Ludwik Orleański
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ludwik I Orleański (ur. 13 marca 1372, zm. 23 listopada 1407) – książę Orleanu, syn króla Francji Karola V Mądrego[1] i Joanny de Burbon, pochodził z dynastii Walezjuszów.
Ten artykuł od 2013-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
książę Orleanu | |||
Okres | |||
---|---|---|---|
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia | |||
Data śmierci | |||
Ojciec | |||
Matka | |||
Żona |
Walentyna Visconti | ||
Dzieci |
? (córka), | ||
|
Ludwik odegrał ogromną rolę podczas wojny stuletniej we Francji. W miarę jak potęgowała się choroba umysłowa (schizofrenia) jego starszego brata Karola VI Szalonego, Ludwik coraz zacieklej walczył z Janem bez Trwogi – księciem Burgundii – o regencję i opiekę nad swoimi bratankami. Miał nawet podobno romans z samą królową Izabelą Bawarską[potrzebny przypis]. Był przywódcą partii Armaniaków (franc. Armagnacs). Został zamordowany na ulicach Paryża na polecenie swojego konkurenta.