Rozbicie dzielnicowe (Tybet)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rozbicie dzielnicowe w Tybecie – czterechsetletni okres w historii państwa tybetańskiego, który rozpoczął się wraz ze śmiercią ostatniego władcy imperium tybetańskiego Langdarmy, a zakończył pierwszym podbojem mongolskim (842-1247). Charakteryzował go zanik władzy centralnej i utrata przez Tybet znaczenia politycznego wieków poprzednich. Datowane na XI wiek odrodzenie buddyzmu, doprowadziło z kolei do odtworzenia życia monastycznego i zapoczątkowania udziału klasztorów w systemie sprawowania władzy.