Leczenie uzależnień
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Leczenie uzależnień – proces terapeutyczny mający na celu reedukację i resocjalizację jednostki uzależnionej. Ma w konsekwencji prowadzić do zaprzestania lub zmniejszenie częstotliwości przyjmowania substancji psychoaktywnych, redukcji szkód, powrotu do prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie tych jednostek, które wykazywały na tym polu dysfunkcję. Stosowany zazwyczaj wobec osób mających problem ze szkodliwym, nałogowym nadużywaniem środków psychoaktywnych.
Przykładowe modele terapii w wobec narkomanów i alkoholików:
- reprogramming (podejście behawiorystyczne; jest to element terapii a nie całościowy model)
- psychoterapia indywidualna
- psychoterapia grupowa (w ośrodkach stacjonarnych np. w Monarze funkcję tę pełni społeczność terapeutyczna)
- terapia skoncentrowana na rozwiązaniach (TSR, z ang. BSFT), indywidualna, grupowa (psychoedukacja, treningi umiejętności), sesje rodzinne.
- hipnoterapia.
W Polsce powszechnie stosowany jest model terapii przez reprogramming, gdzie głównym elementem terapii jest wyuczenie nowych, zdrowych modeli zachowań oraz zbioru zasad, które mają ułatwić uzależnionym trwanie w abstynencji oraz walkę z nawrotami choroby (przy tym podejściu twierdzi się, że uzależnienie jest nieuleczalne). Powszechnym trybem jest reedukacja przez pracę połączona z terapią grupową gdzie głównym narzędziem pracy z pacjentem jest informacja zwrotna.
Detoksykacja (odtrucie) natomiast jest procesem dotyczącym jedynie uzależnienia fizycznego (opiaty, alkohol) i jako taka nie może być traktowana jako właściwy proces terapeutyczny.