ژن خودخواه
یک جاندار تا آنجا تکامل مییابد که شایستگی کلی او (شمار پخش رونوشتهای ژنهایش) بیشترین حالت ممکن شود و (نه یک جاندار خاص) / From Wikipedia, the free encyclopedia
ژن خودخواه (به انگلیسی: The Selfish Gene)، کتابی دربارهٔ فرگشت (تکامل) است که ریچارد داوکینز در سال ۱۹۷۶ (میلادی) نوشت. این کتاب در دنبالهٔ کتاب نخست جرج ویلیامز به نام سازگاری و انتخاب طبیعی نوشته شدهاست. داوکینز اصطلاح ژن خودخواه را برای توضیح فرگشت ژنمحور به کار برد، و بر این پایه است که تأثیر فرگشت در سطح ژنها بارزتر است و فرگشت در سطح جانداران یا جمعیتها هیچگاه بالاتر از انتخاب بر پایهٔ ژنها قرار نمیگیرد.
نویسنده(ها) | ریچارد داوکینز |
---|---|
کشور | بریتانیا |
زبان | انگلیسی |
موضوع(ها) | زیستشناسی فرگشتی |
ناشر | آکسفورد یونیورستی پرس |
تاریخ نشر | ۱۹۷۶ (میلادی) |
شابک | شابک [[ویژه:منابع کتاب/0-19-857519-X
ترجمه: دکتر جلال سلطانی|۰−۱۹−۸۵۷۵۱۹-X ترجمه: دکتر جلال سلطانی]] |
بر این اساس، انتظار میرود که یک جاندار تا آنجا فرگشت یابد که شایستگی کلیاش (شمار پخش رونوشتهای ژنهایش) بیشترین حالت ممکن شود (نه یک جاندار خاص). در نتیجه، به سوی یک استراتژی پایدار فرگشتی میرود. در این کتاب برای نخستین بار واژهٔ میم به کار رفتهاست. میم واحدهای فرهنگی فرگشت است که شبیه ژنها در محیط زیستی عمل میکند. پیشنهاد شده است که رونوشتبرداری خودخواهانه علاوه بر ژنها در فرهنگهای انسانی هم برابرهایی دارد. پس از انتشار کتاب، میمتیک موضوع بسیاری از پژوهشها و کتابها بودهاست. در سال ۲۰۱۷ در رأیگیری جشن ۳۰ سالگی جایزه کتاب انجمن سلطنتی بریتانیا در مورد «اثر گذارترین کتاب علمی تمام ادوار تاریخ علم»، برای نخستین بار کتاب «ژن خودخواه» ریچارد داوکینز بالاتر از کتاب «منشأ انواع داروین» و «اصول ریاضیات طبیعی نیوتون» قرار گرفت. کتاب «ژن خودخواه» در ایران با ترجمهٔ دکتر جلال سلطانی از سوی انتشارات مازیار (۱۳۹۶) منتشر شد و در عرض ۷ ماه به چاپ سوم رسیدهاست (۷).