Jan Sloot
Nederlands technicus (1945-1999) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Romke Jan Bernhard Sloot (Groningen, 27 augustus 1945 – Nieuwegein, 11 juli 1999) was een Nederlandse uitvinder. Hij was de bedenker van het Sloot Digital Coding System (SDCS). Volgens sommigen was dit een revolutionair datacoderingssysteem voor bewegende beelden.
Sloot werd geboren als jongste van drie kinderen van een schoolmeester die zijn gezin vrij snel na de geboorte van zijn zoon verliet.[1] Sloot volgde de lts, maar verliet deze voortijdig om in een radiozaak te gaan werken.[2] Na zijn dienstplicht te hebben vervuld trouwde hij. Sloot vestigde zich in Utrecht, waar zijn vrouw vandaan kwam, en werkte in diverse radio- en tv-zaken.[2] Ook werkte hij anderhalf jaar voor Philips, maar zegde in 1978 zijn baan op en begon in Groningen een audio- en videowinkel. Enkele jaren later verhuisde hij naar Nieuwegein waar hij de Electronica Reparatie Service begon. Hij werkte destijds aan zijn datacompressiesysteem en ontwikkelde daarnaast een reparatiedatabasesysteem genaamd RepaBase.
Op 11 juli 1999 overleed Sloot, die hartpatiënt was, na een hartaanval. Het geheim van zijn uitvinding nam hij mee in zijn graf. Het demonstratiekastje was onvindbaar, en ook de broncode van de uitvinding is nooit teruggevonden. De gehele inhoud van zijn werkkamer is weggegeven aan de aandeelhouders.
Sloot was gehuwd en had vier kinderen[3]. Hoewel de familie uiteindelijk autopsie toestond, heeft deze niet plaatsgevonden.[bron?]