বোধি বৃক্ষ
ভগৱান বুদ্ধয়ে ধ্যান কৰি বুদ্ধত্ব প্ৰাপ্ত স্থানৰ পৱিত্ৰ আঁহত গছ From Wikipedia, the free encyclopedia
বোধি বৃক্ষ ভাৰতৰ বিহাৰ ৰাজ্যৰ বুদ্ধগয়াত অৱস্থিত মহাবোধি মন্দিৰ প্ৰাংগণৰ এজোপা প্ৰাচীন বিশাল আকাৰৰ আঁহত গছ।[1] ইয়াতেই সিদ্ধাৰ্থ গৌতমে বুদ্ধত্ব লাভ কৰিছিল। [2] খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৫৩১ত ৩৫ বছৰ বয়সত সিদ্ধাৰ্থ গৌতমে এই গছজোপাৰ তলত ধ্যান কৰি বোধি বা বুদ্ধত্ব লাভ কৰিছিল।[1][3] তাৰপাছত তেখেতে বৌদ্ধ ধৰ্ম প্ৰচাৰ আৰম্ভ কৰিছিল। সেই বাবে বৌদ্ধধৰ্মত এই গছজোপাক অত্যন্ত পৱিত্ৰ বুলি জ্ঞান কৰা হয়।[4] মহামতি অশোকে খ্ৰীষ্টপূৰ্ব তৃতীয় শতাব্দীত বৰ্তমান মহাবোধি মন্দিৰৰ পশ্চিমত অৱস্থিত বোধি বৃক্ষক কেন্দ্ৰ কৰিয়ে মন্দিৰখনৰ নিৰ্মাণ কৰিছিল।[5]
| বোধি বৃক্ষ | |
|---|---|
 মহাবোধি মন্দিৰত অৱস্থিত মহাবোধি বৃক্ষ | |
| প্ৰজাতি | আঁহত (Ficus religiosa) |
| অৱস্থান | মহাবোধি মন্দিৰ, বোধগয়া, বিহাৰ |
| স্থানাংক | 24.696033°N 84.991066°E |
| ৰোপণৰ সময় | আনুমানিক খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২৫০ |
"বোধি গছ" শব্দটো বিদ্যমান পৱিত্ৰ আঁহত গছৰ বাবেও ব্যৱহাৰ কৰা হয়।[6] বৰ্তমানৰ বোধগয়াৰ মহাবোধি মন্দিৰত গজা মহাবোধি গছজোপাক প্ৰায়ে মূল গছৰ প্ৰত্যক্ষ বংশধৰ বুলি গ্ৰহণ কৰা হয়। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২৫০ৰ আশে-পাশে এই গছ ৰোপণ কৰা হৈছিল। এই স্থান চাৰিটা মুখ্য বৌদ্ধ তীৰ্থস্থানৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ। সেয়ে প্ৰতিবছৰে দেশ-বিদেশৰ পৰা বহুত তীৰ্থযাত্ৰী আৰু পৰ্যটকৰ ইয়ালৈ সমাগম হয়।[7]
বৌদ্ধ ধৰ্মৰ ইতিহাসত যথেষ্ট গুৰুত্ব থকা অন্যান্য পবিত্ৰ বোধি গছবোৰ হৈছে উত্তৰ ভাৰতৰ শ্ৰাৱস্তীৰ জেতবনত আনন্দবোধি বৃক্ষ আৰু শ্ৰীলংকাৰ অনুৰাধাপুৰাৰ শ্ৰী মহা বোধি বৃক্ষ। দুয়োজোপাকে মূল বোধি গছৰ পৰা বিস্তাৰ কৰা হৈছিল বুলিও বিশ্বাস কৰা হয়।
মহাবোধি মন্দিৰৰ বোধি বৃক্ষক শ্ৰী মহা বোধি বুলি কোৱা হয়। গৌতম বুদ্ধই আঁহত গছ তলত ধ্যান কৰি জ্ঞান (বোধি) লাভ কৰিছিল। বৌদ্ধ গ্ৰন্থঅনুসৰি, বুদ্ধই এই গছৰ তলত সাত সপ্তাহ (৪৯ দিন) নিজৰ আসনৰ পৰা স্থানান্তৰ নকৰাকৈ ধ্যান কৰিছিল। পিছত তেওঁ বহি থকা ঠাইত 'অনিমেষলোচন চৈত্য' নামৰ এটা মন্দিৰ নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল।[8]
এই ঠাই বুদ্ধৰ জীৱনকালতো মন্দিৰ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। সম্ৰাট অশোকে বোধি বৃক্ষৰ সন্মানৰ্থে প্ৰতি বছৰে কাৰ্তিক মাহত ইয়াত এক উৎসৱ অনুষ্ঠিত কৰিছিল।[9] তেওঁৰ ৰাণী তিষ্যৰক্ষায়ে গছজোপাৰ প্ৰতি ঈৰ্ষান্বিত হৈছিল আৰু ৰাণী হোৱাৰ তিনি বছৰ পিছত (অৰ্থাৎ অশোকৰ শাসনকালৰ ঊনবিংশ বছৰত) তেওঁ গছজোপা বিষাক্ত কণ্টকৰ দ্বাৰা হত্যা কৰিছিল।[10] অৱশ্যে গছজোপা পুনৰ গজি উঠিল আৰু বোধিমণ্ড লগত বোধিমণ্ড নামৰ এটা মহান মঠ সংলগ্ন কৰা হ'ল। মহা স্তূপ প্ৰতিষ্ঠাৰ সময়ত চিট্টাগুট্টাৰ নেতৃত্বত বোধিমণ্ড বিহাৰৰ ত্ৰিশ হাজাৰ সন্ন্যাসী উপস্থিত আছিল বুলি উল্লেখ পোৱা যায়।[11]
খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২য় শতিকাত ৰজা পুষ্যমিত্ৰ শুংগয়ে আৰু ৬০০ খ্ৰীষ্টাব্দত ৰজা শশাঙ্কাই গছজোপা পুনৰ কাটি পেলাইছিল। খ্ৰীষ্টীয় ৭ম শতিকাত চীনা ভ্ৰমণকাৰী হিউৱেন চাঙে গছজোপাৰ বিষয়ে বিতংভাৱে লিখিছিল। যেতিয়াই গছডাল ধ্বংস হৈছিল একেঠাইতে আন নতুন গছ ৰোপণ কৰা হৈছিল।[12]
১৮৬২ চনত ব্ৰিটিছ পুৰাতত্ত্ববিদ আলেকজেণ্ডাৰ কানিংহামে ভাৰতীয় পুৰাতাত্ত্বিক সৰ্বেক্ষণৰ প্ৰথম খণ্ডত প্ৰথম প্ৰৱেশ হিচাপে এই স্থানৰ বিষয়ে লিখিছিল:
প্ৰসিদ্ধ বোধি গছ এতিয়াও আছে, কিন্তু ই যথেষ্ট নষ্ট হৈছে; এটা ডাঙৰ কাণ্ড, যাৰ তিনিটা ডাল পশ্চিমফালে আছে, এতিয়াও সজীৱ, কিন্তু আন ডালবোৰ বাকলিবিহীন আৰু পচা। সজীৱ ডালটো সম্ভৱতঃ কিছুমান সৰু গছৰ অন্তৰ্গত, কিয়নো ইয়াত বিভিন্ন গছৰ অজস্ৰ কাণ্ড একেলগে গোট খাই আছে। গছজোপা সঘনাই নৱীকৰণ কৰা হ'ব লাগিব, কিয়নো বৰ্তমানৰ পিপল চাৰিওফালৰ মাটিৰ স্তৰৰ কমেও ৩০ ফুট ওপৰৰ এখন ছাদত আছে। এইজোপা ১৮১১ চনত সম্পূৰ্ণ সজীৱ আছিল, যেতিয়া ড° বুকাননে (হেমিল্টন) ইয়াক দেখিছিল। তেওঁ ইয়াক ১০০ বছৰ বয়সৰ অধিক নোহোৱাৰ সম্ভাৱনা অধিক বুলি বৰ্ণনা কৰিছিল।[13]
অৱশ্যে গছজোপা সংক্ৰমণৰ দ্বাৰা নষ্ট হয় আৰু ১৮৭৬ চনত বাকী থকা গছজোপা ধুমুহাৰ ফলত ধ্বংস হয়। ১৮৮১ চনত কানিংহামে একেঠাইতে এটা নতুন বোধি গছ ৰোপণ কৰিছিল।[14][15]
বোধি বৃক্ষৰ তলত বুদ্ধয়ে জ্ঞান লাভ কৰা দিনক বোধি দিৱস হিচাপে উদযাপন কৰা হয়। বিভিন্ন দেশত এই দিৱস ভিন ভিন তাৰিখে উদযাপন কৰা হয়। বৌদ্ধধৰ্মাৱলম্বী সকলে কৰে তেওঁলোকে ইজনে সিজনক "বুদু সৰানাই!" বুলি কৈ সম্ভাষণ জনায় যাৰ অৰ্থ হৈছে "বুদ্ধৰ শান্তি আপোনাৰ হওক।" [16] ইয়াক সাধাৰণতে এক ধৰ্মীয় বন্ধৰ দিন হিচাপেও পালন কৰা হয়। এইদিনা বিশেষ আহাৰ পৰিৱেশন কৰা হয়। বিশেষকৈ হৃদয়ৰ দৰে আকৃতিৰ বিস্কুট জাতীয় কুকিজ (বোধিৰ হৃদযন্ত্ৰৰ আকৃতিৰ পাতৰ সন্দৰ্ভত) আৰু ক্ষীৰৰ আহাৰ বুদ্ধৰ ছয় বছৰীয়া তপস্বীবাদৰ সমাপ্তিৰ প্ৰথম আহাৰ হিচাপে এইদিনা খোৱা হয়।[17]
বোধি পূজা
বোধি পূজা বা বোধি-বৃক্ষৰ পূজা হৈছে বোধি বৃক্ষ আৰু ইয়াত বাস কৰা দেৱতাক উপাসনা কৰাৰ ৰীতি (পালি: ৰুক্ষাদেৱতা; সংস্কৃত; বৃক্ষদেৱতা)। প্ৰসাদ, পানী, গাখীৰ, চাকি, ধূপ আদি বিভিন্ন নৈবেদ্য প্ৰদান কৰি আৰু পালি ভাষা বোধি বৃক্ষৰ সন্মানৰ্থে শ্লোক উচ্চাৰণ কৰি এই পূজা কৰা হয়। আটাইতকৈ সচৰাচৰ ব্যৱহৃত শ্লোকটো হৈছে:
"ইমে ইতে মহাবোধি লোকনাথেনা পূজিতা আহাম্পি তে নমাচামি বোধি ৰাজা নমতথু তে।"
মুখ্য বংশধৰ
জেতবন, শ্ৰাৱস্তী
প্ৰাচীন বৌদ্ধ গ্ৰন্থসমূহত সাধাৰণ মানুহে ভগৱান বুদ্ধয়ে তীৰ্থযাত্ৰা কৰাৰ সময়ত তেওঁৰ নামত নৈবেদ্য আগবঢ়াব খোজাৰ বাবে বুদ্ধই শ্ৰাৱস্তীৰ ওচৰৰ জেতবন মঠৰ প্ৰৱেশদ্বাৰৰ সন্মুখত বোধগয়াৰ বোধি বৃক্ষৰ পৰা বীজ ৰোপণৰ অনুমোদন জনাইছিল। এই উদ্দেশ্যৰ বাবে মোগ্গাল্লানাই গছৰ পৰা এটা ফল লৈছিল যিহেতু ই মাটিত উপনীত হোৱাৰ আগতে ইয়াৰ ডালৰ পৰা পৰিছিল। ইয়াক অনাথপিন্দিকে এক সোণালী পাত্ৰত অতি আড়ম্বৰ আৰু অনুষ্ঠানৰ সৈতে ৰোপণ কৰা হৈছিল। তৎক্ষণাৎ এটা গছপুলি গজি উঠিল আৰু পঞ্চাশ হাত ওখ হ'ল আৰু ইয়াক পৱিত্ৰ কৰিবলৈ বুদ্ধই এনিশাৰ বাবে ইয়াৰ তলত ধ্যান কৰি কটাইছিল। বুদ্ধৰ শিষ্য আনন্দৰ তত্ত্বাৱধানত ৰোপণ কৰা বাবে এই গছজোপা আনন্দ বোধি নামেৰে জনাজাত হয়।
অনুৰাধাপুৰা, শ্ৰীলংকা
সম্ৰাট অশোকৰ জীয়ৰী সংঘমিত্ৰা বোধি বৃক্ষৰ এটা সৰু শাখা শ্ৰীলংকালৈ লৈ আহিছিল আৰু প্ৰাচীন শ্ৰীলংকাৰ ৰাজধানী অনুৰাধাপুৰাত ৰোপণ কৰিছিল। বৰ্তমানলৈকে ই নিৰন্তৰ ভাৱে বাঢ়ি আহিছে।[14] এই বোধি বৃক্ষৰ নাম মূলতঃ জয় শ্ৰী মহা বোধি ৰখা হৈছিল আৰু খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২৪৫ত ৰোপণ কৰা আন এটা বোধি গছৰ শাখা আছিল।[18] যদিও মূল বোধি গছৰ অৱনতি ঘটিছিল আৰু বৃদ্ধ অৱস্থাত মৃত্যু হৈছিল, সম্ৰাট অশোকৰ পুত্ৰ মহেন্দ্ৰ আৰু তেওঁৰ জীয়ৰী সংঘমিত্ৰাই অনা শাখাটোৰ বংশধৰসকলক এতিয়াও শ্ৰীলংকাত আছে।[19]
মহাবংশৰ মতে শ্ৰীলংকাত শ্ৰী মহা বোধি খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২৮৮ত ৰোপণ কৰা হৈছিল। ই যিকোনো সপুষ্পক উদ্ভিদৰ আটাইতকৈ পুৰণি প্ৰমাণিত নমুনা হৈ পৰিছিল। ৰজা অশোকৰ শাসনকালৰ দ্বাদশ বৰ্ষত বোধি বৃক্ষৰ সোঁ শাখা সংঘমিত্ৰয়ে অনুৰাধাপুৰালৈ আনিছিল আৰু শ্ৰীলংকাৰ ৰজা দেৱনমপ্ৰিয়তিষ্যয়ে তেওঁৰ বাওঁ ভৰি মহামেঘবাহনত ৰাখি ইয়াক ৰোপণ কৰিছিল। বুদ্ধই তেওঁৰ মৃত্যুশয্যাত পাঁচটা বস্তুৰ সমাধান কৰিছিল। তাৰে এটা হ'ল শ্ৰীলংকালৈ লৈ যোৱা শাখাটোৰ পৰা নিজকে পৃথক কৰা।[9] গয়াৰ পৰা শাখাটো পাটলিপুত্ৰলৈ, তাৰ পিছত তমালিট্টিলৈ নিয়া হৈছিল। তাৰপৰা ইয়াক এখন জাহাজত ৰখা হৈছিল আৰু সাগৰপাৰ হৈ জাম্বুকোলালৈ লৈ যোৱা হৈছিল। অৱশেষত এয়া টিভাক্কাত বাটত ৰৈ অনুৰাধাপুৰাত উপস্থিত হ'ল। গছ ৰোপণৰ অনুষ্ঠানত ৰজাক সহায় কৰা সকল কাজৰগামা আৰু চন্দনগামা আৰু তিভাক্কাৰ অভিজাত লোকসকলৰ আছিল।
জয় শ্ৰী মহা বোধি আটাইতকৈ পৱিত্ৰ বোধি গছ বুলিও জনা যায়। বোধি বৃক্ষৰ ফলত বৰষুণ হয় আৰু ৰোগীসকলক আৰোগ্য হয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। যেতিয়া এজন ব্যক্তি অসুস্থ হৈ পৰে, তেওঁৰ এজন আত্মীয়ই বোধি বৃক্ষত সাত দিনৰ বাবে সাতবাৰ পানী দিবলৈ আৰু ৰোগীসকলৰ হৈ দ্ৰুত আৰোগ্যৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ যায়।[20]
গৌণ বংশধৰ
হনুলুলু, হাৱাই
১৯১৩ চনত অংগৰিকা ধৰ্মপালে শ্ৰী মহা বোধিৰ এটা গছপুলি হাৱাইলৈ লৈ যায় আৰু তেওঁ ইয়াক তেওঁৰ মেৰী ফষ্টাৰক উপহাৰ দিয়ে। তেওঁ বহুতো বৌদ্ধ মিছনেৰী কামৰ বাবে পুঁজি যোগান ধৰিছিল। তেওঁ ইয়াক হনুলুলুত থকা তেওঁৰ ঘৰৰ পথাৰত নোৱাণু নিজৰাৰ পাৰত ৰোপণ কৰিছিল। তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত সকলো সম্পত্তি হনুলুলুৰ লোকসকলৰ বাবে এৰি দিয়ে আৰু ই ফষ্টাৰ বটানিকেল গাৰ্ডেন হিচাপে পৰিগণিত হয়।
চেন্নাই, তামিলনাডু
১৯৫০ চনত জিনাৰাজদাসে চেন্নাইত দুটা গছপুলি ৰোপণ কৰিবলৈ শ্ৰী মহা বোধিৰ তিনিটা গছপুলি আনিছিল। এটা আদিয়াৰ নদীৰ মোহনাৰ পাৰত থিওচফিকেল চছাইটিৰ বুদ্ধ মন্দিৰৰ ওচৰত ৰোপণ কৰা হৈছিল। তৃতীয়টো শ্ৰীলংকাৰ এটা ধ্যান কেন্দ্ৰৰ ওচৰত ৰোপণ কৰা হৈছিল।[21]
থাউজেণ্ড ওকচ, কেলিফৰ্ণিয়া, আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰ
২০১২ চনত বাংলাদেশৰ ৰিপনৰ ব্ৰহ্মাণ্ড প্ৰতাপ বৰুৱায়ে বুদ্ধগয়াৰ মহাবোধি মন্দিৰৰ পৰা আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ থাউজেণ্ড ওকচ, কেলিফৰ্ণিয়ালৈ বোধি গছৰ পুলি লৈ গৈছিল। তেওঁ ইয়াক তেওঁৰ হিতকাৰী আনাগৰিকা গ্লেন হিউজক উপহাৰ দিছিল, যিয়ে বহুতো বৌদ্ধ কামৰ বাবে পুঁজি যোগান ধৰিছিল আৰু আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰত বৌদ্ধ ধৰ্ম শিকাইছিল। [22] তেওঁ আৰু তেওঁৰ শিক্ষাৰ্থীসকলে বৰ ধন্যবাদ জনাই গছপুলিটো লাভ গ্ৰহণ কৰি পিছত তেওঁলোকে ওচৰৰ পাৰ্কত মাটিত গছপুলিটো ৰোপণ কৰিছিল।
নিহোন-জি, জাপান
১৯৮৯ চনত ভাৰত চৰকাৰে বিশ্ব শান্তিৰ অঙ্গীকাৰ হিচাপে জাপানৰ নিহোন-জিক বোধি বৃক্ষৰ পৰা গছপুলি এটা প্ৰদান কৰে।
পূৰ্বৱৰ্তী বুদ্ধসকলৰ বৃক্ষ
মহাবংশৰ মতে[23] এই কল্পৰ সময়ত জন্ম গ্ৰহণ কৰা সকলো বুদ্ধৰ বোধি বৃক্ষৰ শাখা বৰ্তমানৰ শ্ৰীলংকাৰ অনুৰাধাপুৰাত ৰোপণ কৰা হৈছিল। কাকুসন্ধাৰ গছৰ শাখা ৰুকানন্দ, কোনাগামানাৰ কণ্টকনন্দ আৰু কাচাপাৰ শাখাটো সুধম্ময়ে আনিছিল।
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
