Ática
From Wikipedia, the free encyclopedia
L'Ática[1] (griegu Περιφέρεια Αττικής, Periféria Attikís) ye una periferia de Grecia formada por ocho unidaes perifériques: Atenes Septentrional, Atenes Occidental, Atenes Central, Atenes Meridional, Ática Oriental, El Pireo, Islles y Ática Occidental.[2] Atenes foi enantes capital de la Periferia de Grecia Central.
| Ática | |
|---|---|
 | |
| Alministración | |
| Tipu d'entidá | rexón histórica |
| Xeografía | |
| Coordenaes | 38°00′10″N 23°48′36″E |
 | |
| Superficie | 3808.1 km² |
| Demografía | |
| Más información | |
| athensattica.gr | |
 | |
Alcontrar nel sur de Grecia. Amás de la capital, tán adscrites a ella les ciudaes d'El Pireo, Eleusis, Megara, Laurión, y Maratón, según les islles de Salamina, Egina, Poros, Hidra, Spetses, Citera y Anticitera. Más de 3 700 000 persones viven nel nomos, de les cualos el 95 % tán nel área metropolitana ateniense. El xentiliciu ye áticu, del griegu antiguu Ἀττικός (attikós).
L'Ática ye una península de forma triangular y de suelu cascayosu. Llarga, d'alredor de 50 km nel so llau noroeste que forma la so base terrestre nos allongamientos de la Grecia Central, avanza nel mar Exéu hasta'l cabu Sunión a una fondura de 60 km. Nel so llau oriental ta bordiada pola llarga islla d'Eubea, bien próxima, que la so estremidá septentrional ta enfrente, más allá de Beocia, de la Lócrida y de la Malide. Al oeste, al otru llau del golfu Sarónico, que baña Salamina, asitiada a media distancia de les mariñes del Ática y de la Megárida, y d'Egina, asitiada en plena metá del golfu, allárgase la mariña de l'Argólida, cuartu «deu» del Peloponeso, la gran península del sur de Grecia, xunida pol ismu de Corinto a la Grecia central, al norte, y al Ática, al sur.
La superficie del territoriu, unificáu políticamente, estiéndese alredor de 2650 km² y asitia a Atenes a la cabeza de les ciudaes estáu de la mesma Grecia, sicasí, detrás d'Esparta.
L'Ática, pola so situación, topar nel corazón del mundu griegu exéu. Xunida al norte de la Grecia continental, de la cual ye'l desenvolvimientu natural, la península, que'l so mariniega estiéndese cerca de 170 km de llargu, ta vueltu escontra'l mar. Enfrentar al oeste al Peloponeso, avanza al sur escontra'l mundu insular, Cícladas y Creta, y mira al este, más allá de les Cícladas más cercanes, escontra les grandes islles d'Asia Menor.
El relieve ye montascosu sobremanera al norte, onde'l Parnés, y entá más allá, na frontera con Beocia, el Citerón remata a más de 1400 m. El centru de la península ta travesáu por cadenes montascoses elevaes, al nordeste, el Pentélico, célebre pol so mármol, que devasa apenes los 1100 m, y encuadrando pel llau sur la llanura d'Atenes, el Himeto, que s'alza un pocu percima de los 1000 m. La separación debida al relieve fai les comunicaciones difíciles. Pero los pasos de monte, dacuando inclusive bastante anchos, dexen el pasu al traviés de los altores, torgando l'aislamientu y facilitando les rellaciones .
Encaxaes ente los montes, tres llanura yeren cultivaes poles xentes del Ática: la llanura d'Eleusis al noroeste, cerca del territoriu de Megara y enfrente de Salamina; la llanura d'Atenes, que da sobre'l Golfu Sarónico, y qu'ocupa la estremidá meridional de la península; la Mesogea, que la so continuidá ye rota pola sierra del Laurión, rica en plomu argentífero.
El clima ye mediterraneu, más axatáu al norte, onde una barrera de montes elevaos dixebra l'Ática de Beocia. Les comunicaciones col esterior, en razón de la situación xeográfica y del relieve, faíense naturalmente per vía marítima; pero nun foi hasta'l principiu del sieglu V e. C. cuando los atenienses empobináronse deliberadamente escontra'l mar.
Tetrápolis
La Tetrápolis ática (en griegu Τετράπολις) entendía unu de los dolce distritos en que foi estremada la rexón antes de la dómina de Teseo. Constituyía una llanura na parte noroccidental y contenía cuatro ciudaes: Énoe (Οἰνόη), Maratón (Μαραθών), Probalinto (Προβάλινθος) y Tricorito (Τρικόρυθος).[3] Esteban de Bizancio afirma que los pelasgos denominar Huttēnia (Ὑττηνία).[4]
Los montes, allongamientu de los macizos montascosos de Grecia central, estremen la península nes llanures de Pedión, Mesogea, y Thriasia. Estos altores que cubren una área de más de 1000 km² nun son bien elevaes nin bien continues; nun torgar una fácil circulación ente les diverses llanures. Nel norte, parte con Beocia y al oeste con Corinto. La islla d'Eubea topar al norte.
El ríu Cefiso ye'l más llargu, y el puntu más altu, 1413 m, ye'l monte Parnés (Parnetha o Parnitha).
El procesu d'unificación del Ática per Atenes concluyó escontra la primer metá del sieglu VII e. C. cuando Eleusis y les llanures circundantes xunir al estáu ateniense, convirtiéndose los sos habitantes en ciudadanos. Les fronteres nun taben claramente definíes, apostando Atenes con Megara el control de la islla de Salamina, y con Beocia ciudaes como Oropos mientres sieglos.
En 430 e. C., nel segundu añu de la Guerra arquidámica, la peloponesios y los espartanos fueron a invadir l'Ática: baltaron los árboles, amburaron les edificaciones de los campos, afararon casi tola rexón, sacante la Tetrápolis.[5] Respetar porque ellí establecieren en dómina mítica, la so base d'operaciones pa vencer a Euristeo.
L'Ática convirtióse más tarde en parte del Imperiu romanu y del Imperiu romanu d'Oriente, foi un Estáu cruciáu col nome de Ducáu d'Atenes y finalmente cayó en poder del Imperiu otomanu.
El primer templu y los primeros altares que tuvo Némesis tuvieron en Ramnunte, demo del Ática, y mientres enforma tiempu'l so cultu nun salió d'ellí.
El clima ye típicamente mediterraneu, con branos calorosos y secos polo xeneral, baxes precipitaciones. La precipitación añal varia dende 370 mm a más de 1000 mm. Los iviernos son frescos y, polo xeneral, leves nes zones baxes axacentes al mar, pero son más severos nos montes. De cutiu ye'l casu de nieve que causa trestornos nes zones del Ática, anque estos escasamente son trestornos xeneralizaos pal conxuntu de la rexón d'Atenes, colos últimos casos en xineru de 2002, febreru de 2004 y xineru de 2006. La temperatura mínimo absoluta de la rexón ye −10,4 °C y rexistróse en Votanikos, Atenes, ente que la temperatura más alto rexistrar en Tatoi (aeropuertu) con +48,0 °C.[6] Los quemes forestales y les inundación repentines son comunes.
- Distritu d'Ática - Atenes
- Distritu de Citera
- Distritu de Megara (Megaris) - Megara
- Distritu de Salamina - Sala
- Queyrel, Anne (2003). Athènes, citar archaïque et classique du VIIIy siécle á el fin du Vy siècle, páx. 11 y 12. ISBN 2-7084-0698-1.
- Cloché, Pierre (1972). La civilización ateniense, páx. 15.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
