เอฟ/เอ-18อี/เอฟ ซูเปอร์ฮอร์เน็ท
From Wikipedia, the free encyclopedia
เอฟ/เอ-18อี/เอฟ ซูเปอร์ฮอร์เน็ท (อังกฤษ: F/A-18E/F Super Hornet) เป็นเครื่องบินขับไล่โจมตีชนิดที่ใช้บนเรือบรรทุกเครื่องบิน เอฟ/เอ-18อีนั้นเป็นแบบที่นั่งเดียวและเอฟ/เอ-18เอฟนั้นเป็นแบบสองที่นั่งที่มีขนาดใหญ่และก้าวหน้ากว่าเอฟ/เอ-18ซี/ดี ฮอร์เน็ท ซูเปอร์ฮอร์เน็ทมีอาวุธเป็นปืนใหญ่อากาศขนาด 20 ม.ม.และสามารถใช้อาวุธอากาศสู่อากาศและอากาศสู่พื้นได้หลากหลาย สามารถติดตั้งถังเชื้อเพลิงสำรองได้ถึงห้าถัง และยังสามารถทำหน้าที่เป็นเครื่องบินเติมเชื้อเพลิงทางอากาศได้ด้วยการเติมระบบเติมเชื้อเพลิงเข้าไป
บทบาท | เครื่องบินรบหลากบทบาท |
---|---|
ชาติกำเนิด | สหรัฐ |
บริษัทผู้ผลิต | แมคดอนเนลล์ ดักลาส/โบอิง |
บินครั้งแรก | 29 กันยายน พ.ศ. 2538 |
เริ่มใช้ | พ.ศ. 2544 |
ผู้ใช้งานหลัก | กองทัพเรือสหรัฐ หน่วยนาวิกโยธินสหรัฐ |
ช่วงการผลิต | พ.ศ. 2538 ถึงปัจจุบัน |
จำนวนที่ผลิต | ทั้งหมด 350 ลำเมื่อถึงปีพ.ศ. 2551[1] |
มูลค่า | 55.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (พ.ศ. 2551) |
พัฒนามาจาก | เอฟ/เอ-18 ฮอร์เน็ท |
แบบอื่น | อีเอ-18จี โกรว์เลอร์ |
ด้วยการที่ถูกออกแบบและผลิตโดยแมคดอนเนลล์ ดักลาสซูเปอร์ฮอร์เน็ทได้ทำการบินครั้งแรกเมื่อปีพ.ศ. 2538 การผลิตเต็มอัตราเริ่มขึ้นในเดือนกันยายน พ.ศ. 2540 หลังจากที่แมคดอนเนลล์ ดักลาสรวมเข้ากับโบอิงหนึ่งเดือนก่อนหน้า ซูเปอร์ฮอร์เน็ทได้เข้าประจำการในกองทัพเรือสหรัฐฯ ในปีพ.ศ. 2542 เพื่อเข้าแทนที่เอฟ-14 ทอมแคทตั้งแต่ปีพ.ศ. 2549 และทำงานร่วมกับฮอร์เน็ทแบบดั้งเดิม ในปีพ.ศ. 2550 กองทัพอากาศออสเตรเลียได้สั่งซื้อซูเปอร์ฮอร์เน็ทเพื่อเข้าแทนที่กองบินเอฟ-111