![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Pythagorean_proof_%25281%2529.svg/langfa-640px-Pythagorean_proof_%25281%2529.svg.png&w=640&q=50)
زیبایی ریاضی
From Wikipedia, the free encyclopedia
بیشتر ریاضیدانان زمینهٔ مطالعاتی شان و در حالت عمومی تر کل ریاضی را همراه با لذت و زیبایی میدانند برای همین برای توصیف ریاضیات (یا حداقل برخی بخشهای آن) از صفت زیبا استفاده میکنند. برخی ریاضی را به هنر تشبیه میکنند و بعضی دیگر آن را یک فعالیت خلاقانه میدانند. اما در بیشتر موارد ریاضی را با شعر و موسیقی مقایسه میکنند. برتراند راسل احساس خود پیرامون زیبایی ریاضی را چنین بیان کرد:[1]
ریاضیات، در جایگاه واقعی خود نه تنها حقیقت را حکایت میکند بلکه در منتها الیه زیبایی است - یک زیبایی سرد و تلخ مانند آنچه که در یک تندیس میبینیم بدون هیچگونه نشانهای از طبیعت ضعیف تر ما، بدون زیباییهای فریبندهٔ نقاشی و موسیقی و همچنان در انتهای خلوص و توانایی در نمایش کمال، چیزی که تنها بالاترین هنر قادر به نمایش آن است. ذات حقیقی سرخوشی و غرور. احساس شکستن محدودیتهای یک انسان معمولی و بالاتر رفتن، و این چیزی است که نشانهٔ اوج برتری است و تنها در ریاضی و شعر میتوان آن را جستجو کرد.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Pythagorean_proof_%281%29.svg/640px-Pythagorean_proof_%281%29.svg.png)
پل اردوش احساسش دربارهٔ غیرقابل وصف بودن ریاضیات را چنین بیان کرد: «اعداد برای چه زیبا هستند؟ مانند این است که بپرسیم چرا سمفونی ۹ بتهوون زیبا است. اگر دلیل آن را نمیدانید کسی هم نمیتواند آن را به شما بگوید. من میدانم که اعداد زیبایند. اگر آنها زیبا نباشند پس هیچ چیز زیبا نیست.»[2]