Główny układ zgodności tkankowej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Główny układ zgodności tkankowej, MHC (od ang. major histocompatibility complex) – zespół białek odpowiedzialnych za prezentację antygenów limfocytom T. Swoją nazwę zawdzięczają temu, że odkryto je jako pierwsze i najważniejsze białka decydujące o utrzymaniu się lub odrzuceniu przeszczepu, zatem odpowiadające za zgodność tkanek dawcy i biorcy.
Ten artykuł należy dopracować |
Wyróżnia się trzy klasy MHC, które różnią się pełnionymi funkcjami:
- MHC klasy I – znajdują się na wszystkich jądrzastych komórkach organizmu i uczestniczą w obronie przed patogenami wewnątrzkomórkowymi
- MHC klasy II – występują na komórkach prezentujących antygen
- MHC klasy III – stanowią różne cząsteczki niezwiązane z procesem prezentacji antygenu. Zostały oznaczone najpierw jako prawdopodobne cząsteczki prezentujące, ze względu na umiejscowienie pomiędzy genami MHC klasy I a MHC klasy II (co po dalszych badaniach genomu zostało odrzucone). O ile między klasą I i II widoczne są wybitne podobieństwa strukturalne, o tyle MHC klasy III nie są podobne ani do dwóch pozostałych klas, ani do siebie nawzajem.
Ludzkie MHC określane są mianem HLA (ang. human leukocyte antigens – ludzkie antygeny leukocytarne).