خودروی شاسیبلند
From Wikipedia, the free encyclopedia
خودروی شاسیبلند یا اسیووی (به انگلیسی: Sport Utility Vehicle یا بهطور مخفف SUV) یک طبقهبندی خودرویی است که عناصر خودروهای سواری جادهای را با ویژگیهای وسایل نقلیه خارج از جاده مانند افزایش فاصله از زمین و چهار چرخ متحرک ترکیب میکند و یا به گونهای از خودروها میگویند که برای کاربرد بیابانی و پیمودن مسیرهای ناهموار طراحی شدهاند. این خودروها بهطور معمول دو دیفرانسیل هستند و فاصلهٔ محور آنها تا سطح زمین بیشتر از خودروهای عادی است.[1]
از نخستین نمونههای اسیووی یا شاسی بلند میتوان به جیپ ویلیز دهه ۱۹۴۰ میلادی، لندروور دهه ۱۹۵۰ میلادی ۱۹۵۱ نیسان پاترول و تویوتا لندکروزر دهه ۱۹۶۰ میلادی اشاره کرد که همگی با استفاده از شاسی (Chassis) وانت بارها یا کامیونت ساخته شده بودند و با توجه به نیروی موتور بالا و فاصله زیاد از سطح زمین، قابلیت مانور بر روی سطوح ناصاف و خاکی را داشتند.
در دهه ۱۹۷۰ میلادی، محبوبیت این نمونهها بیشتر از پیش شد و خودروسازان تصمیم به مدرن کردن این کلاس بدنه از خودرو گرفتند. جیپ واگونیر (که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران با نام سیمرغ و جیپ آهو و همزمان با کشور آمریکا در شرکت پارس خودروی فعلی تولید میشد)، رِنجروور و شورولت بلیزر را میتوان نخستین نسل از خودروهای شاسی بلند دانست که با ترکیب سیستم چهار چرخ متحرک و امکانات مدرن و لوکس به بازار عرضه میشدند.
از شاسی بلندهای مدرنِ بازار فعلی، که مانند خودروهای سواری بر اساس ابعاد به بخشهای کوچک، متوسط و بزرگ تقسیم میشوند، میتوان از مواردی مانند مدل تویوتا لندکروزر، دیسکاوری شرکت لندروور، بامو ایکس۵، مرسدس-بنز کلاس-جی و کادیلاک اسکالید نام برد.