عهدنامه کاناگاوا
From Wikipedia, the free encyclopedia
عهدنامهٔ کاناگاوا (به ژاپنی: 日米和親条約 Nichibei Washin Jōyaku) به معنی پیمان دوستی بین ژاپن و ایالات متحده آمریکا، نام عهدنامهای است که در ۳۱ مارس سال ۱۸۵۴ میلادی و در دوران شوگونسالاری توکوگاوا بین کشور ژاپن و ایالات متحده آمریکا به امضا رسید.
سیاست انزوا در ژاپن بیش از دو قرن ادامه داشت. در ۸ ژوئیه سال ۱۸۵۳ میلادی متیو سی. پری (زمان حیات ۱۰ آوریل ۱۷۹۴–۴ مارس ۱۸۵۸) افسر نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا همراه با چهار ناو جنگی در بندر یوکوهاما لنگر انداخت و با تقدیم نامهٔ رسمی رئیسجمهور آمریکا به امپراتور ژاپن خواستار بازکردن درهای تجارت آزاد، حفاظت از کشتیهای خراب شده آمریکایی، تهیه زغالسنگ و دیگر مواد لازم جهت کشتیهای تجاری در یک یا دو بندر ژاپنی شد. پری پس از تحویل نامه و تهدید به بازگشت بندر را به قصد چین که در آن هنگام درگیر شورش تایپینگ بود و احتمال به وجود آمدن ضرر برای منافع آمریکا به وجود آمده بود، ترک کرد و ابتدا به اوکیناوا و سپس به هنگ کنگ رفت. شوگونسالاری توکوگاوا پس از پذیرفتن نامه قول داد که سال بعد به این نامه پاسخ بدهد. ناخدا پری پس از چند ماه با ناوگانی قوی تر و به همراه ۹ کشتی[1] جنگی دوباره به ژاپن برگشت و عهدنامهٔ کاناگاوا بین دو کشور بسته شد. این عهدنامه دارای ۱۲ شرط است.[2][3]