قطبشاهیان
دودمانی ترکمنتبار، پارسیمآب و مسلمان در هندوستان / From Wikipedia, the free encyclopedia
قطب شاهیان یا سلطنت گلکنده نام سلسلهای است از سلاطین که در گلکنده یا غلکنده و سپس در حیدرآباد در منطقهٔ دکن در جنوب کشور هند از سال ۹۱۸ تا ۱۰۹۸ ه.ق/۱۵۱۸ -۱۶۸۷ م حکومت کردند و به دست امپراتوران گورکانی هند منقرض شدند.[1][2] سلاطین قطب شاهی شیعه بودند و از نوادگان قراقویونلوها بهشمار میروند آنها پادشاهی قدرتمندی در دکن داشتند و نه تنها حامیان خوبی برای اشائهٔ فرهنگ فارسی بودند بلکه فرهنگهای منطقهای دکن را نیز توسعه دادند. آنها زبان تلگو که زبان محلی ایالت آندرا پرادش هند است را نیز ترویج کردند. قطبشاهیان ابتدا گلکنده و بعد از آن حیدرآباد را به عنوان پایتخت برگزیدند، و هر دو شهر توسط آنان توسعه و آبادانی یافت.[1]
قطبشاهیان | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
۱۵۱۸–۱۶۸۷ | |||||||||
پرچم | |||||||||
وسعت قطبشاهیان | |||||||||
پایتخت | گلکنده / حیدرآباد | ||||||||
زبان(های) رایج | فارسی (رسمی) | ||||||||
دین(ها) | اسلاممذهب: شیعه | ||||||||
تاریخ | |||||||||
• بنیانگذاری | ۱۵۱۸ | ||||||||
• فروپاشی | ۱۶۸۷ | ||||||||
|
حکومت قطب شاهیان به دلایل متعدد از همان آغاز تأسیس، پیوسته با حکومتهای هندوی همجوارش و همچنین با دیگر حکومتهای محلی مسلمان دکن کشمکشهای سیاسی ـ نظامی داشت.[3] با این وجود آنان همواره سعی میکردند بدون روی آوردن به زور و با اجتناب از جنگ به حل کردن مسائل بپردازند.[1] قطبشاهیان با توجه به سابقه قومی و علائق مذهبی، روابط بسیار نزدیکی با دربار ایران و شاهان صفوی برقرار نمودند و در برابر دشمنان از آنان یاری میخواستند.[4]