Pandaigdigang Ponetikong Alpabeto
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ang Pandaigdigang Ponetikong Alpabeto, dinadaglat bilang PPA (Ingles: International Phonetic Alphabet (IPA)), ay isang sistemang alpabetiko ng notasyon na nakabase sa alpabetong Latin. Ito ay nilathala ng International Phonetic Association sa huling bahagi ng ika-19 siglo bilang isang pamantayan ng mga tunog ng mga wika. [1] Ang PPA ay ginagamit para sa mga leksikograpiya, mga estudyante at gurong banyaga, lingguwistiko, speech-language pathologist, mang-aawit, aktor, mga tagalikha ng mga wikang guni-guni, at tagapagsalin.[2][3]
International Phonetic Alphabet | |
---|---|
Uri | Alphabet, partially featural |
Mga wika | Ginagamit sa ponetiko at ponemikong transkripsyon ng anumang wika |
Panahon | mula 1888 |
Mga magulang na sistema |
Romic alphabet
|
ISO 15924 | Latn, 215 |
Direksyon | Kaliwa-kanan |
Alyas-Unicode | Latin |
Ang PPA ay dinisenyo at nirepresenta lamang sa kalidad ng pananalita na nasa wikang malalakas: phones, phonemes, intonation at mga isang salita at patnig.[1] Para madagdagan ng kalidad ng pananalita, kagaya ng paggnashing sa ngipin, sigmatismo, at mga tunog na cleft lip and cleft palate, ang mga pinalawig na mga simbulo, ang mga pinalawig na Pandaigdigang Ponetikong Alpabeto, ay puwedeng gamitin.[2]
Ang mga simbolo sa PPA ay naka-kompos sa o maraming elemento ng dalawang karaniwang uri, mga titik at tuldik.