Safawieden
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Safawieden (Perzisch: سلسلهٔ صفويان; Azerbeidzjaans: Səfəvilər dövləti, صفویلر) waren een Perzische dynastie van Azerbeidzjaanse afkomst. Zij regeerden van 1501 tot 1722 over Perzië (Iran). Oorspronkelijk waren zij leiders van een soennitische mystieke orde,[7] maar in de tweede helft van de vijftiende eeuw werd dit een sjiitische politieke beweging die vanuit de stad Ardebil geheel Perzië wist te veroveren. De bekendste vorst uit de Safawieden-dynastie is Abbas I de Grote. De Safawieden maakten de sjiitische islam de staatsgodsdienst van het Perzische rijk.[8]
Snelle feiten سلسله صفویه ایران, Kaart ...
سلسله صفویه ایران | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
| ||||||
Kaart | ||||||
Het rijk van de Safawieden toen het op zijn grootst was in 1512. | ||||||
Algemene gegevens | ||||||
Hoofdstad | Tabriz, Qazvin, Isfahan | |||||
Talen | Perzisch (bestuurstaal)[1][2][3]
Azeri Turks (vorstenhuis)[3][4][5][6] | |||||
Religie(s) | Sjiisme | |||||
Regering | ||||||
Regeringsvorm | Koninkrijk | |||||
Dynastie | Safawieden | |||||
Staatshoofd | Koning (Sjah) | |||||
Voorgaande en opvolgende staten | ||||||
|
Sluiten