آزادی رفتوآمد فلسطینیان
From Wikipedia, the free encyclopedia
محدودیت تردد فلسطینیان در اراضی اشغالی توسط اسرائیل موضوعی در مناقشه اسرائیل و فلسطین است. به گفته بتسلیم، پس از جنگ ۱۹۶۷، سرزمینهای اشغالی منطقه نظامی بسته اعلان شد. در سال ۱۹۷۲، دستورهای خروج عمومی صادر شد که به ساکنان آن مناطق اجازه میداد آزادانه بین کرانه باختری، اسرائیل و نوار غزه تردد کنند. پس از انتفاضه اول تا سال ۱۹۹۱، دستورهای عمومی خروج لغو شد و مجوزهای خروج شخصی برای این کار لازم بود. به گفته بتسلیم، برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ تدابیری برای انسداد کلی مناطق اتخاذ شد و به دنبال افزایش خشونتهای سیاسی فلسطین، به انسداد کامل منجر شد.[2]
در اواسط دهه ۱۹۹۰، با امضای توافقنامه اسلو و تقسیم کرانه باختری و نوار غزه به سه بخش اداری مجزا، تغییرات چندانی در این محدودیتها ایجاد نشد. انسدادهای جامع پس از وقوع انتفاضه دوم منجر به ممنوعیت تقریباً کامل چند ماهه حرکت فلسطینیان به اسرائیل و بین کرانه باختری و نوار غزه شد. سپس اسرائیل اجازه سفر محدود فلسطینیان به اسرائیل را برای درمان، تجارت و سایر نیازها داد و به تعداد محدودی از کارگرها اجازه کار در اسرائیل داده شد. این وضعیت تا سال ۲۰۱۰ همچنان پابرجا بود. اسرائیل گهگاه به دنبال اعمال خشونتآمیز فلسطینیها و در طول تعطیلات اسرائیل، همچنان انسدادهای جامع برقرار میکند و مجوزها را لغو میکند.[2] اسرائیل میگوید که این محدودیتها برای محافظت از اسرائیلیهای ساکن در اسرائیل و شهرکهای اسرائیلی لازم است.[3][4]
اسرائیل با استفاده از سیستم ایستهای بازرسی دائمی، موقت و تصادفی، سد کرانه باختری و با ممنوعیت استفاده فلسطینیها از جادهها، محدودیتهایی را بر آزادی رفت و آمد فلسطینیان در کرانه باختری اعمال میکند.[5] گزارش بانک جهانی در سال ۲۰۰۷ به این نتیجه رسید که کرانه باختری «در حال تجربه محدودیتهای شدید و در حال گسترش دررفت و آمد و دسترسی، سطوح بالای پیش بینی ناپذیری و اقتصاد در حال تقلا است».[6] موانع فیزیکی بدون سرنشین برای مسدود کردن جادهها و مسیرها ممکن است شامل تودههای خاکی، بلوکهای بتنی، سنگهای بزرگ، موانع، خندقها و دروازههای فلزی باشد. انسدادهای فیزیکی ممکن است اغلب بر اساس شرایط سیاسی و امنیتی تغییر کنند.
به گفته مقامات اسرائیلی، طی سالهای ۲۰۰۸–۲۰۰۹، تعداد قابل توجهی از ایستهای بازرسی حذف شدند. از ژوئیه ۲۰۰۹، مقامات اسرائیلی گزارش دادند که ۲۷ ایست بازرسی و ۱۴۰ سد معبر به منظور کاهش محدودیتهای امنیتی در کرانه باختری برداشته شدهاست. گفته میشود که در سال ۲۰۰۸، ۱۴۰ انسداد جاده ای دیگر به روی ترافیک باز شد. تا سال ۲۰۰۹، ۵۰۴ انسداد جاده خاکی و ۱۴ ایست بازرسی در کرانه باختری وجود داشت.[7]