Idioma sánscritu

El sánscritu (संस्कृत) ye una llingua indoeuropea indoirania y la llingua clásica de la India. Escríbese principalmente n'alfabetu devanágari. Lliteralmente, el nome sánscritu vien del términu sánscritu saṃskṛta, que significa «perfeutamente fechu» o «purificáu», y deriva de les raíces sam (‘dafechu’) y kṛta (‘fechu’).^[1]

संस्कृतम् y 𑖭𑖽𑖭𑖿𑖎𑖴𑖝𑖦𑖿
Faláu en
Faláu en	India
Númberu de falantes
Falantes Tipu Añu 2212 1971 6106 1981 14 135 2001 26 490 llingua materna 2011 49 736 1991
Datos
Familia	Old Indo-Aryan (en)
Sistema d'escritura	devanágari, alfabeto canarés (es) , Vatteluttu (es) , alfabeto sharada (es) , siddham (es) , Nandinagari (en) y Alfabetu nagari
Códigos
ISO 639-1	sa
ISO 639-2	san
ISO 639-3	san

Divídese en dos formes principales:

• Sánscritu védicu, la variante más antigua, usada nos testos sacros del Rigveda y otros Vedes.
• Sánscritu clásicu, estandarizáu por Panini nel sieglu VI e.C. o Sieglu IV e.C., usáu en lliteratura, filosofía y relixón.^[2]

Caltiénse un númberu perbultable de testos lliterarios y relixosos en sánscritu, ente ellos los Vedes, Upanishads, Puranas, el Mahābhārata, el Rāmāyaṇa y munchos otros.^[3] Como llingua sagrada del hinduismu, los sacerdotes y eruditos dedicaron sieglos a preservar la forma pura d'esta llingua, especialmente per tradición oral.^[4]

N'época posterior, a partir del sánscritu y otros dialeutos prácritos, desenvolviéronse les principales llingües indoaries modernes como l'hindi, l'urdu, el bengalí, el marathi, el gujarati o'l panjabi.