República Soviética Húngara
From Wikipedia, the free encyclopedia
A República Soviética Húngara foi un efémero réxime de ditadura do proletariado en Hungría, instaurado pola unión do Partido Socialdemócrata e o Partido Comunista na primavera de 1919, ante a grave crise interna no país. Iniciouse o 21 de marzo de 1919 e terminou o 1 de agosto do mesmo ano.[1] Incapaz de alcanzar un acordo coa Entente que mantiña o seu bloqueo económico, acosada polos países veciños por disputas territoriais e embarcada nun profundo cambio social interno, a república fracasou nos seus obxectivos e quedou abolida a comezos de agosto.
Magyarországi Tanácsköztársaság (hu) | |||||
Himno | A Internacional | ||||
---|---|---|---|---|---|
Localización | |||||
| |||||
Capital | Budapest | ||||
Poboación | |||||
Lingua oficial | lingua húngara | ||||
Datos históricos | |||||
Precedido por | |||||
Creación | 21 de marzo de 1919 | ||||
Disolución | 1 de agosto de 1919 | ||||
Sucedido por | República de Hungría | ||||
Organización política | |||||
Forma de goberno | república soviética | ||||
Órgano lexislativo | Asemblea Nacional dos Soviets , | ||||
A presentación da nota Vyx tivo como consecuencia a caída do Goberno de Károlyi, para entón sen apoio significativo,[2] e a proclamación da república soviética ao día seguinte, o 21 de marzo de 1919.[3] A súa principal figura foi o comunista Béla Kun,[1] malia que a maioría do novo Goberno era socialista.[4] Aparentemente democrático,[5] o novo sistema concentraba en realidade o poder no novo Consello de Goberno, que o exerceu de xeito autoritario en nome, presuntamente, da clase traballadora.[6]
O novo réxime non conseguiu chegar a un acordo coa Entente que supuxese o levantamento do bloqueo económico, a mellora do trazado das novas fronteiras ou o recoñecemento do novo Goberno polas potencias vencedoras da guerra mundial.[7] Reorganizouse o Exército e tratouse de recuperar os territorios perdidos a mans dos países veciños, obxectivo que suscitou amplo apoio en todas as clases sociais, non só nas máis favorables ao novo réxime.[8] Pola súa banda, os países veciños utilizaron a loita contra o comunismo, primeiro contra o Goberno de Károlyi e máis tarde contra a república soviética, como xustificación das súas ambicións expansionistas.[9] Ao comezo e apoiados por razóns patrióticas por oficiais conservadores, as forzas da república avanzaron contra os checoslovacos en Eslovaquia,[10] tras sufrir unha derrota no leste a mans do Exército romanés a finais de abril, que levou a este ás beiras do Tisza.[11] A mediados de xuño proclamouse unha República Soviética Eslovaca, que durou dúas semanas, ata o repregue húngaro por esixencia da Entente.[10] O 20 de xullo a república lanzou un novo ataque contra as posicións romanesas.[12] Tras uns días de avance, os romaneses lograron deter a ofensiva,[13] romper a fronte e alcanzar a capital húngara, poucos días despois do fin da república soviética, abolida o 2 de agosto.[12][14]
Os dirixentes húngaros aplicaron medidas doutrinarias tanto en política exterior coma interior que lles fixeron perder o favor da maioría da poboación.[9] O intento do novo Goberno de cambiar profundamente o modo de vida e o sistema de valores da poboación resultou un rotundo fracaso.[15] O empeño por converter a feudal Hungría nunha utopía marxista resultou infrutuoso por unha mestura de falta de tempo, de persoal experimentado na Administración e de organización, así como de inxenuidade gobernamental, tanto política coma económica, nalgunhas das súas medidas.[15] O Goberno fracasou nos seus intentos de lograr o apoio do campesiñado e de manter a produción agrícola e abastecer as cidades, en parte pola súa propia ineptitude e en parte pola situación que impedía solucións rápidas.[16] Trala retirada de Eslovaquia, ordenou a aplicación dalgunhas medidas coas que tratou de recobrar popularidade, con escaso éxito.[17] Rescindiuse a prohibición de venda de bebidas alcohólicas, planeouse a entrega dalgunhas parcelas aos campesiños sen terra e tratouse de mellorar a situación monetaria ou o abastecemento de alimentos.[17] Incapaz de aplicar estas medidas, entre xuño e xullo a república acabou por perder o apoio da maioría da poboación, o que conduciu, xunto ás derrotas militares, á súa caída.[17]
Ao fracaso da reforma interna uniuse o da política exterior: o illamento político e económico da Entente, o fracaso militar ante os países veciños e a imposibilidade de unir forzas coas unidades soviéticas rusas provocaron o afundimento da república soviética.[18] Ao Goberno social-comunista sucedeulle un exclusivamente socialista o 1 de agosto.[4] En grave crise xa en xullo, disolveuse en agosto, e os seus dirixentes fuxiron ao estranxeiro mentres o poder volveu a mans da aristocracia feudal e nacionalista que xa o tivera no século anterior.[13][18]