Inglés antiguu
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
L'inglés antiguu (tamién llamáu anglosaxón) foi la llingua que se falaba en bona parte de lo que güei ye Inglaterra ente los años 425 y 1125, y de la que remanez l'inglés. Yera una llingua flexiva, con muncha llibertá nel orde de les pallabres, a diferencia del inglés modernu. Asemeyábase a esgaya a otres llingües xermániques, sobremanera col frisón antiguu y el saxón antiguu, porque entá nun fueren anovaes les influencies del francés que, dende'l sieglu XII, fizo'l cambéu del inglés antiguu al inglés mediu. Colos normandos nel poder, l'inglés perdió l'esfotu lo que fizo que se crearen munchos dialeutos.
L'alfabetu tovía emplegaba dellos simbolos rúnicos, magar que la mayor parte de los sos carauteres yeren llatinos.
Queda lliteratura n'anglosaxón, que tuviera gran importancia nel refaimientu d'esti idioma. La obra lliteraria más importante qu'aportó a los nuesos díes ye Beowulf, poema épicu que cuenta les ventures d'esi héroe y que xunta elli mesmu alredor del 10% de tola lliteratura anglosaxona que se conoz.
Unu de los mayores especialistes del sieglu XX nesti idioma foi'l conocíu escritor J.R.R Tolkien.
Remove ads
Exemplu
El Padre Nuesu:
Remove ads
Referencies
Enllaces esternos
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads