باغآرایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
برای دیگر کاربردها، طراحی چشمانداز را ببینید.
برنامهریزی چشمانداز یا برنامهریزی فضای سبز یا برنامهریزی باغ و پارک یا برنامهریزی باغآرایی (به انگلیسی: Landscape planning) که ویژگیهای کاربردی عوامل و امکانات مورد نیاز برنامه و شرایط لازم را برای پاسخگویی به نیازهای روانی و اجتماعی قشرهای جامعه و نیز پارهایی از عوامل فرعی دیگر را دیکته میکند. بهطور کلی میتوان مبانی طراحی فضای سبز را در محیطهای مسکونی تابع عوامل زیر دانست:
- از گیاهان میتوان برای هدایت دید ناظر به صحنههای مختلف طبیعت استفاده شود.
- در مواقعی که بخواهند به گل و گیاه خاص، تشخص متمایز از بقیه بدهند از گلدان استفاده میکنند.
- در جایی که مقیاس کوچک است (مثل حیاط منازل مسکونی کوچک) فاصله و دامنه دید کم است. پس قوه ادراک و بینش مقدار زیادی تغییر میکند؛ لذا در مقیاسهای کوچک جزئیات بیشتری از گیاهان تک تک دیده میشود و کوچکترین دگرگونی در رنگ گل یا برگ، خیلی زود به چشم میخورد.
- یکی از اهداف مهم در طراحی فضای سبز، آفرینش کیفیتی است که بین تجربه و احساس انسان و المانهای بزرگ اطراف ما، پلی تعبیه نماید.
- یکی از اصلیترین ارزشهای درختان این است که برای ساختمان ایجاد مقیاس میکنند.
- مناظر زیبای طبیعت هرگز متقارن نیستند، ولی توازنی بین دو سوی محور برقرار است، این تقارن را تقارن نظری مینامند. برای ایجاد فضای طبیعی و زیبا همیشه باید توازن را در نظر داشت و تقارن نظری کامل به وجود آورد.
- امروزه بیشتر معماران منظر، راه حل ناتقارن را در ایجاد توازن و تعادل توصیه میکنند.