اصل اثر مضاعف
From Wikipedia, the free encyclopedia
اصل اثر مضاعف (به انگلیسی: principle of double effect)، دفاع از مجموعهای از معیارهای اخلاقی است که فیلسوفان مسیحی برای ارزیابی جواز عمل در زمانی که عمل مشروع شخص ممکن است باعث ایجاد اثری شود که درحالت عادی از ارتکاب به آن عمل اجتناب میکند. اولین مثال شناختهشده از استدلال اثر مضاعف، نگاه توماس آکویناس در مورد دفاع از خودکشی، در مدخل الهیات است.[1]
این مجموعه معیارهایی را بیان میکند که در آن اگر عملی دارای اثرات زیانبار تلق شود، و عملاً از اثر خوب قابل تفکیک نباشد، در صورتی که موارد زیر درست باشد، قابل توجیه است:
- ماهیت عمل به خودی خود خوب است، یا حداقل از نظر اخلاقی خنثی است.
- فاعل قصد حسنه دارد و منکر اثر بد نیست، چه وسیلهای برای خیر باشد، و چه بهعنوان هدف فینفسه.
- اثر خوب، در شرایطی که به اندازه کافی جدی باشد، بر اثر بد مورد مصلحت است و عامل برای به حداقل رساندن آسیب دقت لازم را انجام میدهد.[2]