Wikipedysta:Oreus/Alfabet paleo-hebrajski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Alfabet paleo-hebrajski (hebrajskie: הכתב העברי הקדום ) jest odmianą alfabetu fenickiego.[1] Podobnie jak alfabet fenicki, alfabet paleo-hebrajski zawiera 22 litery, z których wszystkie są spółgłoskami (abdżad). Termin został wymyślony przez Solomona Birnbauma w 1954 roku. Pisał on: "Stosowanie terminu fenickie w odniesieniu do pisma Hebrajczyków nie jest zbyt odpowiednie".[2] Mimo wszystko pismo jest niemal identyczne z pismem fenickim.
Archeologiczne dowody używania pisma przez Izraelitów do zapisywania języka hebrajskiego datowane są na około X wiek p.n.e. Alfabet paleo-hebrajski przestawał być używany w V wieku pne, kiedy to alfabet aramejski stał się dominującym systemem pisma dla języka hebrajskiego. Obecne żydowskie pismo kwadratowe wyewoluowało z alfabetu aramejskiego. Samarytanie, których współczesna liczebność jest mniejsza niż 1000 osób, nadal używali pochodnej alfabetu paleo-hebrajskiego, znanej jako alfabet samarytański. Pismo to jest używane w formie szczątkowej, takiej jak oznaczenie monet ₪ 1 albo logo izraelskiego miasta Naharijja.