جیمز ششم و یکم
پادشاه اتحاد انگلستان و اسکاتلند / From Wikipedia, the free encyclopedia
جیمز ششم و یکم (جیمز چارلز استوارت؛ ۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵)، با عنوان جیمز ششم از ۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ پادشاه اسکاتلند و با عنوان جیمز یکم از ۲۴ مارس ۱۶۰۳ پادشاه انگلستان و ایرلند به عنوان جزئی از پادشاهی متحد انگلستان و اسکاتلند تا زمان مرگش در ۱۶۲۵ بود. او اولین پادشاه انگلستان از خاندان استوارتها بود. پادشاهیهای اسکاتلند و انگلستان اگرچه دارای حکومتهای مستقل با پارلمان، دادگستری و قوانین خود بودند اما هردو تحت فرمانروایی جیمز در یک اتحاد شخصی قرار داشتند.
جیمز ششم و یکم | |||||
---|---|---|---|---|---|
پادشاه انگلستان و ایرلند (بیشتر…) | |||||
سلطنت | ۲۴ مارس ۱۶۰۳ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵ | ||||
تاجگذاری | ۲۵ ژوئیه ۱۶۰۳ | ||||
پیشین | الیزابت یکم | ||||
جانشین | چارلز یکم | ||||
پادشاه اسکاتلند (بیشتر...) | |||||
سلطنت | ۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵ | ||||
تاجگذاری | ۲۹ ژوئیه ۱۵۶۷ | ||||
پیشین | ماری | ||||
جانشین | چارلز یکم | ||||
نایبالسلطنه | فهرست را ببینید
| ||||
زاده | ۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ دژ ادینبرو، ادینبرو، اسکاتلند | ||||
درگذشته | ۲۷ مارس ۱۶۲۵ (۵۸ سال) (سبک جدید: ۶ آوریل ۱۶۲۵) کاخ تئوبالدز، هرفوردشایر، انگلستان | ||||
آرامگاه | ۷ مه ۱۶۲۵ | ||||
همسر(ان) | آن دانمارک (ا. ۱۵۸۹–ج. ۱۶۱۹) | ||||
فرزند(ان) بیشتر… |
| ||||
| |||||
خاندان | استوارت | ||||
پدر | هنری استوارت، لرد دارنلی | ||||
مادر | ماری، ملکه اسکاتلند | ||||
امضاء |
جیمز فرزند ماری یکم، ملکه اسکاتلند و نواده دختری هنری هفتم پادشاه انگلستان و لرد ایرلند[1] بود و این شرایط او را در نهایت در موقعیتی قرارداد که به هر سه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کنارهگیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را برای رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث الیزابت یکم آخرین پادشاه از خاندان تودور در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت.[2] او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به دوره جاکوبین معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهیها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگترین قلمرو مستقر شد و فقط یکبار در سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار اولستر و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.
پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانیتر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله توطئه باروت در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون ویلیام شکسپیر، جان دان، بن جانسن و سر فرانسیس بیکن به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند.[3] جیمز خود نیز ادیب برجستهای بود و کتابهای متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهیهای آزاد (۱۵۹۸) را تألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب «عاقلترین احمق مسیحیت» نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او ماندهاست. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگهای مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره جنگهای سی ساله (۱۶۱۸–۱۶۴۸) که قسمتهای وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر باز جنگ طلب در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با اسپانیا بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.[4]