Türkiye'nin ilçeleri
Türkiye'nin ikinci seviye idari bölümü / From Wikipedia, the free encyclopedia
Türkiye'nin ilçeleri, Türkiye'de illerden sonraki gelen idari bölümlerdir. Osmanlı Devleti ve Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk yıllarında ilçeler kaza olarak bilinmekteydi.
Her il birden fazla ilçeden oluşur. İl merkezi de bir ilçe oluşturmakta olup buna merkez ilçe denir. Büyükşehir belediyesi olan il merkezleri ise birden fazla merkez ilçeden oluşabilir. İlçe merkezlerinin adı illerde olduğu gibi ilçenin kendi ile aynıdır. İlçelerde yönetme ve yürütme görevini, devlet tarafından atanan kaymakamlar yerine getirir. Merkez ilçelerde (büyükşehirler hariç) ise bu görev doğrudan bağlı bulunduğu ilin valisi tarafından yerine getirilir. İlçelerin kurulup kaldırılması ve değiştirilmesi de tıpkı illerde olduğu gibi kanunla olmaktadır.[1] Türkiye'de 1999 yılında Düzce'nin il olması ile beraber 81 il ve bunlara bağlı toplam 973[2] ilçe bulunmaktadır. İlçelerin 51'i aynı zamanda il merkezidir. Bulundukları yere göre;
- En kuzeyde bulunan ilçe; Sinop merkez, Sinop
- En güneyde bulunan ilçe; Yayladağı, Hatay
- En batıda bulunan ilçe; Gökçeada, Çanakkale
- En doğuda bulunan ilçe; Aralık, Iğdır
- En az ilçeye sahip il; 3 ilçe ile Bayburt
- En çok ilçeye sahip il; 39 ilçe ile İstanbul
- Nüfus bakımından en küçük ilçe; Yalıhüyük (1854), Konya
- Nüfus bakımından en büyük ilçe; Esenyurt(957.398), İstanbul[3]
- Yüzölçümü bakımından en büyük ilçe; Karaman merkez(3709 km²), Karaman[4]
- Yüzölçümü bakımından en küçük ilçe; Güngören(8,39 km²), İstanbul[4]