ขบวนการขาว

ขบวนการขาว (รัสเซีย: Бѣлое движеніе/Белое движение, อักษรโรมัน: Beloye dvizheniye, สัทอักษรสากล: [ˈbʲɛləɪ dvʲɪˈʐenʲɪɪ]) และกองกำลังทหารติดอาวุธที่เรียกตัวเองว่า กองทัพขาว (Бѣлая Армія/Белая Армия, Belaya Armiya), ยังเป็นที่รู้จักกันคือ กองกำลังขาว (Бѣлая Гвардія/Белая Гвардия, Belaya Gvardiya) หรือเรียกอย่างง่ายๆว่า ฝ่ายขาว (Бѣлые/Белые, Beliye) เป็นการรวมตัวกันที่หละหลวมของกองกำลังต่อต้านคอมมิวนิสต์ที่ต่อสู้รบกับคอมมิวนิสต์บอลเชวิก ยังเป็นที่รู้จักกันคือ พวกแดง ในสงครามกลางเมืองรัสเซีย (ค.ศ. 1917-1922/3) และไปยังขอบเขตที่เล็กน้อย ยังคงดำเนินการอย่างต่อเนื่อง, ในขณะที่กลุ่มผู้ก่อการกำเริบทางทหารจากภายนอกและภายในของชายแดนรัสเซียในไซบีเรีย จนกระทั่งถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง (ค.ศ. 1939-1945)

ขบวนการขาว Бѣлое движенiе Белое движение
มีส่วนร่วมในสงครามกลางเมืองรัสเซีย
ธงชาติรัสเซียที่ใช้อย่างแพร่หลายในขบวนการขาว
ปฏิบัติการ	ค.ศ. 1917–1923
แนวคิด	แกนหลัก: การต่อต้านบอลเชวิค การต่อต้านโซเวียต ชาตินิยมรัสเซีย คตินิยมอำนาจรัฐ ฝ่ายต่าง ๆ: ราชาธิปไตยนิยม (นิยมซาร์) สาธารณรัฐนิยม ชาตินิยมออร์ทอดอกซ์ ลัทธิรวมกลุ่มสลาฟ เสรีนิยม สังคมนิยมประชาธิปไตย สังคมนิยมเกษตรกรรม ลัทธิมากซ์
ผู้นำ	กองทัพอาสาสมัคร/กองทัพรัสเซียใต้: ลัฟร์ คอร์นีลอฟ (ค.ศ. 1917–1918) อันตอน เดนีกิน (ค.ศ. 1918–1920) ปิออตร์ วรานเกล (ค.ศ. 1920) ในทรานส์ไบคาล: กรีโกรี เซมิโอนอฟ (ค.ศ. 1917–1921) รัฐบาลชั่วคราวแห่งรัสเซียทั้งปวง: อะเลคซันดร์ คอลชัค (ค.ศ. 1918–1920) กองทัพตะวันตกเฉียงเหนือ: นีโคไล ยูเดนิช (ค.ศ. 1919–1920) อื่น ๆ: มีฮาอิล ดีเตริฮ์ส (ค.ศ. 1922) อะนาโตลี เปเปลยาเยฟ (ค.ศ. 1923)
กำลังพล	3,400,000 นาย (สูงสุด)
ถือกำเนิดที่	กองทัพจักรวรรดิรัสเซีย
เปลี่ยนเป็น	ผู้อพยพขาว
พันธมิตร	ฝ่ายสัมพันธมิตร:  สหราชอาณาจักร  สหรัฐ  ญี่ปุ่น จีน[1]  ฝรั่งเศส  เชโกสโลวาเกีย  แคนาดา  โปแลนด์  กรีซ  อิตาลี  โรมาเนีย  เซอร์เบีย ราชอาณาจักรแห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน รัฐและฝ่ายอื่น ๆ: คอสแซ็กดอน คอสแซ็กคูบัน  เอสโตเนีย  ลัตเวีย อาร์มีเนีย มองโกเลีย ลันเดิสแวร์ พรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายขวา รัฐยูเครน ฝ่ายขาวฟินแลนด์ อาลัช-โอร์ดา
ปรปักษ์	รัสเซียโซเวียต  สาธารณรัฐตะวันออกไกล ยูเครนโซเวียต ค.ศ. 1922:  สหภาพโซเวียต ลัตเวียโซเวียต คอมมูนเอสโตเนีย พรรคประชาชนมองโกเลีย คอมมิวนิสต์จีน ฝ่ายแดงฟินแลนด์ มัคนอวช์ชือนา กองทัพเขียว พรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้าย สาธารณรัฐประชาชนยูเครน จอร์เจีย
การสู้รบและสงคราม	ค.ศ. 1917–1923: สงครามกลางเมืองรัสเซีย แนวรบด้านใต้ แนวรบด้านเหนือ แนวรบด้านตะวันออก กบฏยาคุต ค.ศ. 1921: การปฏิวัติมองโกเลีย ค.ศ. 1924: การปฏิวัติเดือนมิถุนายนในแอลเบเนีย[2] ค.ศ. 1929: ความขัดแย้งจีน-โซเวียต ค.ศ. 1934: การบุกครองซินเจียงของโซเวียต[3] ค.ศ. 1937: กบฏอิสลามในซินเจียง[4]

ในช่วงสงครามกลางเมืองรัสเซีย ขบวนการขาวเป็นขบวนการทางการเมืองขนาดใหญ่ เป็นตัวแทนของขบวนการความคิดเห็นทางการเมืองในรัสเซีย ได้พร้อมใจกันในการต่อต้านคอมมิวนิสต์บอลเชวิก จากผู้นิยมระบอบสาธารณรัฐ-ที่โน้มเอียงไปยังชนชั้นกลางเสรีนิยม และผู้นิยมประชาธิปไตยสังคม Kerenskyite ที่ได้รับผลประโยชน์จากการปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ เมื่อปี ค.ศ. 1917 บนฝ่ายซ้าย ไปยังตัวแทนของผู้นิยมพระเจ้าซาร์และคริสตจักรรัสเซียออร์ทอดอกซ์ของนิกายอีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์บนฝั่งขวา

ภายหลังจากความปราชัยของพวกเขา ยังคงหลงเหลือและสืนสานต่อของขบวนการในหลายองค์กร บางส่วนที่มีเพียงการสนับสนุนที่จำกัด ที่ยังคงยั่งยืนอย่างกว้างขวางของผู้อพยพขาว (White émigré) ชุมชนในนอกต่างประเทศ จนกระทั่งการล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์ในการปฏิวัติยุโรปตะวันออก ปี ค.ศ. 1989 และตามมาด้วยการล่มสลายของสหภาพโซเวียตในปี ค.ศ. 1990-1991 กลุ่มชุมชนผลัดถิ่นที่ต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์นี้มักจะถูกแบ่งแยกระหว่างเสรีนิยมและกลุ่มอนุรักษนิยมมากยิ่งขึ้น กับบางส่วนที่ยังคงคาดหวังจากการฟื้นฟูราชวงศ์โรมานอฟ รวมถึงผู้อ้างสิทธิ์หลายคนในราชบังลังก์ที่ว่างเปล่า เช่น นิโคลัส โรมานอฟ, เจ้าชายแห่งรัสเซีย (ค.ศ. 1924-2014) ที่ยังมีพระชนม์ชีพอยู่ในอิตาลีและเจ้าชายอันดรูว์ โรมานอฟ (ประสูติในปี ค.ศ. 1923) ที่อยู่ในสหรัฐอเมริกาและผู้อพยพคนอื่นๆที่ยังคงคาดหวังสำหรับสาธารณรัฐประชาธิปไตยรัฐธรรมนูญที่แท้จริงในรัสเซีย

อ้างอิง

1. Joana Breidenbach (2005). Pál Nyíri, Joana Breidenbach (บ.ก.). China inside out: contemporary Chinese nationalism and transnationalism (illustrated ed.). Central European University Press. p. 90. ISBN 978-963-7326-14-1. สืบค้นเมื่อ 18 March 2012. Then there occurred another story which has become traumatic, this one for the Russian nationalist psyche. At the end of the year 1918, after the Russian Revolution, the Chinese merchants in the Russian Far East demanded the Chinese government to send troops for their protection, and Chinese troops were sent to Vladivostok to protect the Chinese community: about 1600 soldiers and 700 support personnel.
2. "The Tragedy of Albania's Russian Community". Russkiy Mir Foundation. 19 September 2008. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 July 2018. สืบค้นเมื่อ 12 July 2018.
3. Sven Anders Hedin, Folke Bergman (1944). History of the expedition in Asia, 1927–1935, Part 3. Stockholm: Göteborg, Elanders boktryckeri aktiebolag. pp. 113–115. Retrieved 2010-11-28.
4. Great Britain. Foreign Office (1997). British documents on foreign affairs – reports and papers from the Foreign Office confidential print: From 1940 through 1945. Asia, Part 3. University Publications of America. p. 401. ISBN 1-55655-674-8. Retrieved 28 October 2010.