Inocenciu VI

Inocencio VI (1282, Beyssac – 12 de setiembre de 1362, Avignon) foi'l papa númberu cientu noventa y nueve de la Ilesia Católica, exerciendo como tal de 1352 a 1362; y foi'l quintu papa del pontificáu d'Avignon.

Inocenciu VI
199. Papa 26 avientu 1352 - 12 setiembre 1362 (Gregorianu) ← Clemente VI (es) - Urbano V (es) → cardenal obispo de Ostia (es) 1352 (Gregorianu) - ← Bertrand du Pouget - Pierre Bertrand de Colombier (es) → obispo de Clermont (es) ochobre 1340 - ← Raymond de Montaigu - Pierre d'Aigrefeuille (es) → Diócesis: diócesis de Clermont (es) obispo de Noyon (es) 23 xineru 1338 - ← Guillaume Bertrand - Pierre d'André →
Vida
Nacimientu	Beyssac, 1282
Nacionalidá	Francia
Muerte	Avignon, 12 de setiembre de 1362[1] (79/80 años)
Sepultura	Chartreuse Notre-Dame-du-val-de-Bénédiction (es)
Causa de la muerte	accidente vascular cerebral
Familia
Padre	Adhémar Aubert
Pueblu	Aubert (en)
Estudios
Llingües falaes	llatín[2]
Oficiu
Oficiu	profesor universitariu, sacerdote católicu, obispu católicu
Participante Cónclave de 1352 (es)
Llugares de trabayu	Roma y Estaos Pontificios
Emplegadores	Universidá de Toulouse
Creencies
Relixón	Ilesia Católica[3]

Orixe

De nome Étienne Aubert, nació na aldega de Les Monts, diócesis de Limoges (güei parte de la comunidá de Beyssac, departamentu de Corrèze). El so padre, Adhémar Aubert (1265-1303), apaez nomáu nos documentos de la dómina como “Ademarus Alberti de Pompador”. Los Aubert rinden homenaxe al cercanu señoríu de Pompadour. Los oríxenes familiares son escuros, pero la familia Aubert figura ente los primeros benefactores de la Cartuxa de Glandier dende 1220. En 1352, Guillaume Aubert, sobrín del papa, adquier el señoríu y el castiellu de Bré, cerca de Lubersac, comuña de Coussac-Bonneval, nel departamentu d'Altu Vienne.

Papáu

Eleición

Depués del fallecimientu de Clemente VI, axuntáronse 26 cardenales el 16 d'avientu de 1352 nel palaciu d'Avignon. Un cónclave que duró solu dos díes y onde los cardenales roblaron un documentu, so xuramentu, que'l que saliera escoyíu papa tenía de vencer ciertos poderes pontificios al colexu cardenaliciu. A tal documentu conózse-y como capitulación eleutoral. Llegaos a un alcuerdu, el 18 d'avientu foi escoyíu Étienne Aubert, quien tomó'l nome de Inocencio VI y foi coronáu'l 30 del mesmu mes.^[4]

Anulación de la capitulación eleutoral

Una vegada impuesta la tiara papal, Inocencio VI nun tardó en declarar inválidu'l documentu robláu pol colexu cardenaliciu mientres el cónclave, aduciendo la illegalidá del mesmu por llindar el poder divino del papa.

La revuelta Romana

Inocencio VI xunto al cardenal Gil Albernoz y l'emperador Carlos IV. Frescu de la capiya de los españoles del conventu dominicu de Santa María Novella, Florencia (Italia)

Pol allargamientu de la residencia del papa en Aviñón, el pueblu romanu cayera nuna especie d'anarquía. En 1354, Inocencio unvió a Roma al cardenal Gil Álvarez de Albornoz, pa resolver la situación frente a Cola di Rienzo qu'asumiera'l poder de la ciudá'l 20 de mayu de 1347. El mesmu pueblu que sofitara a Cola de Rienzo asesinólu metanes una manifestación en 1354.^[5]

El cardenal Álvarez de Albornoz consiguió con dos espediciones militares (1353-1357 y 1358-1367) encalorar les revueltes, restableciendo'l poder y la primacía papal na ciudá.^[6] Una vegada restablecíu l'orde, Inocencio confió-y el gobiernu de los Estaos Pontificios. Dichu cardenal ye conocíu como'l segundu fundador de los Estaos Pontificios^[5] y les lleis promulgaes por él permanecieron a valir hasta 1816.