პაოლო როსი
From Wikipedia, the free encyclopedia
პაოლო როსი (იტალ. Paolo Rossi; დ. 23 სექტემბერი, 1956, პრატო, ტოსკანის რეგიონი, იტალია — გ. 9 დეკემბერი, 2020, სიენა, ტოსკანის რეგიონი, იტალია) — იტალიელი ფეხბურთელი, თავდამსხმელი. სხვადასხვა დროს იცავდა „კომოს“, „ვიჩენცას“, „პერუჯას“, „იუვენტუსის“, „მილანის“, „ვერონასა“ და იტალიის ეროვნული ნაკრების ღირსებას. იტალიის ორგზის ჩემპიონი (1982, 1984) და ვიცე-ჩემპიონი (1983), იტალიის თასის მფლობელი (1983), თასების მფლობელთა თასის (1984), ევროპის სუპერთასისა (1984) და ევროპის ჩემპიონთა თასის მფლობელი (1985) „იუვენტუსის“ შემადგენლობაში. 1982 წლის მსოფლიო ჩემპიონი, 1978 წლის არგენტინის მსოფლიო ჩემპიონატისა და 1986 წლის მექსიკის მსოფლიო ჩემპიონატის მონაწილე იტალიის ეროვნული ნაკრების შემადგენლობაში.[2][3][4][5][6][7]
პირადი მონაცემები | |||
---|---|---|---|
სრული სახელი | პაოლო როსი | ||
დაბადების თარიღი | 23 სექტემბერი, 1956 | ||
დაბადების ადგილი | პრატო, ტოსკანის რეგიონი, იტალია | ||
გარდაცვალების თარიღი | 9 დეკემბერი, 2020 (64 წლის) | ||
გარდაცვალების ადგილი | სიენა, ტოსკანის რეგიონი, იტალია | ||
სიმაღლე | 177 სმ.[1] | ||
სათამაშო პოზიცია | თავდამსხმელი | ||
პროფესიონალური კარიერა* | |||
წლები | გუნდი | მატჩი | (გოლი) |
1973–1975 | იუვენტუსი | 0 | (0) |
1975–1976 | კომო | 6 | (0) |
1976–1979 | ვიჩენცა | 94 | (60) |
1979–1980 | პერუჯა | 28 | (13) |
1981–1985 | იუვენტუსი | 83 | (24) |
1985–1986 | მილანი | 20 | (2) |
1986–1987 | ვერონა | 20 | (4) |
სულ | 251 | (103) | |
ეროვნული ნაკრები | |||
1977–1986 | იტალია | 48 | (20) |
* პროფესიონალურ კლუბებში გამოსვლა და გოლები მხოლოდ ეროვნული ლიგებისთვის იანგარიშება |
ითვლება ყველა დროის მსოფლიოს ერთ-ერთ საუკეთესო და ერთ-ერთ უდიდეს იტალიელ ფეხბურთელად.[8][9]
1982 წლის ესპანეთის მსოფლიო ჩემპიონატზე ფიფა-ს მსოფლიო თასთან ერთად მოიპოვა საუკეთესო ფეხბურთელისა და საუკეთესო ბომბარდირის ტიტული. იგი მესამე ფეხბურთელია გარინჩასა (1962) და მარიო კემპესის (1978) შემდეგ, ვინც შეძლო სამივე ტიტულის ერთად მოპოვება. იმავე წელს, როგორც ევროპის საუკეთესო მოთამაშეს ოქროს ბურთი გადაეცა. 1999 წელს Placar-ის ვერსიით XX საუკუნის 100 საუკეთესო ფეხბურთელს შორის 65-ე ადგილზე დასახელდა.[10]
იტალიური ფეხბურთის წინაშე თვალსაჩინო დამსახურებისათვის, მის განვითარებასა და პოპულარიზაციის საქმეში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილის, ასევე, სპორტული მიღწევების აღიარების ნიშნად 2016 წელს შეიყვანეს იტალიური ფეხბურთის დიდების დარბაზში (იტალ. La „Hall of Fame“ del calcio italiano).[11]