Presidente del Conseyu de Ministros de la Xunión Soviética

El cargu de Presidente del Conseyu de Ministros de la Xunión Soviética (rusu: Председатель Совета Министров СССР) yera sinónimu de xefe de Gobiernu de la Unión de Repúbliques Socialistes Soviétiques (URSS). Dolce persones ocuparon esti cargu. Dos de los dolce primeros ministros morrieron nel cargu por causes naturales (Vladímir Lenin y Josif Stalin), trés arrenunciaron (Alekséi Kosyguin, Nikolái Tíjonov y Iván Siláyev), y trés caltuvieron simultáneamente los cargos de líder del partíu y Presidente del Conseyu de Ministros (Lenin, Stalin y Nikita Khrushchov). El primeru n'ocupar esti cargu foi Lenin nomáu en 1917 presidente del Conseyu de Comisarios del Pueblu (Sovnarkom) de la RSFSR. Tres del Tratáu de Creación de la URSS de 1922, el gobiernu pasó a llamase Sovnarkom de la URSS. En 1946 la denominación del gobiernu volvió camudar tresformándose en Conseyu de Ministros (Sovmin) de la URSS. Iván Siláyev foi quien pasó'l menor tiempu nel cargu mientres 126 díes en 1991. Con más de catorce años, Kosyguin foi quien pasó más tiempu nel cargu y convirtióse nel únicu Presidente del Conseyu de Ministros al mandu de más de dos gabinetes de Gobiernu; morrió pocu dempués de la so dimisión en 1980.

Presidente del Conseyu de Ministros de la Xunión Soviética
cargu
xefe de Gobiernu
Xurisdicción	Xunión Soviética
Estáu	Xunión Soviética
Creación	30 avientu 1922
Disolución	25 avientu 1991

Historia

El Conseyu de Comisarios del Pueblu (Sovnarkom) establecióse'l 8 de payares de 1917 como'l Gobiernu de la República Socialista Federativa Soviética de Rusia (RSFSR). L'artículu 38 de la Constitución soviética de 1924 declaró que los poderes, funciones y deberes del Conseyu fueron daos a este pol Comité Executivu Central (CEC) que supervisó'l trabayu y actos llexislativos del Conseyu. El Conseyu de Comisarios del Pueblu publicó decretos y resolvimientos que fueron obligatories en tola Xunión Soviética.^[1] En 1946, el Conseyu de Comisarios del Pueblu tresformar nel Conseyu de Ministros (Sovmin), tantu en tola unión como a nivel de les repúbliques.^[2]

En 1964, dempués de la remoción de Nikita Khrushchov, un plenariu del Comité Central (CC) prohibió a cualquier individuu d'ocupar los dos cargos más poderosos del país (el cargu de Secretariu Xeneral y de Presidente del Conseyu de Ministros),^[3] y Kosyguin quedó al cargu de la alministración económica nel so papel como Presidente del Conseyu de Ministros. Sicasí la posición de Kosyguin foi debilitada cuando propunxo una reforma económica en 1965.^[4] So la Constitución soviética de 1977, el Presidente del Conseyu de Ministros foi'l xefe de Gobiernu de la Xunión Soviética. El Presidente del Conseyu de Ministros yera xefe de la caña executiva y xefe de Gobiernu de la Unión nel so conxuntu, esti cargu gubernamental yera'l más altu na Xunión Soviética por influencia y reconocencia hasta l'establecimientu de la Presidencia en 1990. El Presidente del Conseyu de Ministros yera responsable ante'l Sóviet Supremu y nel periodu ente sesiones del Sóviet Supremu, y responsable ante'l Presidium del Sóviet Supremu.^[5] El Presidente del Conseyu de Ministros encargar de resolver toles xeres alministratives del Estáu dientro de la xurisdicción de la URSS hasta'l grau en que nun s'esquerara na competencia del Sóviet Supremu o del Presidium. El Presidente del Conseyu de Ministros alministraba la economía nacional, formulaba los planes quinquenales y garantizaba el desenvolvimientu sociu-cultural.^[6]

Cuando Nikolái Ryzhkov foi sustituyíu como Presidente del Conseyu de Ministros por Valentín Pávlov, el Conseyu de Ministros foi disueltu y reemplazáu pol Gabinete de Ministros, ente que la Presidencia foi reemplazada pol cargu de Primer Ministru de la Xunión Soviética. Tres el fallíu golpe d'agostu de 1991 y la revelación de que la mayoría de los miembros del gabinete sofitaron al golpe d'Estáu, el Gabinete de Ministros foi disueltu y reemplazáu pol Comité de Xestión Operativa de la Economía Soviética en 1991. El Comité de Xestión Operativa foi renombráu como Comité Económicu Inter-Republicanu,^[7] y más tarde foi reemplazáu pol Comité Económicu Interestatal (CEI), el CEI foi tamién conocíu oficialmente como la Comunidá Económica.^[8]

Llista de Presidentes del Conseyu de Ministros

# [nota 1]	Nome (nacimiento–muerte)		Tenencia	Electoráu	Gabinetes
1	Presidente del Conseyu de Comisarios del Pueblu (1922-46)
	Vladímir Lenin (1870–1924)[9]		30 d'avientu de 1922 – 21 de xineru de 1924	—	Lenin I–II
			Considerar como'l primer Presidente del Conseyu de Ministros; dirixó al Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia (POSDR) mientres la Revolución d'Ochobre de 1917,[10] creó con ésitu'l primer Estáu socialista del mundu, la República Socialista Federativa Soviética de Rusia (RSFSR),[11] y estableció la Xunión Soviética en 1922.[12]
2	Alekséi Rýkov (1881–1938)[13]		2 de febreru de 1924 – 19 d'avientu de 1930	1929	Rýkov I
			Un miembru de la facción moderada dientro del Partíu Bolxevique. Viose obligáu, xunto con otros moderaos, a "almitir los sos errores" frente al partíu y en 1930, Rýkov perdió'l so cargu de primer ministru por cuenta de ellos.[14]
3	Viacheslav Mólotov (1890–1986)[15]		19 d'avientu de 1930 – 6 de mayu de 1941	1937	Mólotov I
			Supervisó la coleutivización de l'agricultura de Stalin, la implementación del Primer Plan Quinquenal, la industrialización de la URSS y la Gran Purga de 1937.[16] A pesar del gran costu humanu,[17] la Xunión Soviética so Mólotov como primer ministru, fixo grandes meyores na adopción y l'aplicación xeneralizada de teunoloxía industrial y agraria.[18]
4	Josif Stalin (1878–1953)[19]		6 de mayu de 1941 – 15 de marzu de 1946	1946	Stalin I
			Dirixó al país mientres la Gran Guerra Patriótica (Segunda Guerra Mundial) y empezó el periodu de reconstrucción del país. Renombró el cargu de Comisarios del Pueblu a Conseyu de Ministros.[20]
	Presidente del Conseyu de Ministros (1946–1991)
	Josif Stalin (1878–1953)[19]		15 de marzu de 1946 – 5 de marzu de 1953	1950	Stalin II
			Dempués de la guerra, Stalin instaló gobiernos comunistes na mayoría de los países d'Europa oriental, formando'l Bloque del Este,[20] detrás de lo foi conocíu como la "cortina de fierro" del Gobiernu soviéticu mientres el llargu periodu d'antagonismu ente Occidente y la URSS, conocíu como la Guerra Fría.[21]
5	Georgi Malenkov (1902–1988)[22]		6 de marzu de 1953 – 8 de febreru de 1955	1954	Malenkov I–II
			Ocupó'l cargu dempués de la muerte de Stalin, pero perdió na siguiente llucha pol poder contra Nikita Khrushchov. Siguió ocupando'l cargu de Presidente del Conseyu de Ministros hasta que Khrushchov empecipió'l procesu de desestalinización. Foi reemplazáu so órdenes de Khrushchov por Nikolái Bulganin.[23]
6	Nikolái Bulganin (1895–1975)[24]		8 de febreru de 1955 – 27 de marzu de 1958	1958	Bulganin I
			Supervisó'l periodu de desestalinización.[25] Ente que nun principiu foi un fuerte partidariu de Khrushchov, empezó a duldar de delles de les sos polítiques más radicales y acusar de ser miembru del Grupu Anti-Partíu, finalmente foi reemplazáu pol mesmu Khrushchov[26]
7	Nikita Khrushchov (1894–1971)[22]		27 de marzu de 1958 – 14 d'ochobre de 1964	1962	Khrushchov I–II
			Dirixó al país mientres la Crisis de los misiles en Cuba. Supervisó un montón de reformes ya innovaciones polítiques, tales como la reforma monetaria de 1961. El so comportamientu cada vez más erráticu llevar a la so destitución como Presidente del Conseyu de Ministros y Primer Secretariu del Partíu Comunista pola nomenklatura.[25]
8	Alekséi Kosygin (1904–1980)[27]		15 d'ochobre de 1964 – 23 d'ochobre de 1980	1966, 1970, 1974, 1979	Kosygin I–V
			Foi unu de los trés principales miembros del lideralgu coleutivu con Leonid Brézhnev y Nikolái Podgorni. Gobernó mientres el periodu conocíu como la Yera d'estancamientu.[4] Kosygin empecipió trés reformes económiques a gran escala sol so lideralgu; la de 1965, la de 1974 y la de 1979.[28] Retirar del so cargu n'ochobre de 1980 y morrió dos meses dempués.[29]
9	Nikolái Tíjonov (1905–1997)[30]	—	23 d'ochobre de 1980 – 27 de setiembre de 1985	1984	Tíjonov I–II
			Dempués de la salida de Kosygin, Tíjonov convertir nel nuevu primer ministru;[31] ocupó'l cargu mientres los últimos años del gobiernu de Brézhnev, nel de Yuri Andrópov, Konstantin Chernenko y mientres l'empiezu del mandatu de Mikhaíl Gorbachov.[32] Ente los últimos díes de Andrópov y l'ascensu del Chernenko al poder, Tíjonov foi'l 'líder de facto de la Xunión Soviética'.[33]
10	Nikolái Ryzhkov (nacíu en 1929)[30]		27 de setiembre de 1985 – 14 de xineru de 1991	1989	Ryzhkov I–II
			Ryzhkov sofitó l'intentu de Gorbachov d'alicar y reestructurar la economía soviética por aciu la descentralización de la planificación y la introducción de nueva teunoloxía. Sicasí, aguantar a los últimos intentos de Gorbachov d'introducir mecanismos de mercáu na economía soviética.[34] Foi forzáu a dimitir cuando s'eslleió'l so cargu como Presidente del Conseyu de Ministros.[35]
11	Primer Ministru de la Xunión Soviética (1991)
	Valentín Pávlov (1937–2003)[36]	—	14 de xineru de 1991 – 22 d'agostu de 1991	—	Pávlov I
			Pávlov foi escoyíu pal nuevu cargu de Primer Ministru como un candidatu de compromisu. Llevó a cabu una reforma monetaria en 1991 altamente infructuosa que fracasó[37] y llevar a formar parte del Comité Estatal pal Estáu d'Emerxencia. El Comité Estatal intentó deponer a Gorbachov el 19 d'agostu. Cola cayida del golpe d'Estáu, Pávlov foi deteníu'l 29 d'agostu.[38]
12	Presidente del Comité Económicu Interestatal – Primer Ministru de la Comunidá Eonómica (1991)
	Iván Siláyev (nacíu en 1930)[39]	—	6 de setiembre de 1991 – 26 d'avientu de 1991	—	Siláyev I
			Tres l'intentu de golpe d'agostu de 1991, el Gobiernu soviéticu perdió enforma del so poder sobre les repúbliques. Siláyev, xunto con Gorbachov, fueron incapaces de caltener al Estáu soviéticu xuníu, lo que finalmente llevó a la so desapaición.[40]

Ver tamién

• Secretariu xeneral del Partíu Comunista de la Xunión Soviética
• Conseyu de Ministros de la URSS
• Presidium del Sóviet Supremu de la Xunión Soviética
• Presidente del Presidium del Sóviet Supremu de la Xunión Soviética
• Llista de gobernantes de la Xunión Soviética
• Partíu Comunista de la Xunión Soviética

Notes

1. Estos númberos nun son oficiales.