اسبهای قرون وسطی
From Wikipedia, the free encyclopedia
اسبهای قرون وسطی از لحاظ اندازه، ساختار و نژاد با اسبهای امروزی متفاوت بوده و حدوداً بهطور میانگین کوچکتر بودند. آنها همچنین نسبت به همتایان مدرن خود برای جامعه از موقعیت مرکزی تری برخوردار بودند و برای جنگ، کشاورزی و حمل و نقل ضروری بودند.
در نتیجه، انواع به خصوصی از اسبها ایجاد شدند، بسیاری از آنها همتایی در حال حاضر ندارند. درک نژادهای اسب مدرن و سوارکاری برای هر تحلیلی از اسب قرون وسطایی امری حیاتی است، محققان همچنین باید شواهد مستند (هم مکتوب و هم تصویری) و باستانشناسی را در نظر بگیرند.
در قرون وسطی، اسبها به ندرت بر اساس نژاد تفکیک میشدند، بلکه بر اساس کاربرد آنها تشخیص داده میشدند. این باعث میشد که آنها به عنوان مثال به عنوان «شارژر» (اسب جنگی)، «پالفری» (اسب سواری یا رام)، اسبهای گاری کش یا اسبهای باربر شناخته میشدند. همچنین به منشأ (محل تولد) آنها اشاره میشده، مانند «اسبهای اسپانیایی» اما اینکه آیا این به یک نژاد یا چند نژاد اشاره داشته، نامعلوم است. یک مشکل دیگر که در هر مطالعهای از سندها یا ادبیات قرون وسطی به وجود میآید، انعطاف زبانهای قرون وسطی است، جایی که چندین کلمه ممکن است برای یک مفهوم استفاده شوند (یا برعکس، چندین شیء به یک کلمه اشاره کنند). کلماتی مانند «کورسر» و «شارژر» به صورت جایگزینی استفاده میشوند (حتی در یک سند) و در حالی که در یک حماسه از کلمه رونسی (نوعی اسب در قرون وسطی) به معنی پست و ناچیز یاد شود و در دیگری مهارت و سرعت این اسب را تحسین کند.