جنگ صلیبی کاتاری
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنگ صلیبی کاتاری یا جنگ صلیبی آلبیژنی (۱۲۰۹–۱۲۲۹؛ فرانسوی: Croisade des albigeois، اکسیتان: Crosada dels albigeses) سلسلهای از لشکرکشیهای نظامی برای نابودی کاتاریسم در لانگداک، در جنوب فرانسه بود که با اعلان پاپ اینوسنت سوم آغاز شد. این جنگ صلیبی در درجهٔ نخست توسط پادشاهی فرانسه آغاز گشت اما به مرور جنبهٔ سیاسی به خود گرفت؛ این مسئله نهتنها منجر به کاهش تعداد کاتارها در جنوب فرانسه شد، بلکه به کاهش نفوذ سیاسی کنتنشین بارسلون و قرار گرفتن مجدد این استان تحت نظارت و کنترل پادشاهی فرانسه انجامید.
جنگ صلیبی کاتاری یا آلبیژنی | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگهای صلیبی | |||||||
کشتار کاتارها توسط صلیبیون | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
|
| ||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
|
| ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
حداقل ۲۰۰ هزار[1] تا حداکثر ۱ میلیون نفر[2] از کاتار کشته شدند. | |||||||
از نظر بسیاری از مورخان — از جمله رافل لمکین — این جنگ به نوعی نسلکشی کاتارها بودهاست.[3][4] |
ریشهٔ کاتارها به یک جنبش اصلاحی ضدماتریالیستی در کلیساهای بوغومیلیه بالکان بازمیگردد که خواستار بازگشت به مسیحیت راستین نخستین، درست به همان روشی که عیسی آموخته، بودند. این اصلاحات واکنشی در برابر شیوهٔ زندگی مفتضحانهٔ کشیشان کاتولیک در جنوب فرانسه و فساد آنان بود. الهیات آنها، که از بسیاری جهات نئوگنوسی بهشمار میرفت، اساساً دوگانهگرایی بود. برخی از اعمال آنها، بهویژه اعتقادشان به شر ذاتی جهان مادی، با آموزههای تجسم مسیح و آیینهای مقدس در تضاد بود. این مسئله منجر به انتشار اتهامات علیه آنها (گنوسیسم) شد و خشم تشکیلات کلیسای کاتولیک را برانگیخت. آنها به این دلیل به نام آلبیگایی معروف شدند که پیروان بیشماری در شهر البی و نواحی اطراف آن در قرن ۱۲ و ۱۳ میلادی داشتند.
در میانه سال ۱۰۲۲ و ۱۱۶۳، شورای هشت کلیسای محلیْ کاتارها را محکوم کردند. آخرین شورا در تور برگزار و طی آن اعلام شد که آلبیگاییها باید به زندان بیفتند و اموالشان مصادره شود. سومین شورای لاتران که در سال ۱۱۷۹ برگزار شد، این محکومیت را تأیید و تکرار کرد. تلاشهای دیپلماتیک اینوسنت سوم برای عقبراندن کاتاریسم با موفقیت کمی روبهرو شد. پس از قتل نمایندهٔ تامالاختیار پاپ، پیر دو کاستلنو، ظن اینوسنت به ریمون ششم، کنت تولوز، پاپ جنگ صلیبی جدیدی علیه کاتارها اعلام کرد. وی زمینهای کاتارهای بدعتگذار را به اشراف فرانسوی پیشنهاد کرد، به شرطی که در این جنگ صلیبی شرکت کنند.
از سال ۱۲۰۹ تا ۱۲۱۵، صلیبیون به موفقیتهایی چشمگیری دست یافتند؛ صلیبیون اراضی کاتارها را تسخیر و جنبش آنان را بهطور نظاممند درهم شکستند. از سال ۱۲۱۵ تا ۱۲۲۵، سلسلهای از شورشهایی به وقوع پیوست و منجر به این شد که کاتارها بسیاری از اراضی تسخیرشدهشان را بازپسگیرند. در نهایت اما با آغاز مجدد جنگ صلیبی، تمامی اراضی باز تسخیر شد. بدین ترتیب از سال ۱۲۴۴ کاتاریسم به جنبشی زیرزمینی مبدل گردید که پیروانش تحت تعقیب دستگاه پاپ بودند. جنگ صلیبی کاتاری نقش مهمی در تأسیس و نهادینهکردن فرقهٔ دومنیکن و دستگاه تفتیش عقاید ایفا کرد؛ دومنیکنها پیام کلیسا و پاپ را برای مبارزه با بدعتگذاری و ترویج آموزههای کلیسا در شهرها و روستاها منتشر میکردند، درحالیکه دستگاه تفتیش عقاید در حال بررسی و رسیدگی به بدعتها بود. با این تلاشها، در میانه قرن ۱۴ میلادی، جنبش کاتارها به کلی ریشهکن شد و هیچ اثری از آن باقی نماند. با این حال، بسیاری از مورخان، این جنگ صلیبی را یک نسلکشی علیه کاتارها میدانند.[3][4]