7η Συμφωνία (Μπετόβεν)
ορχηστρικό έργο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η 7η Συμφωνία σε Λα μείζονα, έργο 92 (γερμανικά: 7. Sinfonie in A-Dur op. 92) είναι μία συμφωνία του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν αποτελούμενη από τέσσερα μέρη, γραμμένη μεταξύ των ετών 1811 και 1812, την οποία την έγραψε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βοημία, όπου είχε πάει για θεραπεία, για τη σταδιακή κώφωση. Η Συμφωνία είναι αφιερωμένη στον Κόντε Μόρτιζ φον Φρις.
Στην πρεμιέρα της παρουσίασης της Συμφωνίας, ο Μπετόβεν είχε δηλώσει πως αυτό είναι ένα από τα πιο σπουδαία έργα του. Το δεύτερο μέρος, το Allegretto, ήταν το πιο δημοφιλές μέρος της Συμφωνίας και χρησιμοποιούταν για το κλείσιμο του κονσέρτου. Μάλιστα, ήταν τόσο δημοφιλές, που πολλές φορές παιζόταν μεμονωμένα από το υπόλοιπο έργο.[1]