ยุคเซ็งโงกุ
ช่วงเวลาประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นตั้งแต่ ค.ศ. 1467 ถึง 1615 / From Wikipedia, the free encyclopedia
ยุคเซ็งโงกุ (ญี่ปุ่น: 戦国時代; โรมาจิ: Sengoku-jidai) ระยะเวลา ค.ศ. 1467–1615 เป็นช่วงเวลาแห่งความแตกแยกในญี่ปุ่นในช่วงปลายของรัฐบาลโชกุนอาชิกางะ เมื่ออำนาจของรัฐบาลโชกุนอาชิกางะเสื่อมลงจากเหตุการณ์สงครามโอนิน (ญี่ปุ่น: 応仁の乱; โรมาจิ: Ōnin no Ran) ทำให้รัฐบาลโชกุนส่วนกลางไม่มีอำนาจในการปกครองแคว้นท้องถิ่นต่างๆ ทำให้ผู้มีอำนาจและอิทธิพลตามแคว้นต่างๆในญี่ปุ่นตั้งตนขึ้นเป็นอิสระจากการปกครองของรัฐบาลโชกุน เจ้าผู้ครองแคว้นในยุคเซ็งโงกุเรียกว่าไดเมียว (ญี่ปุ่น: 大名; โรมาจิ: Daimyō) ยุคเซ็งโงกุเป็นยุคแห่งความเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ทางเศรษฐกิจ และทางสังคมของญี่ปุ่น ในช่วงปลายยุคเซ็งโงกุวีรบุรุษทั้งสามได้แก่ โอดะ โนบูนางะ, โทโยโตมิ ฮิเดโยชิ, และ โทกูงาวะ อิเอยาซุ ทำการรวบรวมแว่นแคว้นต่างๆในญี่ปุ่นให้เป็นหนึ่งเดียวอีกครั้งนำไปสู่ยุคเอโดะ
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ยุคเซ็งโงกุเป็นส่วนหนึ่งของยุคมูโรมาจิ และยุคอาซูจิ–โมโมยามะอาจถูกจัดเป็นส่วนหนึ่งของยุคเซ็งโงกุ