Egipt bizantyński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Egipt bizantyński (albo Egipt późnorzymski) – okres w historii Egiptu, w którym był on częścią Cesarstwa Bizantyńskiego, trwający od początku IV wieku aż do podboju arabskiego w latach 639 do 645.
Początki bizantyńskiego Egiptu najczęściej wiąże się z reformami Dioklecjana (284 – 305), który zniósł administracyjną odrębność kraju od reszty imperium datującą się od czasów Augusta (27 p.n.e. – 14 n.e.). W tym okresie w Egipcie doszło do zaniku tradycyjnej religii tego kraju, tak samo jak grecko-rzymskiego pogaństwa. Egipt stał się chrześcijański i patriarcha Aleksandrii odgrywał wiodącą rolę w życiu religijnym wschodniej części świata śródziemnomorskiego. W połowie V wieku skłaniający się ku monofizytyzmowi egipscy chrześcijanie w większości odrzucili postanowienia soboru chalcedońskiego i egipski Kościół został dotknięty trwającą aż do czasów dzisiejszych schizmą. Egipt był ojczyzną chrześcijańskiego monastycyzmu, w powiązaniu z którym rozwinęła się kultura w języku koptyjskim, ostatniej fazie rozwojowej języka miejscowego. Ówczesny Egipt charakteryzował się wzrostem znaczenia wielkiej własności ziemskiej oraz gospodarki naturalnej, jednak nie doszło w nim do upadku gospodarki pieniężnej na skalę podobną do innych prowincji cesarstwa. W latach 619 do 629 Egipt znajdował się pod okupacją perskich Sasanidów. Po ich wycofaniu się nadal zdezorganizowany kraj padł łatwym łupem arabskich najeżdźców.