Ένωση (Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος)
η εθνική κυβέρνηση των 20 ελεύθερων πολιτειών και των 5 συνοριακών πολιτειών των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο / From Wikipedia, the free encyclopedia
Κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861–1865), ως Ένωση (αγγλικά: Union) εννοούνταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ειδικά το εθνικό πρόγραμμα του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν και των 20 ελεύθερων και 5 συνοριακών πολιτειών που το υποστήριζαν. Η Ένωση βρισκόταν απέναντι σε 11 νότιες πολιτείες που ήταν υπέρ της δουλείας οι οποίες σχημάτιζαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες, ή την «Συνομοσπονδία».
Όλες οι πολιτείες της Ένωσης έστελναν στρατιώτες στον Στρατό Ξηράς των ΗΠΑ, αν και οι συνοριακές πολιτείες έστελναν χιλιάδες στρατιώτες και στην Συνομοσπονδία. Οι συνοριακές πολιτείες ήταν ουσιώδους σημασίας μιας και λειτουργούσαν ως συμπληρωματικές βάσεις για την εισβολή της Ένωσης στην Συνομοσπονδία, και ο Λίνκολν αναγνώρισε πως δεν μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να τις ελέγχει. Οι βορειοανατολικές πολιτείες παρείχαν τους βιομηχανικούς πόρους για την τέλεση του πολέμου παράγοντας μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών και προμηθειών, ενώ επίσης χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο. Οι μεσοδυτικές πολιτείες παρείχαν στρατιώτες, τροφή, ίππους, οικονομική υποστήριξη και στρατόπεδα προετοιμασίας. Τα στρατιωτικά νοσοκομεία βρισκόταν σε όλο το μήκος της Ένωσης. Οι περισσότερες πολιτείες είχαν Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες οι οποίοι υποστήριζαν ενεργά την πολεμική προσπάθεια και κατέστειλαν την υπονόμευση του πολέμου την περίοδο 1863–64. Το Δημοκρατικό Κόμμα υποστήριζε έντονα την διεξαγωγή πολέμου το 1861 αλλά το 1862 διαχωρίστηκε στους φιλοπόλεμους Δημοκράτες και το αντιπολεμικό στοιχείο το οποίο ηγούνταν από τους "Copperheads" («Δηλητηριώδεις Όφεις»). Οι Δημοκράτες κέρδισαν σημαντικό εκλογικό έδαφος το 1862 στις πολιτειακές εκλογές, κυρίως στη Νέα Υόρκη. Έχασαν έδαφος το 1863, κυρίως στο Οχάιο. Το 1864 οι Ρεπουμπλικάνοι πραγματοποίησαν εκστρατεία υπό τη σημαία του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος, το οποίο προσέλκυσε πολλούς φιλοπόλεμους Δημοκράτες και στρατιώτες, πραγματοποιώντας σαρωτική νίκη κατά του Λίνκολν και των υποψηφίων του.
Τα χρόνια του πολέμου ήταν αρκετά ευήμερα για την Ένωση εκτός από σειρά μαχών και ανταρσιών που έλαβαν χώρα στη νότια μεθόριο. Η ευημερία παρακινήθηκε από τις αυξημένες κυβερνητικές δαπάνες και την δημιουργία ενός ολοκληρωμένου εθνικού τραπεζικού συστήματος. Οι πολιτείες της Ένωσης επένδυσαν μεγάλα χρηματικά ποσά και κόπο στην οργάνωση ψυχολογικής και κοινωνικής υποστήριξης για τις συζύγους, χήρες και τα ορφανά των στρατιωτών, αλλά και τους στρατιώτες τους ίδιους. Οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν εθελοντές, αν και μετά το 1862 πολλοί έγιναν εθελοντές για να διαφύγουν την στρατολόγηση και να εκμεταλλευτούν τα μεγάλα χρηματικά ποσά που προσφερόταν από τις πολιτείες. Η άρνηση στρατολόγησης ήταν συχνό φαινόμενο στις μεγάλες πόλεις, ειδικά τη Νέα Υόρκη, όπου το 1863 διεξήχθησαν μαζικές διαδηλώσεις κατά της στρατολόγησης, αλλά και σε ορισμένες απομακρυσμένες επαρχίες, όπως οι περιοχές που βρισκόταν τα ορυχεία στην Πενσυλβάνια.