محمد ظاهرشاه
واپسین پادشاه افغانستان / From Wikipedia, the free encyclopedia
محمد ظاهرشاه که با عنوان رسمی اعلیحضرت معظم همایونی محمد ظاهرشاه خطاب میشد، آخرین شاه افغانستان بود که از سال ۱۳۱۲ تا ۱۳۵۲ هجری خورشیدی (۱۹۳۳ تا ۱۹۷۳م) به مدت چهل سال، بر این کشور حاکم بود. ظاهرشاه از زمان پیدایش امپراتوری درانی در قرن هجدهم به بعد، طولانیترین دوران حکومت بر افغانستان را داشت. او در دوران جنگ جهانی دوم و جنگ سرد موضع بی طرفی را برگزید و روابط دیپلماتیک افغانستان را با بسیاری از کشورها توسعه داد از جمله آمریکا و شوروی.[1] در دهه ۱۳۳۰ (۱۹۵۰)، محمد ظاهر شاه مدرنیتهسازی کشور را آغاز و قانون اساسی جدیدی برای کشور تهیه کرد که منجر به نظام پادشاهی مشروطه شد. او از هیچ حزب خاصی طرفداری نمیکرد و توانست دورهای از صلح پایدار را در افغانستان برقرار کند که اما پس از او از دست رفت.
لحن یا سبک این مقاله بازتابدهندهٔ لحن دانشنامهای مورد استفاده در ویکیپدیا نیست. |
محمد ظاهرشاه | |
---|---|
پادشاه افغانستان | |
سلطنت | ۸ نوامبر ۱۹۳۳ – ۱۷ ژوئیهٔ ۱۹۷۳ |
تاجگذاری | ۸ نوامبر ۱۹۳۳ |
پیشین | محمدنادرشاه |
جانشین | پایان نظام پادشاهی |
زاده | ۱۶ اکتبر ۲۳/۱۹۱۴ مهر ۱۲۹۳ کابل، افغانستان |
درگذشته | ۲۳ ژوئیه ۲۰۰۷/مرداد ۱۳۸۶ کابل، افغانستان |
آرامگاه | |
همسر(ان) | ملکه حمیرا |
فرزند(ان) | هشت فرزند از جمله: احمدشاه ظاهر (ولیعهد) |
دودمان | سلسلهٔ بارکزایی |
پدر | محمدنادرشاه |
مادر | ماه پرور بیگم |
امضاء |
در سال ۱۳۵۱ (۱۹۷۳)، وقتی محمد ظاهرشاه برای درمان به ایتالیا سفر کرده بود، حکومت سلطنتی وی در کودتایی توسط پسرعمو و نخستوزیر سابقش، محمد داوود خان، سرنگون شد. محمد داوود خان نظام جمهوری تکحزبی را در کشور برقرار کرد و به ۲۲۵ سال سلطنت در افغانستان پایان داد. ظاهرشاه تا سال ۱۳۸۱ (۲۰۰۲)، به حالت تبعید در شهر رُم ماند و پس از سقوط طالبان به افغانستان بازگشت. به او لقب «پدر ملت» را دادهاند که تا زمان مرگ وی در سال ۱۳۸۶ (۲۰۰۷)، این لقب را حفظ کرد.
بسیاری از مردم افغانستان، سلطنت او را طلاییترین، آرامترین و بهترین دوران تاریخ افغانستان میدانند.
محمد ظاهرشاه از پشتونهای قوم بارکزی افغانستان است. «تبار پشتون» و «گرایش او به زبان فارسی»، به شخصیت محمد ظاهرشاه از سویی در میان «پشتونها» و از سوی دیگر در میان «فارسیوانان» افغانستان اعتبار بخشید.