ควินิน
From Wikipedia, the free encyclopedia
ควินิน[2] (อังกฤษ: quinine) เป็นสารแอลคาลอยด์ที่ได้จากการสกัดเปลือกต้นซิงโคนา (สกุล Cinchona) ซึ่งเป็นพืชท้องถิ่นของทวีปอเมริกาใต้[3] ควินินมีสูตรเคมีคือ C20H24N2O2 ลักษณะเป็นผงผลึกสีขาว ไม่มีกลิ่น มีรสขม ละลายน้ำได้เล็กน้อย มีจุดหลอมเหลวที่ 177 °ซ. และจุดเดือดที่ 496 °ซ.[4][5] ควินินถูกสกัดและตั้งชื่อครั้งแรกในปี ค.ศ. 1820 โดยปีแยร์ โฌแซ็ฟ แปลตีเย และโฌแซ็ฟ เบียงแนเม กาว็องตู เภสัชกรชาวฝรั่งเศส ตามคำ quina ในภาษาเกชัวซึ่งหมายถึงเปลือกต้นซิงโคนา[6]
ข้อมูลทางคลินิก | |
---|---|
การอ่านออกเสียง | US: /ˈkwaɪnaɪn/, /kwɪˈniːn/ หรือ UK: /ˈkwɪniːn/ kwin-een |
ชื่อทางการค้า | Qualaquin, Quinate, Quinbisul, อื่น ๆ |
AHFS/Drugs.com | โมโนกราฟ |
MedlinePlus | a682322 |
ข้อมูลทะเบียนยา | |
ระดับความเสี่ยงต่อทารกในครรภ์ | |
ช่องทางการรับยา | ปาก, กล้ามเนื้อ, หลอดเลือดดำ, ทวารหนัก |
รหัส ATC | |
กฏหมาย | |
สถานะตามกฏหมาย |
|
ข้อมูลเภสัชจลนศาสตร์ | |
การจับกับโปรตีน | 70–95%[1] |
การเปลี่ยนแปลงยา | ตับ (mostly CYP3A4 and CYP2C19-mediated) |
ครึ่งชีวิตทางชีวภาพ | 8–14 ชั่วโมง (ผู้ใหญ่), 6–12 ชั่วโมง (เด็ก)[1] |
การขับออก | ไต (20%) |
ตัวบ่งชี้ | |
| |
เลขทะเบียน CAS |
|
PubChem CID | |
IUPHAR/BPS | |
DrugBank |
|
ChemSpider |
|
UNII | |
KEGG |
|
ChEBI | |
ChEMBL | |
ECHA InfoCard | 100.004.550 |
ข้อมูลทางกายภาพและเคมี | |
สูตร | C20H24N2O2 |
มวลต่อโมล | 324.424 g·mol−1 |
แบบจำลอง 3D (JSmol) | |
จุดหลอมเหลว | 177 องศาเซลเซียส (351 องศาฟาเรนไฮต์) |
SMILES
| |
InChI
| |
7Y (what is this?) (verify) | |
มีหลักฐานว่าชาวเกชัว ชนพื้นเมืองหนึ่งในอเมริกาใต้ใช้ควินินในการรักษาไข้ในรูปของน้ำโทนิก[7] ก่อนที่คณะเยสุอิตจะนำเปลือกต้นซิงโคนาเข้ามายังทวีปยุโรปช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 กระทั่งคริสต์ศตวรรษที่ 17 เริ่มมีการใช้เปลือกต้นซิงโคนาในการรักษาโรคมาลาเรียที่ระบาดรอบ ๆ กรุงโรม ความสำเร็จในการรักษาโรคมาลาเรียทำให้เปลือกต้นซิงโคนาเป็นสิ่งที่มีค่ามากและนำไปสู่การเพาะปลูกต้นซิงโคนาตามอาณานิคมต่าง ๆ ทั่วโลก[8]
ควินินใช้เป็นยาหลักในการรักษาโรคมาลาเรียเรื่อยมาก่อนจะถูกแทนที่ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1940 ด้วยยาชนิดใหม่ เช่น คลอโรควีน ซึ่งให้ผลข้างเคียงน้อยกว่า[9] อย่างไรก็ตาม ในบัญชียาหลักขององค์การอนามัยโลกยังประกาศให้ใช้ควินินเป็นหนึ่งในยารักษาโรคมาลาเรีย[10] ในปี ค.ศ. 2006 สำนักงานอาหารและยาสหรัฐ (เอฟดีเอ) ประกาศห้ามใช้ควินินในการรักษาโรคตะคริวขาตอนกลางคืน เนื่องจากควินินอาจส่งผลต่อระบบหลอดเลือดหัวใจอย่างร้ายแรงหากได้รับในปริมาณมาก[11]