Curium

Curium is 'n chemiese element met die simbool Cm en atoomgetal 96. Dit is 'n silwerige aktinied.

96 amerikium ← Curium → berkelium Gd ↑ Cm ↓ Upn Periodieke tabel
Algemeen
Naam, simbool, getal	Curium, Cm, 96
Chemiese reeks	Aktiniede
Groep, periode, blok	n/b, 7, f
Voorkoms	Silwerwit, versier tot donkergrys in die lug
Atoommassa	247 g/mol
Elektronkonfigurasie	[Rn] 5f7 6d1 7s2
Elektrone per skil	2, 8, 18, 32, 25, 9, 2
Fisiese eienskappe
Toestand	vastestof
Digtheid (naby k.t.)	13,51 g/cm³
Smeltpunt	1630 K (1340 °C)
Kookpunt	3383 K (3110 °C)
Smeltingswarmte	13,85 kJ/mol
Verdampingswarmte	kJ/mol
Atoomeienskappe
Kristalstruktuur	dubbel seskantige diggepakte
Oksidasietoestande	6,[1] 4, 3, 2 ('n Amfotere oksied)
Elektronegatiwiteit	1,3 (Skaal van Pauling)
Ionisasie-energieë	1ste: 1 kJ/mol
	2de: 581 kJ/mol
	3de: kJ/mol
Kovalente radius	169±3 pm
Diverse
Magnetiese rangskikking	Antiferromagnetiese-paramagnetiese oorgang by 52 K[2]
Elektriese resistiwiteit	(20 °C) 1,25 µΩ·m
Termiese geleidingsvermoë	(300 K) W/(m·K)
CAS-registernommer	7440-51-9
Geskiedenis
Genoem na	Marie en Pierre Curie
Ontdek deur	Glenn T. Seaborg, Ralph A. James, Albert Ghiorso
Ontdek	1944
Vernaamste isotope
Hoofartikel: Isotope van curium iso NV halfleeftyd VM VE (MeV) VP 242Cm sin 160 d Ss 243Cm sin 29,1 j α 6,169 239Pu 244Cm sin 18,1 j Ss 245Cm sin 8500 j Ss 246Cm sin 4730 j α 5,475 242Pu 247Cm sin 1,56×107 j α 5,353 243Pu 248Cm sin 3,40×105 j α 5,162 244Pu 250Cm sin 9000 j Ss
Portaal Chemie

Ontdekking

In 1944 is curium vir die eerste keer vervaardig deur Glenn Seaborg, Ralph James en Albert Ghiorso aan die Universiteit van Kalifornië, Berkeley en geïdentifiseer deur navorsers van die Argonne National Laboratory in Chicago. Deur plutonium in 'n siklotron te bombardeer met α-deeltjies ontstaan ^​​242Cm. Drie jaar later slaag Louis Werner en Isadore Perlman daarin om 'n waarneembare hoeveelheid curiumhidroksied te produseer. In 1951 is curium vir die eerste keer in suiwer basiese vorm geproduseer. Curium is vernoem na Marie Curie uit respek vir die werk wat sy verrig het op die gebied van radioaktiwiteit.

Toepassings

Curium is slegs in beperkte mate beskikbaar en word daarom feitlik uitsluitlik vir wetenskaplike doeleindes gebruik. Daar bestaan ​​vermoedens dat curium gebruik kan word as 'n hittebron. Curium is ook toegepas as α-bron vir die Alpha Proton X-Ray Spectrometer wat na die planeet Mars gestuur is.

Eienskappe

Sommige curiumisotope (soos ²⁴⁸Cm) is tot op hede slegs in orde van milligramme geproduseer. Van ander isotope (bv. ²⁴²Cm en ²⁴⁴Cm) is groter hoeveelhede geproduseer en sodoende kan daar ondersoek gedoen word na die eienskappe van hierdie element. Verskeie verbindings van curium is bekend en beskryf, soos curium-3-oksied en kurium-3-chloried. Chemiese gesien vertoon curium baie ooreenkomste met gadolinium, maar die kristalstruktuur is kompleks.

Verskyning

In uiters klein hoeveelhede word curium aangetref in uraanerts as gevolg van natuurlike verval. Hierdie hoeveelhede is kommersieel gesien nie noemenswaardig nie. Vir wetenskaplike en industriële toepassings word curium geproduseer deur plutonium te bombardeer met neutrone.

Isotope

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Isotope van curium.

Stabielste isotopen
Iso	RA (%)	Halfleeftyd	VV	VE (MeV)	VP
245Cm	sin	8500 j	α	5,623	241Pu
246Cm	sin	4730 j	α	5,475	242Pu
247Cm	sin	1,56×107 j	α	5,353	243Pu
248Cm	sin	3,40×105 j	α	5,162	244Pu
250Cm	sin	9700 j	α	3,700	246Pu

Daar is 19 radioaktiewe curiumisotope bekend. Met 'n halfleeftyd van so 16 miljoen jaar is ²⁴⁷Cm die stabielste.

Toksikologie en veiligheid

Aangesien curium nie in noemenswaardige hoeveelhede in die biosfeer aangetref word nie, is die risiko's in die natuur klein. In kernnavorsingslaboratoria waar curium wel voorkom moet dit met groot versigtigheid behandel te word, omdat curium hom in botstrukture kan ophoop waarna dit as gevolg van die radioaktiwiteit rooibloedselle kan vernietig.