισλαμικά σχολεία στο Μιντανάο.[186]
Θρησκεία
| Θρησκεία στις Φιλιππίνες το 2014 | ||||
|---|---|---|---|---|
| Θρησκείες | ||||
| Ρωμαιοκαθολικοί | 81% | |||
| Μουσουλμάνοι | 6% | |||
| Ευαγγελικοί | 2.7% | |||
| Εκκλησία του Χριστού | 2.4% | |||
| Προτεστάντες | 1.2% | |||
| Εκκλησία του Άγκλιπεϊ | 1% | |||
| Άλλες θρησκείες | 2.2% | |||
| Αθεϊστές και Αγνωστικιστές | 0.1% | |||
| (Δεν υπάρχει αναφορά) | 4.3% | |||
| πηγή: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ΗΠΑ | ||||
Οι Φιλιππίνες είναι ένα κοσμικό κράτος που κατοχυρώνει συνταγματικά την ανεξιθρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι η κυρίαρχη θρησκεία,[187][188] στην οποία πιστεύει περίπου το 89% του πληθυσμού. Τα στοιχεία της απογραφής του 2015 διαπίστωσαν ότι το 79,53 % του πληθυσμού ανήκε στον καθολικισμό.[189] Μέχρι το 2013, οι Φιλιππίνες είχαν τον τρίτο μεγαλύτερο πληθυσμό Ρωμαιοκαθολικών στον κόσμο ενώ αποτελούσαν τη χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό Χριστιανών στην Ασία.[190] Περίπου το 37% του πληθυσμού παρακολουθεί τακτικά τη Θεία Λειτουργία. Το 29% των καθολικών πιστών της χώρας θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ θρησκευόμενους.[191] Μια ανεξάρτητη καθολική εκκλησία, η Ανεξάρτητη Εκκλησία των Φιλιππίνων, έχει περίπου 67 χιλιάδες πιστούς.[189] Ο προτεσταντισμός είναι το δεύτερο μεγαλύτερο χριστιανικό δόγμα στη χώρα. Το 2015 ήταν το 9,13% του πληθυσμού. [192] Το 2,64% του πληθυσμού είναι μέλη της Ινγκλέσια νι Κρίστο (Εκκλησία του Χριστού), μία ανεξάρτητη αντιτριαδική εκκλησία που ιδρύθηκε το 1913.[189] Το σύνολο των πιστών του Συμβουλίου των Ευαγγελικών Εκκλησιών των Φιλιππίνων ανέρχεται στο 2,42 % του συνολικού πληθυσμού.[189][193]
Το Ισλάμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός των Φιλιππίνων καταγράφηκε στο 6% περίπου του συνολικού πληθυσμού σύμφωνα με την απογραφή του 2015. [189] Αντίθετα, μια έκθεση του 2012 από την Εθνική Επιτροπή Μουσουλμάνων Φιλιππινέζων ανέφερε ότι περίπου 10,7 εκατομμύρια ή το 11% των Φιλιππινέζων είναι Μουσουλμάνοι.[187] Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων ζει στο Μιντανάο και σε κοντινά νησιά. [188] Οι περισσότεροι ακολουθούν το σουνιτικό Ισλάμ υπό τη σχολή Σαφιί.[194][195]
Το ποσοστό των θετικών αθεϊστών και αγνωστικιστών μαζί στις Φιλιππίνες μετρήθηκε σε περίπου 3% του πληθυσμού το 2008.[196] Η απογραφή των Φιλιππίνων του 2015 κατέγραψε ότι περίπου το 0,02 δήλωσε ότι δεν ακολουθούσε καμία θρησκεία.[189] Μια έρευνα του 2014 ανέφερε ότι το 21% των ερωτηθέντων αυτοπροσδιοριζόταν ως «μη θρησκευόμενο άτομο».[197] Περίπου το 0,24% του πληθυσμού ασκεί ιθαγενείς λαϊκές θρησκείες,[189] των οποίων οι πρακτικές και οι πεποιθήσεις συχνά συγκρίνονται με τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.[198][199] Ο Βουδισμός ασκείται από περίπου 0,03% του πληθυσμού,[189] και κυρίως μεταξύ των Φιλιππινέζων κινεζικής καταγωγής.[200]
.svg)
Το 2020, η οικονομία των Φιλιππίνων παρήγαγε ΑΕΠ 367,4 δις δολαρίων.[201] Οι κύριες εξαγωγές της χώρας για το 2019 περιελάμβαναν ολοκληρωμένα κυκλώματα, μηχανήματα/εξαρτήματα γραφείου, καλωδιώσεις, ημιαγωγούς και μετασχηματιστές. Οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι των Φιλιππίνων ήταν η Κίνα (16%), οι ΗΠΑ (15%), η Ιαπωνία (13%), το Χονγκ Κονγκ (12%), η Σιγκαπούρη (7%) και η Γερμανία (5%). Νόμισμα της χώρας αποτελεί το Πέσο Φιλιππίνων (συμβολίζεται ως ₱[202] ή PHP[203]).[204]
Ως μια πρόσφατα βιομηχανοποιημένη χώρα,[205][206] οι Φιλιππίνες έχουν περάσει από μια γεωργική οικονομία σε μια οικονομία με κέντρο τις υπηρεσίες και τη μεταποίηση.[205] Το εργατικό δυναμικό της χώρας το 2018 ήταν περίπου 43,46 εκατομμύρια. Από αυτά, ο γεωργικός τομέας απασχολούσε το 24,3%,[207] ενώ αντιπροσώπευε το 8,1% του ΑΕΠ της χώρας για το 2018. [208] Ο βιομηχανικός τομέας απασχολούσε περίπου το 19% του εργατικού δυναμικού και αντιπροσώπευε το 34,1% του ΑΕΠ, ενώ το 57% των εργαζομένων απασχολήθηκαν στον τομέα των υπηρεσιών. Ο τομέας αυτός ήταν υπεύθυνος για το 57,8% του ΑΕΠ.[208][209]
Το ποσοστό ανεργίας ανερχόταν στο 4,5% τον Οκτώβριο του 2019.[210] Εν τω μεταξύ, λόγω χαμηλότερων χρεώσεων σε είδη πρώτης ανάγκης, ο πληθωρισμός υποχώρησε στο 1,7% τον Αύγουστο του 2019 [211] Τα ακαθάριστα διεθνή αποθέματα τον Οκτώβριο του 2013 ήταν 83,201 δισεκατομμύρια δολάρια.[212] Η χώρα είναι μεγάλος εισαγωγέας. Οι εισαγωγές είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές.[213] Η Μανίλα φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης.[214]
Η Ασιατική Οικονομική Κρίση του 1997 επηρέασε την οικονομία των Φιλιππίνων, με πτώση της αξίας του πέσο, καθώς και πτώσεις στο Χρηματιστήριο. Ο βαθμός Παρόλα αυτά οι άμεσες επιπτώσεις της κρίσης ήταν ελαφρύτερες στις Φιλιππίνες, σε σύγκριση με άλλες ασιατικές χώρες που επίσης επλήγησαν από αυτήν (π.χ. Ινδονησία). Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον δημοσιονομικό συντηρητισμό της κυβέρνησης, που ήταν με τη σειρά του αποτέλεσμα της μακρόχρονης δημοσιονομικής εποπτείας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.[216] Από το τέλος της κρίσης του 1997 υπήρξαν σημάδια προόδου. Το 2004, η οικονομία σημείωσε ανάπτυξη 6,4% του ΑΕΠ και 7,1% το 2007, τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξής της εδώ και τρεις δεκαετίες.[217][218] Πάντως, η μέση ετήσια αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ για την περίοδο 1966–2007 εξακολούθησε να είναι 1,45% σε σύγκριση με μέσο όρο 5,96% για την περιοχή της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού συνολικά. Επίσης, το ημερήσιο εισόδημα για το 45% του πληθυσμού των Φιλιππίνων παραμένει κάτω 2 δολάρια.[219][220][221]
Οι Φιλιππινέζοι του εξωτερικού συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομία των Φιλιππίνων ενισχύοντας οικονομικά τις οικογένειές τους που βρίσκονται πίσω στην πατρίδα.[222] Η περιφερειακή ανάπτυξη είναι άνιση, με τη Λουσόν -και συγκεκριμένα την περιοχή της Μανίλας- να κερδίσει τον μεγαλύτερο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης, εις βάρος άλλων περιφερειών.[223][224] Βιομηχανίες υπηρεσιών όπως ο τουρισμός[225] έχουν αναγνωριστεί ως τομείς που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εντυπωσιακά.[226]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
