Loading AI tools
kraina historyczna w dzisiejszych północno-wschodnich Niemiec zamieszkiwana w całości przez Słowian połabskich w wiekach VI-XII Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Połabie znane także jako Połabszczyzna[1] – kraina historyczna położona na terenie dzisiejszych północno-wschodnich Niemiec, pomiędzy rzekami Łabą i Soławą na zachodzie, Odrą na wschodzie, Morzem Bałtyckim na północy i Rudawami na południu, w granicach krajów związkowych takich jak Brandenburgia, Meklemburgia-Pomorze Przednie, Saksonia, Saksonia-Anhalt, Szlezwik-Holsztyn oraz Turyngia[2][3]. We wczesnym średniowieczu region był zamieszkiwany przez plemiona Słowian połabskich[4].
Połabszczyzna była najdalej na zachód wysuniętą częścią Słowiańszczyzny, sąsiadującą od zachodu przez Limes Sorabicus oraz Limes Saxoniae z takimi plemionami germańskimi jak Sasi i Turyngowie, którzy z czasem zostali podbici przez Franków. Od końca VIII wieku stopniowo ulegała wpływom frankijskim, później wschodniofrankijskim, a następnie niemieckim[3][4].
Do X wieku południowe plemiona Połabian (takie jak Serbowie, Łużyczanie czy Milczanie) uległy podbojowi niemieckiemu, natomiast ich północno-połabscy pobratymcy aż do XII stulecia opierali się armiom sąsiadów: Niemców, Duńczyków, Polaków i Pomorzan[3].
W latach 955–957 przez Ziemię połabską przetoczyła się fala powstań słowiańskich przeciwko dominacji niemieckiej. Powstanie objęło także północnych Wieletów i Obodrzyców. Pomimo trudności z powodu braku poparcia działań królewskich przez opozycję, powstanie zostało spacyfikowane. Najdłużej opierali się Wieleci, pokonani w 957 roku. Władza niemiecka na terytoriach Słowian połabskich umocniła się, czego wyrazem było powołanie biskupstw w Brennie i Hobolinie[5].
W 983 roku na terenie Połabia doszło do największego powstania plemion słowiańskich – skierowane przeciw podporządkowaniu Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu oraz chrystianizacji. Powstanie zakończyło się absolutnym zwycięstwem Słowian. Niemcy zostali wyrzuceni poza rzekę Łabę na następne 200 lat[6] . Ostatecznie region utracił samodzielność na początku XIII wieku, głównie na skutek krucjat. Większość Połabia została podbita przez Święte Cesarstwo Rzymskie, natomiast północna jego część z Rugią – przez Danię. Na podbitych terenach Niemcy rozpoczęli we wczesnym średniowieczu tzw. Ostsiedlung. Historycy jako powód całkowitej zagłady i ostatecznej asymilacji Połabian z Niemcami wskazują przywiązanie do pogaństwa i odrzucenie chrześcijaństwa[4][7][8].
W XI wieku nieudane w dalszej perspektywie próby podporządkowania sobie tego obszaru podejmowali także władcy Polski – zwłaszcza Bolesław Chrobry i Bolesław III Krzywousty.
Współcześnie Ziemia połabska należy niemal w całości do Niemiec, a jej obecna ludność posługuję się głównie językiem niemieckim. Mimo to region zachował pierwiastek słowiański, nawet w nazwach dużych niemieckich miast: np. Lipsk (cz. Lipsko), Lubeka (poł. Ljubice), Chemnitz (górnołuż. Kamjenica), Drezno (górnołuż. Drježdźany), Poczdam (cz. Postupim), Rostock (poł. Rostok) i Schwerin (cz. Zvěřín)[9][10][11][12].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.