Raimundo III de Trípoli
From Wikipedia, the free encyclopedia
Raimundo III (aprox. 1140 - Condáu de Trípoli, xunetu de 1187), conde del Estaos Llatinos d'Oriente tao cruzáu de Trípoli (1152-1187) y dos veces rexente del Reinu Llatín de Xerusalén (1174-1177, 1184-1185).
Raimundo III de Trípoli | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
1185 - 1186
1174 - 1176 ← Miles de Plancy (es)
| |||||||
Vida | |||||||
Nacimientu | 1140 | ||||||
Muerte | Trípoli, setiembre de 1187[1] (46/47 años) | ||||||
Familia | |||||||
Padre | Raimundo II de Trípoli | ||||||
Madre | Hodierna de Trípoli | ||||||
Casáu con | Eschiva de Bures (es) | ||||||
Hermanos/es | Melisenda de Trípoli (es) | ||||||
Pueblu | Casa de Tolosa (es) | ||||||
Raimundo asocedió nel condáu dempués del asesinatu del so padre, Raimundo II, en 1152. Nes sos campañes contra los musulmanes foi fechu prisioneru pol so líder Nur al-Din en 1164 pero foi lliberáu en 1172. Cuando'l nuevu rei de Xerusalén, Balduino IV, tomó'l tronu en 1174, Raimundo reclamó exitosamente la rexencia como'l primer pariente masculín más próximu de Balduino, un neñu y enfermu de llepra. La rexencia terminó cuando Balduino algamó la mayoría d'edá (1177), pero Raimundo siguió tomando parte activa nos asuntos del reinu.
Los rivales de Raimundo llueu inducieron a Balduino a exiliarlo mientres dos años (1180-1182). La creciente amenaza del líder musulmán Saladín, sicasí, finalmente condució nuevamente a la designación de Raimundo (principios de 1184) como rexente pal infante sobrín del morrebundu Balduino, quien fuera coronáu rei (1183). Hubo una condición, sicasí, que si'l nuevu rei, Balduino V, morría mui a tiempu, la socesión tenía de ser determinada pol Papa, l'emperador del Sacru Imperiu Romanu, y los reis d'Inglaterra y Francia. Cuando Balduino IV morrió en marzu de 1185, Raimundo inmediatu concluyó una tregua de cuatro años con Saladino.
Cuando Balduino V morrió nel branu de 1186, la so madre Sibila y el so maríu Guido de Lusignan tomaron el tronu en violación de la condición de la rexencia. Negándose a reconocer a Guido, Raimundo retirar a Tiberíades (nel Mar de Galilea), un bastión que pertenecía a la so esposa Eschiva de Bures, princesa de Galilea. Cuando Saladino volvió a entamar la guerra contra'l reinu, Raimundo nun principiu caltuvo por separáu una tregua. Pero finalmente, la masacre de dalgunos de los siguidores de Guido na zona de Galilea per parte de los musulmanes a los que Raimundo concediera un salvoconducto impulsó a Raimundo a una reconciliación con Guido. Raimundo foi mancáu na batalla de los Cuernos de Hattin (4 de xunetu de 1187), dempués de lo cual retiróse a Trípoli y morrió pocu dempués.