Lexicale functionele grammatica
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De lexicale functionele grammatica of kortweg LFG is een variant op de generatieve grammatica binnen het bredere kader van de theoretische taalkunde. De theorie is in de jaren 70 ontwikkeld door Joan Bresnan en Ronald Kaplan als reactie op een bepaalde weg die door de transformationele taalkunde was ingeslagen.
Binnen de LFG ligt de nadruk op syntaxis en de relatie tussen syntaxis, morfologie en semantiek. Met betrekking tot de fonologie is tot nu weinig LFG-onderzoek verricht, maar de laatste tijd winnen sommige ideeën uit de Optimaliteitstheorie ook hier aan populariteit.