ภาษาสิงหล
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาสิงหล (สิงหล: සිංහල, siṁhala, [ˈsiŋɦələ])[2] เป็นภาษากลุ่มอินโด-อารยันที่พูดโดยชาวสิงหลในประเทศศรีลังกา ซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีประชากรมากที่สุดบนเกาะ (มีจำนวนประมาณ 16 ล้านคน)[3][1] กลุ่มชาติพันธุ์อื่นในศรีลังกาก็พูดภาษาสิงหลเป็นภาษาแม่ ซึ่งมีจำนวนประมาณ 2 ล้านคนใน ค.ศ. 2001[4] ภาษานี้เขียนด้วยอักษรสิงหล ซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลอักษรพราหมีที่สืบทอดจากอักษรพราหมีในอินเดียโบราณ โดยมีความใกล้ชิดกับอักษรครันถะ[5]
ภาษาสิงหล | |
---|---|
සිංහල Siṁhala | |
ออกเสียง | [ˈsiŋɦələ] สิงหะละ |
ประเทศที่มีการพูด | ศรีลังกา |
ชาติพันธุ์ | ชาวสิงหล |
จำนวนผู้พูด | 17 ล้านคน (2012)[1] ผู้พูดภาษาที่สอง 2 ล้านคน (2012)[1] |
ตระกูลภาษา | |
รูปแบบก่อนหน้า | Elu
|
ภาษาถิ่น | แว็ททา (อาจเป็นภาษาครีโอล)
|
ระบบการเขียน |
|
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | ศรีลังกา |
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | si |
ISO 639-2 | sin |
ISO 639-3 | sin |
Linguasphere | 59-ABB-a |
ภาษาสิงหลเป็นหนึ่งในภาษาราชการและภาษาประจำชาติศรีลังกา โดยมีบทบาทหลักในการพัฒนาวรรณกรรมศาสนาพุทธนิกายเถรวาทร่วมกับภาษาบาลี[1]
มีหลักฐานยืนยันรูปแบบแรกเริ่มของภาษาสิงหลมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราช[6] ภาษาในจารึกซึ่งมีสระเสียงยาวและพยัญชนะธนิตเหล่านั้นเป็นภาษาปรากฤตที่คล้ายกับภาษามคธ ซึ่งเป็นภาษาระดับภูมิภาคที่พัฒนามาจากภาษาปรากฤตอินเดียสมัยกลางที่มีการใช้งานในสมัยพุทธกาล[7] ภาษาที่ใกล้ชิดกับภาษาสิงหลคือภาษาแว็ททา (ภาษาครีโอลพื้นเมืองที่อยู่ในภาวะใกล้สูญ มีชาวสิงหลจำนวนน้อยที่พูดภาษานี้) และภาษามัลดีฟส์ ภาษานี้มีวิธภาษาสองวิธภาษาหลัก ได้แก่ วิธภาษาเขียนและวิธภาษาพูด และเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดของปรากฏการณ์ทางภาษาศาสตร์ที่เรียกว่าทวิภาษณ์[8][9]