سنایی
شاعر و نویسنده پارسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی یا حکیم سنایی (۴۷۳–۵۴۵ قمری)، شاعر و عارف ایرانی سده پنجم و ششم هجری بود.[1] وی از بزرگترین صوفیان و شاعران قصیدهگو و مثنویسرای زبان پارسی است که در سدهٔ پنجم هجری میزیستهاست.[2] برخی بر این باورند که سنایی شاعری است که برای نخستین بار عرفان را به صورت جدی وارد شعر فارسی کرد ولی صوفیان پیش از او نیز در سروده های خود مضامین عرفانی را بیان کردهاند. تصوف سنایی با آنکه از سخنان قلندران و اهل ملامت نیز مایه میگیرد، چیزی معتدل است.
اطلاعات اجمالی حکیم سنایی, زادهٔ ...
حکیم سنایی | |
---|---|
زادهٔ | حدوداً ۴۷۳ هـ.ق. ۱۰۸۰ م. غزنی، افغانستان امروزی |
درگذشت | حدوداً ۵۴۵ هـ.ق. ۱۱۳۱ / ۱۱۴۱ م. غزنی، افغانستان امروزی |
آرامگاه | غزنی |
دیگر نامها | ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی |
شهروندی | ایران بزرگ |
پیشه | شاعر |
سالهای فعالیت | قرن ۵ و ۶ هـ. |
آثار | حدیقةالحقیقه سیرالعباد الی المعاد کارنامهٔ بلخ طریق التحقیق دیوان اشعار |
سبک | غزل، قصیده، رباعی، مثنوی. |
عنوان | حکیم بزرگ |
دوره | شاهنشاهی غزنوی |
بستن
سنایی طی عمر خود سه حالت شخصیتی مختلف پیدا کردهاست. نخست مداح و هجاگوی بوده، پس از آن به وعظ و نقد اجتماعی روی آورده و دست آخر عاشق و قلندر و عارف شدهاست. سنایی تا آخر عمر گرفتار این سه حالت بودهاست.[3]