Skrzydło typu oblique wing
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Skrzydło typu „oblique wing” (ang. oblique – ukośny, krzywy) – jedna z koncepcji skrzydła o zmiennej geometrii, stanowiącego jeden płat, obracany w całości wokół jednego punktu obrotu tak, że jedna jego część obraca się do przodu, a druga – do tyłu tworząc charakterystyczną skośną/ „nożycową” płaszczyznę w stosunku do osi podłużnej kadłuba – w stanie złożonym i prostopadłą – w stanie rozłożonym.
Ten artykuł od 2021-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Dzięki złożeniu skrzydła po starcie/ podczas lotu zmniejsza się opór powietrza przy wyższych prędkościach, co prowadzi np. do zmniejszenia zużycia paliwa, a w efekcie – zwiększenia zasięgu maszyny. Rozłożone skrzydło poprawia efektywność i doskonałość aerodynamiczną w zakresie niskich prędkości oraz umożliwia lądowanie/ start z mniejszą prędkością.
Ze względu na charakterystyczną sylwetkę samolotu z klasycznym kadłubem, wyposażonego w skrzydło typu „oblique wing”, przypominającą nieco nożyczki, można by zaproponować jego polską nazwę jako „skrzydło nożycowe”.[potrzebny przypis]
Jedynym samolotem załogowym zbudowanym do tej pory (pierwszy lot 21 grudnia 1979), który w latach 1979–1982 posłużył w ośrodku NASA Dryden Flight Research Center w bazie Edwards (Kalifornia) do badań empirycznych nad skrzydłem nożycowym, była amerykańska maszyna NASA AD-1, napędzana dwoma silnikami turboodrzutowymi. Skrzydło nożycowe w tym samolocie można było obracać w czasie lotu o kąt 60 stopni w stosunku do osi podłużnej kadłuba.